The way it was

Hoofdstuk 35

Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.

Pov Dalia
In een joggingbroek en een te grote trui zit ik in de woonkamer met Zain. Ik had jammer genoeg geen elastiekje kunnen  vinden dus zitten mijn haren los. Ik kon het ook geen seconde langer meer volhouden in die jurk.

We hadden afgesproken om even goed te praten over wat er vandaag gebeurd is en nu is de moment daarvoor.

"Begin je verhaal." Zeg ik ongeduldig tegen Zain. "Er zat een tijd met datum op de briefje die ik vond in je kantoor." Zegt Zain waarna ik hem raar aankijk. "Waarom zei je niks?" Vraag ik geïrriteerd. "Ik wou kijken als je iets te maken had met die afspraak." "Dus dan laat je mij ontvoeren en drogeren." Zeg ik boos met mijn armen over elkaar. "Ik heb jou niet ontvoerd!" Verdedigd Zain zich maar ik schud boos met mijn hoofd. "Wie dan?  Milan? Die jongen heeft daar de macht niet voor, dat weet jij zelf ook wel." Zain zucht even maar kijkt mij dan recht in de ogen aan. "De bewakingsbeelden van de tijd die jij aangaf waren verdwenen. Je ziet ook Milan of Ahmed niet vertrekken uit de gebouw rond de aangegeven tijd." Ik kijk met grote ogen naar Zain. "Je mag gewoon zeggen dat ik lieg als je dat denkt." Zeg ik bits. "Ik heb dat niet gezegd dus verdraai mijn woorden niet. Ik kan me voorstellen dat je er in word geluisd door Milan maar Latifa kan niet. Zij profiteert na mij het meest van de winst van de bedrijf. Waarom zou ze in hemelsnaam dat omver willen helpen." Zegt Zain waarna ik humorloos begin te lachen. "Wie zei dat ze het doet voor geld. Begrijp je niet dat je verdomme verblind bent met door wat je denkt te zien!" Ik sta op en loop weg.

Ik weet niet waar ik naartoe ga maar ik wil gewoon weg. 

Ik loop de trap af naar de kelder en zie een grote ruimte. Er is een grote glazen ruimte waarin een zwembad ligt. Voor de rest kan je hier boksen, tafeltennissen, tafelvoetballen en allemaal fitness attributen. 

Ik loop naar de boksbal en zie daar bokshandschoenen naast. Ik twijfel geen seconde en pak meteen de handschoenen en uit al mijn frustratie op de bosbal. 

~~
"Safer!" Hoor ik Zain roepen vanuit de verte na een tijdje hier te hebben gezeten maar ik negeer hem en ga door met boksen.

De zweet druipt er bij mij van af. Ik haat de zweet maar ik wil niet stoppen. Ik ben moe maar ik ga er toch mee door. Mijn haren plakken aan me gezicht maar ik ga straks wel douchen.

Als ik nog een klap wil uitdelen word opeens ruw mijn arm gepakt en omgedraaid. Ik kijk geschrokken naar Zain die mij boos aankijkt. "Laat me los." Zeg ik en wenk mijn ogen naar de hand van Zain die om mijn arm is. Hij laat echter niet los en verplaats zijn handen naar mijn handen en trekt de handschoenen uit en doet dat ook bij de andere hand. Ik kijk verbluft toe naar wat hij doet. 

"Waarom deed je dat?" Vraag ik kalm. "Ik roep je al een tijdje en jij zegt niks, wat moet ik gaan denken? Daarstraks wouden mensen je nog dood hebben." "Correctie, mensen wouden 'ons' dood hebben." Ik leg duidelijk de klemtoon op 'ons' zodat hij begrijpt dat ik niet als enige in gevaar ben. "Daarnaast, ik denk niet dat een onuitgenodigd persoon zomaar je huis binnen kan. Het is nogal streng beveiligd hierzo." Zeg ik erachteraan. "We moeten hoe dan ook alert blijven. Ga nu slapen, pak wat rust. Ik breng wel andere kleren voor je. Ik moet je daarnaast morgen dringend spreken." 

