"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üstüne siyah boğazlı kazağını ve kot ceketini giymişti altını değiştirmeye vakti yoktu çantasını alıp evden çıkmıştı. Neyse ki hastane evlerine çok yakındı on beş dakikalık bir yürüme mesafesi vardı önünde Taeyong'un. Siyah kulaklarını takmıştı kulağına, genelde slow şarkılar dinlemeyi severdi. Işıkları çalışmayan karanlık sokakları bu tür şarkılar dinleyerek yürümek biraz zordu havanın soğukluğundan olsa gerek diye düşündü normalde rahatlıkla yürüdüğü yoldan içi hiç rahat etmeyerek geçiyordu. Her şeyi gelen yeni mevsime bağlıyordu bu onun küçük travmasından kaynaklıydı atlattığını düşünse bile hala rüyalarına girerdi, hala kış mevsiminden korkardı.
Hastanenin o beyaz, rahatsız edici ışıkları gözükmeye başlamıştı adımlarını hızlandırıyordu. Arkadaşının ona şu an gerçekten çok ihtiyacı vardı. Doyoung ağlamayan ve genelde her şeyi dalgaya vuran biri olarak gözükse de hiç öyle değildi. İkisi beraber büyümüştü bu yüzden birbirleri hakkında her şeyi bilirlerdi. Annesinin bu durumu onu gerçekten üzüyor ve yoruyordu.
Hastanenin sansörlü kapısı Taeyong'u algılayıp açılmıştı içeriden gelen beyaz ışık gözlerinin kısılmasına neden olmuştu. Danışmaya gidip soracakken omzuna dokunan el ile irkilip arkasına dönmüştü. O kişi Doyoung'dan başkası değildi.
"Her şey yolunda mı?"
"Tekrar hastaneye yatması gerekiyor."
Doyoung yorgun ve mutsuzca söylemişti hayatı gerçekten annesinden ibaretti.
"Her zaman ki gibi beraber bir şeyler izliyorduk teyzemin yaptığı yemeklerden bile ilk defa güzel bir şekilde yemişti, ilaçlarını da düzgün bir şekilde alıyor ama tekrar başa dö-
Doyoung'un nefesi kesilmişti çok fazla ağlıyordu. Taeyong boynundan tutup Doyoung'un kafasını kendi göğsüne yasladı. Kardeş gibiydiler ne olursa olsun birbirlerini kollarlardı Taeyong içinden bunların da geçeceğini umuyordu.
"Tanıdığım en güçlü kadınlardan biri Min Teyze. Eminim bunları da atlatacak ben hep yanındayım, yanınızdayım. Seni güçlü görmek emin ol onu daha iyi hissetirecek."
"İyi ki varsın Taeyong, gerçekten her üzüldüğümde yanımda biti veriyorsun."
"Hey tabii ki öyle olacak, öyle olmalı da zaten. Biz neler yaşadık neler atlattık geçecek hepsi."
"Kim Doyoung doktor bey sizi odasına bekliyor."
Menajerin seslenmesiyle Doyoung kafasını kaldırıp gözlerini silmişti arkadaşına bir bakış atıp ilerlemişti.
