Hunters ✔ [Nederlandse versie]

26 - Zilveren vogels

Diaval en de Grimm tilden Roran naar een nabije grot. Als iets of iemand tegen hem aanbotste en hij in duizenden stukken spatte, terwijl zij hun tocht hervatten, was hij zeker reddeloos verloren. Alesana maakte van hun afwezigheid gebruik door het Wensdiertje uit haar tas te halen. Het kroop bij haar op schoot en Alesana streek met haar vingertoppen over de schubbige huid die niet door de scherpe stekels in beslag werden genomen.

'Diaval vertelde dat je me misschien kunt helpen.'

Alesana voelde zich opgelaten toen ze tegen het diertje sprak. Het was gek, want ze had dagenlang tegen een vogel gepraat. Maar misschien had ze onbewust altijd wel aangevoeld dat Raaf meer dan een dier was.

Het wensdiertje hief zijn kop op. Zijn grote ogen staarden in die van haar en opnieuw steeg de warmte naar haar voorhoofd. Geschrokken draaide ze haar hoofd opzij. Straks verandert hij ook in glas.

Het beestje beet zacht in haar pink en Alesana keek aarzelend weer terug.

Het zijn alleen mensen die in glas veranderen.

Het was geen stem die ze in haar hoofd hoorde. Het was als een weggestopte herinnering die ineens weer boven kwam drijven. De mondhoeken van het Wensdiertje bogen iets om, zodat Alesna het gevoel kreeg dat het kon glimlachen.

Alesana krulde haar vingers om de grootste stekel. Er ging een schok door haar heen, niet onaangenaam maar wel krachtig, zodat iedere vezel leek te trillen. Haar oogleden zakten dicht en ze zweefde over het landschap, volgde een pad dat langs een bruisende rivier door het woud slingerde. Zilveren vogels wipten in de takken op en neer en floten een melodie die klonk als een lachend kind. Het pad leidde diep de bergen in, waar de wereld om haar heen tolde. Ze zag een spleet in een hoog bergmassief, waar zilveren planten omheen krulden. Toen vervaagde het landschap tot er niets dan een lichtgrijze mist was. Alesana opende haar ogen weer.

Een warm gevoel bolde op in haar buik en ze sloeg haar armen eromheen. Vlinders leken op en neer te fladderen en ze kon de glimlach die ze niet kon verklaren geen halt toe roepen.

Het wensdiertje schurkte met zijn kop tegen haar arm en liep toen weer terug naar de tas. Alesana streek liefkozend over zijn staart. Hij wil met me meegaan!

Ze hing haar tas weer over haar schouder en ging op zoek naar de twee mannen. Ze had de plaats nog maar net achter zich gelaten toen Raaf naast haar neerstreek en in zijn mensengedaante veranderde. Haar wangen werden warm. Heeft hij de wacht over me gehouden?

'En?' Zijn ogen twinkelden. Blijkbaar was het al aan haar gezicht te zien dat ze haar antwoord had gekregen.

'We moeten naar een rivier toe waar zilveren vogels zingen. Weet je waar dat is?'

Tot haar opluchting knikte hij en gaf haar een knipoog. 'Ik weet alle vogels in dit woud te vinden.'

Alesana glimlachte dankbaar en realiseerde zich dat ze Diaval nog nooit zo vrolijk had gezien. De vlinders die na het zien van het visioen waren opgekomen, zweefden nog hoger zodat ze hun strelingen zelfs in haar vingers kon voelen. Het is ongelofelijk wat hij allemaal voor mij doet.

'Hebben jullie Roran ergens kunnen verbergen?'

'Hij zal niet gevonden worden, dat weet ik zeker.'

Diaval keek haar aan. Toch een beetje ongemakkelijk wendde Alesana haar gezicht af.

'Ben je nooit bang dat ik je in glas verander? De laatste keer gebeurde het haast voor ik er erg in had.'

'Het gerucht gaat dat dat alleen bij mensen gebeurt. En dat ben ik niet. Ik ben slechts het product van Maleficents verveling.'

Alesana keek met een ruk om. Een zweem van een flauwe glimlach was nog om zijn lippen, het gevolg van zijn laatste woorden, maar het waren de eerste die haar hart naar haar keel joegen. 'Het gerucht? Welk gerucht?'

Er verscheen een blos op Diavals wangen. Hij keek haar niet aan.

Haar ogen groeiden van ongeloof. 'Wat hou je voor me verborgen?'