Hij wil weglopen maar deze keer ben ik degene die hem tegenhoudt. "Waar wil je het over hebben?" Vraag ik met fronsende wenkbrauwen. "Je hoort het morgen wel, je gaat anders onnodig boos worden nu je toch moe bent." Zegt hij en loopt dan weg. Ik zucht even diep uit en leg de bokshandschoenen op hun plek en vertrek zelf ook uit de ruimte. 

Ik loop de trap op naar boven en zoek daarna weer de trap voor de verdieping naar de eerste verdieping. Verdomme! Deze huis lijkt net een doolhof. 

Na een tijdje rondlopen vind ik eindelijk de woonkamer en vanaf daar ken ik de weg naar de logeerkamer. 

Zodra ik de logeerkamer inkom zie ik al een andere setje joggingbroek en trui. Ik pak de kleren en loop ermee naar de badkamer die grenst aan de kamer. Ik doe de deur op slot en kijk dan goed rond.

Er is een nieuwe tandenborstel en er liggen ook handdoeken. Het lijkt wel een hotel hier! Er is hier ook een bad en een douche. Ik denk niet lang na over wat ik ga nemen en stap al onder de douche.

De warme stralen vallen langs mijn lichaam en zetten mij aan het denken. Hoe heeft het zo erg ver kunnen komen. Ze wouden ons letterlijk dood hebben. Zijn ze psychisch ofzo! Wie is verantwoordelijk voor wat er is gebeurd? Kan het zo zijn dat het echt Slim is? De hele probleem is dat er geen hard bewijs is. Ik kan niet zomaar iemand vals beschuldigen maar Slim is zeker niet onschuldig, ik moet het alleen nog kunnen bewijzen.

~~
Ik zit al de hele tijd heen en weer te draaien op bed maar ik kan maar geen slaap vatten. Het is ondertussen alweer kwart voor vier in de nacht. Ik sta op en kijk naar de enorme trui die tot net boven mijn knie komt. Ik had de joggingbroek al uitgedaan voordat ik op bed ging maar niks helpt lijkt het wel. 

Ik ga de kamer uit en besluit maar wat water te drinken, misschien kalmer ik dan een beetje.

Ik loop stilletjes door de huis en loop de trap af en ga naar de keuken. Ik voel me door de een of andere manier erg bekeken maar als ik me omdraai zie ik helemaal niemand.

Ik loop snel door naar de keuken en pak daar een houten kooklepel. Ik hou het beschermend voor mij en kijk schichtig om mij heen. 

Ik hoor dan opeens gerommel achter mij. Ik draai mij razendsnel om en wil meteen toeslaan maar ik zie dan Zain staan. Ik stop in de lucht en laat de lepel zakken. "Wat is er met jou?" Vraagt Zain verbaasd. "Sorry, je liet mij schrikken. Dat is alles." Zeg ik kortaf en pak dan een glas beker. 

Ik vul de beker met water en drink mijn water rustig op ondanks de ongemakkelijkheid. Zain blijft mij maar aanstaren en ik irriteer me eraan. 

"Heb ik wat van je aan ofzo." Zeg ik als het mij te lang begint de duren. Zain komt dichterbij naar mij toe lopen waarna ik meteen naar achter loop maar dan al snel de aanrecht voel. Zain buigt zijn hoofd naar mij toe en mijn hart begint te racen. Ik voel me verlamd en ik kan helemaal niks dan hem aanstaren en wachten op wat hij gaat doen. Mijn hart maakt kilometers en ik zou denken dat hij zelfs kan horen hoe snel mijn hart wel niet klopt. Wat is deze jongen van plan te doen. Ik weet alleen maar één ding en dat is dat ik dit niet leuk vind.

"Je hebt mijn trui aan." Fluistert Zain ineens met een schorre stem in mijn oor en pakt dan een glaasje water die blijkbaar achter mij was en gaat daarna weer rechtop staan en loopt weg. "Slaap lekker." Zegt hij nog snel voordat hij helemaal uit de vizier verdwijnt. 

Oh my- Wat denkt hij wel niet! Ik kijk naar de trui die ik aanheb en probeer helder na te denken over de gebeurtenis van net. Ik ga dus niet slapen vannacht en dat is puur zijn schuld.

********************************

1327 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Waar gaat Zain het over hebben denken jullie?

Een extra deeltje als beloning voor jullie geduld.