"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
"Arkadaşında kaldığını biliyorum, onun yerine benimle kal."
"Sana olan güvenimi çok kırdın, sana şu an bu kadar yakın olmam bile yanlış."
"Bebeğim sana her şeyi açıkladım lütfen bana bu sefer güven kurtulacağım oradan."
"Nasıl olacak o?"
Jaehyun kollarını sevdiğinin boynuna sarmıştı, yüzleri çok yakındı.
"Seninle olduğumu bilmemeleri lazım o yüzden yanımda kal. Sonrasında ise bir şekilde halledeceğim."
"Jaehyun daha kendin bile bilmiyorsun, bana en başından ne zamandır bu işi yaptığını ve neden yaptığını anlat. Tek başına halledemiyorsun belli."
"Bu kadar sert olmana gerek var mı?"
"Fazlasını bile hak ediyosun!"
Gene başa dönüyorlardı Taeyong unutamıyordu geçirdiği o iki ayı bu yüzden Jaehyun'a da iyi olamıyordu.
Bütün duvar camla kaplıydı güneşin batarkenki turuncu ışığı bütün evi aydınlatıyordu. Taeyong cama doğru ilerlemişti. Arkasından sarılan kolları hissettiğinde hiçbir tepki vermemişti. Jaehyun onunla hiçbir şey olmamış gibi yakındı ama Taeyong bir türlü öyle olamıyordu.
"Ayrı yatacaksak kalırım."
"Ne?"
"Beraber yatacağımızı mı düşünmüştün?"
"Taeyong daha ne kadar özür dilemeliyim, delireceğim gerçekten! Böyle olmasını ben de istemezdim bize bir şans ver. O tanıdığın Jaehyun'a dönüşeceğim."
"İki ayımı bana zehir ettin, ne yemek yedim ne uyudum. Bir anda seni affedemem, deniyorum ama olmuyor lütfen beni de anla!"
"Tamam istediğin gibi olsun, biraz zaman ikimiz içinde iyi gelecektir."
Jaehyun arkasını dönüp odasına ilerlemişti. Taeyong'da telefonunu çıkartıp Doyoung'a bir süreliğine Jaehyun'da kalacağını yazmıştı. Arkadaşı başta onaylamasa bile o kadar olay sonunda Taeyong tekrar Jaehyun'a döndüğü için bir bildiği vardır diye düşünmüştü.
Kitaplıklarla salon ve koridoru bölen yerden geçip solda kalan tuvalete girmişti. Teni her zamankinden beyazdı, midesi ise deli gibi bulanıyordu aynadaki yansımasına bakarken bir anda öğürmeye başlamıştı. Klozete eğilip ne yediyse kusmaya başlamıştı. Sesleri duyan Jaehyun hemen yanına gelmişti, Taeyong'un sırtını sıvazlayıp geçeceğini söylüyordu. Cılız bedenli arkasına döndüğünde üstünde tişörtü olmayan Jaehyun'u görüp ikinci şoku geçirmişti, vücudu neden bu kadar yapılıydı?
Ayağa kalkmaya çalışırken yalpalamıştı Jaehyun hemen onu tutup yüzünü yıkamasına yardım etmişti.
"Hastaneye gidelim."
"İstemiyorum."
"Bebeğim gerçekten kötü bir haldesin çok fazla kilo vermişsin lütfen zorlama sadece yarım saat sürer."
"Korkuyorum."
Jaehyun'a sıkı sıkı sarılıyordu sanki onu bu kadar sıkı tutmazsa kaybedecekmiş gibi. Jaehyun Taeyong'un vücudunun titrediğini hissedebiliyordu.
"Korkma yanındayım, seni bırakmayacağım."
"Söz ver!"
"Söz, şimdi beni dinliyorsun ve hastaneye gidiyoruz."
"Tamam."
Küçüklükten beri korkardı doktorlardan ama şu an içinde bir huzur vardı. Sevildiğini hissetmek iyi gelmişti, galiba yavaş yavaş Jaehyun'u affediyordu.
hellüü dün bölüm atamadım :(
araları yavaş yavaş düzeliyo bakalım neler olacak
umarım bölümü beğenmişsinizdir sizi seviyorum ehe<3 <3
