"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Odalarında biraz dinlenmişlerdi, akşam yemeklerini yemek için hazırlanıyorlardı.
Jaehyun uzayan saçlarına şekil vermeye çalışırken Taeyong küpelerini takıyordu. Hayatında çıktığı ilk tatildi, Jaehyun'la geçirdiği ilk tatildi. Gülümsedi kendi kendine aynada bakarken, yaptıkları konuşmadan sonra içi biraz daha rahatlamıştı, son zamanlarda bu nedenden dolayı kendisini çok sıkmıştı. Artık daha rahat ve mutlu bir şekilde sevgisini yansıtabilecekti.
"Çıkalım mı?" saçlarını son kez düzeltirken konuşmuştu Jaehyun.
"Olur, Doyoung'a da haber vereyim." yatağın üzerinde duran telefonunu alıp arkadaşını aramıştı. Bir süre beklemişti ama telefonu açan olmamıştı.
"Açmıyor."
"Biz inelim gelir onlar."
"Umarım." arkadaşını rahatsız etmemek için irdelememişti hazır olunca ineceklerini düşünmüştü.
Asansör durduğunda Jaehyun birbirlerine kenetli ellerini sıkılaştırmıştı.
"Sahilde yürümek ister misin?"
"Evet!" bütün dişerini göstererek gülümsemişti.
... Mutluluğu tatmak.. Taeyong bunu çok uzun süre beklemişti, tam ümidini kestiği sırada ise şu an elini tutan adam onu kurtarmıştı. Hiçbir zaman yaşadıklarını hak ettiğini düşünmemişti, bu zamana kadar bu acıları çekmeyi hak etmemişti. Şimdi bütün geçmişini geride bırakmaya çalışıyordu, ona mutluluğu öğreten adama hayal kırıklığı yaşatmamak için elinden geleni yapacaktı.
Bu yolda yalnız değildi bunu geçte olsa anlamıştı, gereksiz şeyler için üzülüp çocukluk yapmayacaktı. Olgunlaşıyordu fark etmeden zaman çok hızlı geçiyordu.
Yanağına kondurulan öpücük ile daldığı düşüncelerinden çıkmıştı.
"Yemek yemeye indik sahildeyiz şu an geliyor musunuz?"
"Hazırlanıyordum bende tam, Jungwoo'yla konuştum hazırlanmış, beş dakikaya geliriz."
"Tamam o zaman biz geçiyoruz."
"Tamam, kapatıyorum~"
Telefonunu cebine geri koyarken oturdukları yerden kalkıp yemek yiyecekleri yere doğru yürümeye başlamışlardı.
selammm bölümü üç gün önce atacaktım aslında ama ödevlerden bir türlü başımı kaldıramadım ve üzücü haber bir sonraki bölüm final ama bir sıkıntı çıkmazsa yarın yeni ficimi yayınlıyorum 🥳🥳🥳
umarım sürünerek yazdığım bölüm yüzünüzü güldürebilmiştir sizi gerçekten çok seviyorumm 💗💗💗
