"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karanlık ve sessiz arabanın içini turuncu sokak ışıkları aydınlatıyordu. Taeyong sevgilisyle konuşmak istiyordu, neler olduğunu öğrenmek istiyordu ama Jaehyun konuşmadığına göre pek iyi şeyler yaşanmamıştı diye düşünmüştü.
Bir taraftan saat epey geç olmuştu uyku akıyordu ikisinin de gözlerinden. Devam etmeleri gereken beş dakikalık bir yol vardı Taeyong'un kafası yana düşüp duruyordu.
Direksiyondan bir elini çekip yanağına götürmüştü.
"Önemli bir şey değil, hem bu karanlıkta nasıl fark ettin?"
"Ne yaptı o adam sana?!"
"Sıradan bir kavgamız işte bir şeyim yok zaten."
"Eve gidince göreceğim bakalım ne hale gelmiş yüzün." gözleri dolmuştu bu sıralar çok duygusaldı özellikle içinde hep bir sevdiklerine bir şey olacak korkusu vardı.
"Ya daha kötüsü olsaydı!" sesi titreyerek konuştuğunda Jaehyun sesini daha düz çıkararak konuşmuştu.
"Taeyong böyle şeylere takılmana gerek yok, ben iyiyim senin yanındayım."
"Şu sıralar zaten stresliyim, bir taraftan sınavlar, bir taraftan şu bizi takip edenler, baban, senin sürekli bir şeylere bulaşman.. Korkuyorum Jaehyun korkuyorum."
Jaehyun arabayı park etmişti.
"Gel evimize çıkalım güzelce uyuyalım yarın her şeyi konuşuruz."
Taeyong bir eliyle göz yaşlarını silerken kapısını açmıştı. Jaehyun'u beklemeden asansöre hızlı hızlı ilerliyordu, onun bu umursamazlığı deli ediyordu.
"Taeyong beni bekle." Jaehyun arabayı kilitleyip sevgilisinin yanına koşmuştu.
...
Asansör boyu sessizlikleri devam etmişti, şimdi ise Taeyong sırtını Jaehyun'a dönmüş bir şekilde yatıyordu, kendini sıkıyordu ağlamamak için. Kendini tutamayıp ağzından bir hıçkırık kaçırdığında Jaehyun hemen oturur pozisyona geçmişti.
"Güzelim!"
"Konuşma benimle." Taeyong Jaehyun'a doğru dönmüştü.
"Umursamazlığın beni delirtecek Jung Jaehyun!" yataktan kalkacağı sırada sevgilisi kolunu tutmuştu. Bunu bekliyormuş gibi yatağa oturmuştu.
"Özür dilerim." Taeyong'a sarılmıştı, hızlı kalp atışlarını duyabiliyordu.
"Özür dilerim, herkesi riske attığım için, seni üzdüğüm için." bu sefer ağlayan Jaehyun'du.
Sevgilisinin ince beline gittikçe daha sıkı sarılıyordu.
Jaehyun'un ağlama sesi odada yankılanırken Taeyong donup kalmıştı ne yapması gerektiğini bilmiyordu.
"Ben özür dilerim, senin duygularını düşünmeyip sadece kendimi düşündüm."
"Üzgünüm bu kadar umursamaz gözüktüğüm için."
"Uyuyalım hadi." tek diyebildiği buydu ne yapması gerektiğini gerçekten bilmiyordu.
gene bölüm atamadım nedeni abim corona oldu başta bende de belirtiler vardı test sonucum negatif geldi sonrasında gayet iyiydim ama bugün ölüyorum corona değilsem bile ağır bir grip geçiriyorum şu an, bölümler aksarsa nedeni o
hepinizi çok seviyorum ve bu kitabın okunması ne ara bu kadar arttı ühüğğğğ 😭😫💗 kendinize iyi bakın ben ölüyom😗 ha bi de fici uzatıcam glb (daha ne kadar uzatabilirsem 49. bölümdeyiz znxlnxlznz)
