Hunters ✔ [Nederlandse versie]

20 - Wat het maanlicht onthult

Alesana wendde haar gezicht af. Er was niemand die haar tegensprak. Haar enige metgezel was immers een raaf. Ze speurde haar omgeving af, hoopte tevergeefs Diaval te zien. Ze wenste dat er iemand was met wie ze kon spreken, maar hij was weer verdwenen.

Hij heeft me in de steek gelaten. Wat heb ik hem dan nog te zeggen?

Ze probeerde zich voor de geest te halen wat er precies was gebeurd, maar haar herinneringen vervaagden al. Er waren kleuren, oneindig veel kleuren. Ze geeuwde. Wat ze ook had gedaan – het had haar uitgeput.

'Ik moet een slaapplaats zoeken.' Zelfs haar eigen stem gaf haar geen extra energie. Ze kon zichzelf niet over te halen om op te staan. De wetenschap dat er nog steeds een paar mannen in de buurt waren, veranderde daar niets aan.

Hopelijk heb ik hen voldoende afgeschrikt.

Alesana schaamde zich voor die gedachte. Hoopte ze nu werkelijk dat iemand bang voor haar was geworden? Waar ging dit naartoe?

De gedachten vervaagden naarmate haar oogleden verder dichtzakten. Haar energie vloeide uit haar lichaam weg en ze werd in een droomloze slaap onthaald.

Het was donker doen Alesana ontwaakte. Haar ledematen waren koud doordat ze op de grond had gelegen en ze kwam moeizaam overeind. Even keek ze schichtig om zich heen, totdat ze de kraalogen van Raaf zag. Iets geruster strekte ze uitnodigend haar arm uit. De vogel streek er direct op neer.

'Ik heb genoeg geslapen. Ik wil weg van deze plaats.'

Raaf kraste instemmend.

'Welke kant moeten we op?'

Hij draaide zijn kop een kwartslag en ze liep die kant uit. Om de zoveel stappen keek ze een andere kant uit, maar de rode silhouetten die de komst van de mannen hadden aangekondigd, bleven ditmaal uit.

De hemel was bewolkt, waardoor de maan haar pad niet verlichtte. Ze liep op de tast, haar handen voor zich uitgestoken om takken uit haar gezicht te houden, Met haar voeten schuifelde ze voorzichtig verder, trachtend obstakels te lokaliseren.

Waar ben ik mee bezig?
Ze duwde de vraag weg, zoals meeste die op kwamen zetten in de stilte van de nacht. Ze verlangde naar het gekwetter van de vogels en de afleiding die het landschap bood als de nacht zich had teruggetrokken.

Alesana concentreerde zich op het geluid van de kikkers die ze in de verte hoorde brullen. Het werd steeds luider naarmate ze verder schuifelde en toen ze eindelijk het pad vond, bleek dit haar er ook naartoe te leiden. Op het moment dat haar voeten vermoeid raakten, bereikte ze een poeltje. Het wolkendek boven haar hoofd liet af en toe een gaatje over waardoor de maan zichtbaar werd, weerspiegeld in het water. Ze zakte in het vochtige gras neer. Gek genoeg voelde ze zich het meest op haar gemak aan de rand van het water, zelfs met de wetenschap dat er van alles in kon leven dat naar haar loerde en haar naar de bodem wilde sleuren.

De illusie dat ze hier veilig was, was verdwenen. Ze was aangevallen door zowel vleermuizen als mannen. Wezens uit deze wereld en uit haar eigen wereld. Maar waarom? Wáárom?

Alesana's hart schoot in haar keel toen ze geritsel hoorde. Gealarmeerd tastte ze naar haar boog. Raaf beet zachtjes in haar pink, alsof hij haar gerust wilde stellen. Ze liet haar adem, die ze onbewust had ingehouden, los. Uit het hoge gras maakte zich een schaduw los. Een groen wezen liep dwars door een bundel maanlicht heen en ze sperde haar ogen van verbazing open toen ze het kleine wezentje zag. De spitse stekels op zijn lijf zagen er op het eerste gezicht angstaanjagend uit, maar het diertje had zulke grote, schattige ogen dat ze teder haar hand uitstak.

'Hé, hallo,' fluisterde ze met een glimlach. Ademloos keek ze toe hoe het dier haar hand snuffelde. De twee hoorntjes op zijn hoofd raakten bijna het gras. Hoewel Alesana draken alleen van afbeeldingen kende, deed het dier haar daar nog het meest aan denken – zij het dat ze het had willen knuffelen als er geen rij stekels over zijn ruggengraat en poten had gelopen. 'Wie ben jij?'

Het dier duwde zijn neus tegen haar hand en likte haar vingers, waardoor Alesana op slag de mannen vergat die haar hadden belaagd en waarvan ze de leider op zo'n bizarre manier had uitgeschakeld.