"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
birkaç hafta sonra
Okulu başlamıştı her sabah Jaehyun onu bırakıyor, kendi okuluna gidiyordu. Akşamüstü eve geliyorlardı, rutin bir şekilde ilerliyordu her şey. Sadece Jaehyun Taeyong'un yalnız başına bir yerlere gitmesini istemiyordu, neler olabileceğini düşündükçe kalbi şıkışıyordu.
Araları daha iyiydi ama Taeyong hala mesafeliydi, kolay kolay unutabileceği bir olay değildi sonuçta.
"Sevgilim hadi kalk, bir şeyler atıştıralım saat geliyor."
Taeyong sevgilisinin sesini duyunca gülümsemişti, yavaş yavaş açmıştı gözlerini.
"Saat kaç?"
"Sekiz oluyor."
Taeyong hızlıca doğrulmuştu sadece 40 dakikası vardı.
"Çıkışta doktora gideceğimizi unutma." salona doğru ilerlemişti Jaehyun, Taeyong'un bahaneler sunacağına emindi çünkü.
"Tamam."
...
Okulun biraz gerisinde inip devamını yürümüştü, insanların gereksiz söylemlerini duymak istemiyordu.
Giriş kapısında onu bekleyen Doyoung'u görüp adımlarını hızlandırmıştı.
"Günaydın!" saat erken olsa bile Doyoung hep enerjikti.
"Günaydın." gülerek ama daha sakin bir şekilde cevaplamıştı.
Sırasına geldiğinde bir kağıt görmüştü. Arkasını çevirdiğinde gördüğü yazı ellerinin titremesini sağlamıştı.
"Kendinden yaşça büyük sevgilinin seni her gün okula bıraktığını biliyoruz.."
Daha her şey yeni durgunlaşmışken kimdi bu saçma yazıyı bırakan?
Doyoung arkadaşını görüp elindeki kağıdı çekmişti hemen.
"Bir kere aranızda sadece bir yaş var, ne diyor bu?"
"Neden hep ben?"
"Bak bu tarz şeyleri asla umursamamalısın gül geç işte bir bok bilmeden yazmış."
"Benim kimseye zararım yok neden sürekli benimle uğraşılıyor?"
"İnsanlar böyle takılma sen, rahat ol."
Çantasını sandalyesinin kenarına takıp oturmuştu. Anlayamıyordu, bunalmıştı artık sadece huzurlu bir hayat yaşamak istiyordu. Küçüklükten beri tek isteği buydu.
...
Doyoung'la ayrılmışlardı Jaehyun'un onu hep beklediği yere doğru yürüyordu. Etrafına bakıyordu özellikle son olan olaylar epey ürkütmüştü.
Siyah araba görüş açısına girdiğinde adımlarını iyice hızlandırmıştı. Köşeyi döndüğünde karşısına çıkan iki kişiyle şaşırmıştı.
"Merhaba Taeyong."
Cevap vermeyip yanlarından geçecekken ikinci çocuk konuşmuştu.
"Bizi duymamazlıktan mı geliyorsun?" tipik bir zorbaydı.
"Ne söyleyeceksiniz?"
"Jung Jaehyun'la mı çıkıyorsun?"
bu bölüm ne yazsam asla bilemedim fic gereksiz aşırı uzun oldu hala olayları nasıl bağlayacağımı düşünüyorum tavsiyelerinize her zaman açığım
