Hunters ✔ [Nederlandse versie]

31 - Leugens

Alesana omhelsde Diaval zo goed en zo kwaad als dat ging. Ze wurmde haar armen tussen zijn schouders en het gras door en drukte hem stevig tegen zich aan. Ongelofelijk. Hij leefde weer. Hij leefde weer!

Ze wilde hem niet meer loslaten, bang dat hij terug in de duisternis zou glijden. En dat niet alleen. Een nieuw, onzeker gevoel knaagde aan haar en ze durfde hem niet aan te kijken. Wat had die kus zojuist betekend? Ze had het gedaan omdat Maleficent had gezegd dat het moest. Het was een wanhoopsdaad geweest, zonder dat ze haar eigen gevoelens had geanalyseerd. Ze was toch helemaal niet verliefd op Diaval? Hoe kon hij dan haar ware liefde zijn? Of gold dat ook in vriendschap? De vragen drukten de opluchting weg. Alesana wist dat het haar helemaal niet zou moeten uitmaken. Niets was immers belangrijker dan Diavals leven. Toch lieten de vragen haar niet los. Je hoorde immers niet iedere dag dat iemand je ware liefde was en zij had nooit bij de mogelijkheid stilgestaan dat het Diaval zou kunnen zijn. Ze wist niet of ze überhaupt in zoiets geloofde.

Uiteindelijk liet ze Diaval toch los. Vooral omdat hij naar adem hapte. Blijkbaar had ze hem zo stevig vastgehouden dat hij bijna stikte. Het bloed steeg naar haar wangen. Had ik hem dan opnieuw kunnen wakker kussen?

Een beetje verloren kruiste Alesana haar armen voor haar bovenlijf. Wat zei je tegen iemand die net uit de dood was teruggekeerd.

'Waar – waar was je? Was het een andere wereld?' vroeg ze, vastberaden om met haar nieuwsgierigheid de kus naar de achtergrond te verdrijven

'Ik weet het niet. Het was er eerst prachtig, maar toen werd het stikdonker en ijskoud.' Er trok een huivering door hem heen. 'En plots was er weer een explosie van kleuren en warmte. Ik weet niet wat er is gebeurd.' Hij keek Alesana aan.

Herinnerde hij zich de kus niet? Ze durfde het hem niet te vertellen. Misschien geloofde hij daar wel helemaal niet in. 'De zilveren vogels zongen een lied.'

Ze keek schichtig om zich heen. Maleficent wist natuurlijk dat dat een leugen was, maar tot haar opluchting was de vrouw nergens te bekennen, alsof ze niets dan een stemmetje in Alesana's hoofd was geweest die haar had aangezet om de jongen te kussen.

'De vogels zongen een lied?' herhaalde Diaval. 'Hebben ze me betoverd?'

'Nee,' antwoordde Alesana vlug. Ze realiseerde zich dat hij iets anders had bedoeld. 'Een vogel vertelde dat mijn vader was gevonden. Maar op het moment dat je me meer wilde vertellen, duwde de Grimm je in het water. Ik sprong je achterna, maar je veranderde in Raaf.' Ze beet op haar lip. Voor een ogenblik voelde ze zich weer net zo verloren als een paar minuten geleden. 'Je verdronk bijna. Je – je ging dood. De Zilveren vogels hebben je weer tot leven gewekt.'

Het voelde zo verkeerd om te liegen over iets wat zo belangrijk was, maar Alesana kreeg de waarheid niet over haar lippen. Een kus van de ware liefde. Dat sloeg gewoon nergens op! Het moest de verlate werking van het lied zijn geweest. Dat had zo prachtig geklonken... Ze schoof de herinnering opzij toen er een alarmerendere gedachte bij haar opkwam.

'De Grimm is ervandoor, samen met het Wensdiertje. Wat wilde hij voorkomen dat ik te weten kwam? Of wilde hij gewoon het Wensdiertje stelen?'

Diaval sloeg zijn ogen neer. 'Ik weet het niet. Sorry. Ik herinner me niets meer van dat moment.'