TEHLİKE (Tamamlandı)

FİNAL

Alp gözlerini açtı. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.  Hastanedeydi kafasınında ağır bir sargı vardı. Başı çatlarcasına ağrıyordu. Bir anda gözünde canlanan sahne ile bağırmaya başladı. "İnci Alin nerde onlar. Hemşire doktor yokmu, kaldırın beni buradan."

Hemşire hızlıca içeriye girdi.
Hemşire:Ne isterdiniz (İspanyolca)
Alp: Karım ve çocuğum nerde?
Hemşire: Özür dilerim ama karınız komada yoğun bakımda oğlunuz uyuyor şu anda.
Alp:Beni oğluma götürün.
Hemşire:Kalkın ama başınız dönerse tekrar yatmak zorundasınız.

Alp hızlıca kalktı. Başı biraz döndü ama hemşire belli etmemek için dümdüz karşıya baktı.
Hemşire:İyi misiniz?
Alp:Evet iyiyim gidelim.

Hemşire Alp'i alıp bebeğin yanına götürdü. Uyanmış ve ağlıyordu. Alp onu kucağına aldı. Babasının kokusunu alır almaz sustu. Alp "Şimdi de eşimin yanına gidelim" dedi. Hemşire kafasını sallayıp önden ilerledi. Alp Alin'i bırakmadan hemşireyi takip etmeye başladı. Bir camın önünde durdu. Sevdiği kadın orada yatıyordu. Her yerinde kablolar vardı. Bir hortum ile nefes alıyordu. Her yerinde sargı bezi vardı.
Alp:Seni koruyamadım sevgilim çok özür dilerim senin bu hale gelmenin sebebi benim özür dilerim canım çok özür dilerim.

Diyip ağlamaya başladı.
.
.
.
İnci yine o siyah yerdeydi. Ölen bebeği orada bekliyordu.
Bebek:Anne gel artık beni çok beklettin.
İnci:Gelemem bebeğim daha çok erken gelemem benim orada da bir bebeğim var sana burda bakıyorlar ona orada kim bakacak.
Bebek:Ama anne ben burdayım bak ben seni çok özlüyorum.

İnci gülümsedi. Alp bunu gördü gülümsediğini görüyordu. Hayal görüyorum zannettiği için umursamadı. Ama hayal değildi İnci gerçekten gülüyordu.

İnci:Üzgünüm kızım ben gelemem benim orada camın arkasında bekleyen sevdiğim adam ve sevdiğim adamdan olan çocuğum var gelemem.
Bebek:Ben sevdiğin adamdan olmadığım için beni sevmiyorsun dimi
İnci: Hayır aşkım seni çok seviyorum ama seninle kavuşmamıza daha çok var.
Bebek:Uyan o zaman anne kardeşim süt ister uyan ve benim için ona çok iyi bak. Burası çok güzel ama dünya çok kötü onun sana ihtiyacı var.
İnci:Sana bir kere sarılabilir miyim?
Bebek: Hayır anne bana dokunursan sende ölürsün şimdi uyan hadi uyan kardeşimi bekletme.

İnci birkaç saniye sonra gözlerini açtı. Derin bir nefes aldı. Terlemişti su gibi olmuştu. Alp bunu görür görmez bağırmaya başladı. "Doktor uyandı uyandı"
.
.
.
İnci normal odaya alındı. Alp başında bekliyordu. Elini öptü. Onun kokusunu çekti. Akciğerlerinin en derininde hissediyordu kokuyu.
Alp:Sen benim oksijenimsin lütfen beni bırakma bana bir daha bu korkuyu yaşatma.
İnci:Seni ve bebeğimizi bu iğrenç dünyada yanlız bırakmam Alp asla bırakmam.
.
.
.
30 yıl sonra:

İnci kucağındaki torununu Alp'e vermemek için onunla kavga ediyordu.
Alp:Versene kızım sevdin işte aaa gençken de inatçıydın hala inatçısın. Ver biraz da ben seveyim.
İnci:Vermem benim torunum.
Alp:Alin'i de tek başına yaptın zaten.
Alin:Baba burada aile var ama
Alp:Ben olmasaydım bok aile olurdu burada sus sen dünkü bebe.
Alin:Baba karımın yanında ayıp ediyorsun.
Nazlı:Sus bakalım sen birde bu yaşta ayıp diyor.
Alin:Yenge ben 30 yaşındayım.
Alp:Susun ya ver sende şu bebeği.

Diyip İnci'nin elinden çocuğu aldı. İnci mutluydu. O günden sonra bir daha asla üzülmedi. Hep mutlu oldu. Oğlunu büyütüp evlendirmişti. Şimdi de torununu büyütüyordu. Alp ile arada tartışsa da çok güzel geçiniyorlardı. Ali ve Nazlı da yanlarına taşındı. Onların da çocukları olmuştu ve şimdi 20 yaşında güzel bir kızdı. Alin'in manevi kız kardeşi olmuştu. Çok mutlulardı. Allah onlara resmen "Siz çok şey yaşadınız biraz da mutlu olun" demişti resmen. O kazadan sonra sonsuz bir mutluluk elde etmişlerdi. Mutlu olmak herkesin hakkı...

Son....

Bu hikâye burada biter. geçmiş olsun bitirdiniz....