Hunters ✔ [Nederlandse versie]

Epiloog

Alesana liet haar hand in die van Diaval glijden en zwaaide nogmaals naar haar ouders. Het was tijd dat zij teruggingen naar de bewoonde wereld en de tijd inhaalden die ze hadden gemist. Na die lange jaren van eenzaamheid hielden ze nog steeds van elkaar, dat was zelfs vanaf deze afstand te zien. Alesana glimlachte en hoopte dat zij op die leeftijd ook nog zo liefdevol naar Diaval keek.

Toen de twee uit zicht verdwenen waren, keek Alesana hem even aan. Er waren geen woorden voor wat ze voelde. Bij aanvang van de zoektocht naar haar vader had ze nooit verwacht niet meer terug te willen. Maar de Moren was zo schitterend en te weten dat het Hart haar erfgoed was, maakte dat ze het besluit genomen had om de taak als Hoeder over te nemen. Er was geen inwijding voor nodig, niemand was ervan op de hoogte dat zij haar moeder had opgevolgd. Het was maar beter ook, zo werd niemand aangemoedigd om op zoek te gaan naar het Hart om de nieuwe beschermer uit te dagen.

Diaval kneep in haar hand en ze draaiden zich om en wandelden terug naar de vallei, die zo veel prachtiger was dan wat ze ooit in de mensenwereld had gezien. Ze voelde zich er thuis, en net zo belangrijk: Diaval voelde zich er thuis. Na al die jaren had hij een plaats gevonden waar hij zich op zijn plaats voelde en voor Alesana gold hetzelfde.

Ze dacht even terug aan een paar dagen geleden. Vlak buiten de Moren had ze Roran en Maud gezien en afscheid van hen genomen. Maar het was geen afscheid voor altijd. Dankzij de gave van Diaval om in een Raaf te kunnen veranderen kon hij moeiteloos het dorp binnen vliegen en haar ouders of haar vrienden naar een plek brengen waar ze even konden bijpraten.

Dat waren uren dat ze het Hart even onbeschermd achterliet, maar dat was een risico dat Alesana wilde nemen. Ze wilde niet van haar geliefden vervreemden. Die maakten haar immers tot wie ze was – en daarin wilde ze geen verandering zien. Bovendien was het Hart niet machteloos. Er leefden veel meer wezens die het als hun thuis beschouwden en het niet zonder of slag zouden overgeven. Ze schonk haar vertrouwen in haar medebewoners en ze merkte dat die verantwoordelijkheid hen goed deed. Ze waren niet langer wezens die waren weggevlucht, ze waren wezens die wilden beschermen wat ze liefhadden.

En Diaval en Alesana pasten daar helemaal tussen.