"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lacivert koltuğa uzanmış kucaklarına koydukları bilgisayardan Taeyong'un okul başvurusunu yapıyorlardı. Çalışmalarının hepsinin fotoğraflarını çekip açıklamalarını yazmıştı, göndereceği portfolyo tamamiyle hazırdı ama sevgilisinin eve gelmesini beklemişti bir şekilde eli gitmemişti gönder butonuna fazlasıyla stres yapmıştı.
"Hadi bas bebeğim."
Taeyong sevgilisinin gülümseyen yüzüne bakıp tüm cesaretini toplamıştı, tuşa bastığında ise büyük bir rahatlama hissetmişti.
"Sonuçlar açıklandığında ilk sen bak."
"Gireceğine eminim, bu kadar stres yapma."
"Benden daha iyi olanlar var ama, ben daha önce hiçbir eğitim almadım."
"Eğitim almadan bu kadar iyi olman daha büyük bir başarı değil mi zaten?"
"Sevgilin olduğum için böyle diyorsun."
"Çocuklarımıza resim çizmeyi öğrettiğin günleri büyük bir hevesle bekliyorum."
"Çocuklarımız?"
"İstemez misin etrafta küçük hallerimizin gezinmesini?"
"Çocuğumun olacağını hiç düşünmemiştim."
"Düşünmelisin." demişti masanın üstündeki kupaları tek eliyle kaldırıp mutfağa doğru ilerlerken.
Taeyong'sa şaşkınca sırıtmıştı daha on dokuz yaşındayken sevgilisinin daha büyükmüş gibi davranması ona komik gelmişti. Sadece bu konuda da değil çoğu şeyde Jaehyun yaşından daha büyük düşünüyordu aslında onun bu yönünü sevmediği söylenemezdi.
"Bir köpeğe çizim yapmayı nasıl öğretebilirim?"
"Hadi ama, gerçek çocuktan bahsettiğimi gayet iyi anladın."
"Çocuk bakmak pek benlik bir iş değil Jaehyun."
"Ben bakarım."
"Üzgünüm o işler öyle yürümüyor."
"Tamam çocuk yapamayacağımız çok açık ama evlat edinebiliriz değil mi? Bunu düşünmelisin."
"Daha benim on sekiz ve senin on dokuz yaşında olduğumuzu hatırlarsan sohbetimiz daha iyi yerlere gidecek."
"Ben yatmaya gidiyorum." moralinin bozulduğu sesinden gayet net anlaşılmıştı.
"Trip mi atıyorsun acaba?"
Jaehyun omuzlarını bilmiyorum der gibi havaya kaldırıp indirdikten sonra yatak odalarına girmişti.
...
Arkasından sarılan kolları hissettiğinde yeni dalmış olduğu uykusundan uyanmıştı.
"Saat kaç?" demişti boğuk sesiyle.
"Bir oluyor."
"Niye yanıma bu kadar geç geldin?"
"Doyoung'la konuştuk biraz, hadi uykun açılmadan uyu."
Sevgilisinin kısık çıkan sesi onu iyice mayıştırırken uykusuna geri dönmüştü.
ayy geldim geldimmm muhtemelen korona testimde bir yanlışlık oldu ve pozitif olmama ramen negatif çıktı çünkü bu kadar ağır geçirdiğim başka bir grip olmamıştı neyse sonunda tamamiyle iyi hissediyorum hemen bölüm yazdımm bu kitap bitince yeni jaeyongun ilk bölümünü atıp birkaç hafta ara vereceğim ilk yazmaya başladığımdan beri hiç ara vermeden yazıyorum ve birazcık yoruldum bu da ficlere yansıyor :(
