The way it was

Hoofdstuk 9

Pov Zain
Ik sta naast Dalia en kijk naar hoe geschrokken haar ogen staan. Ik breng haar terug naar haar kantoor en laat haar zitten op de sofa. 

Ik zie op haar bureau een beker van de Starbucks. Ik pak het op en voel dat het nog vol en warm is. 

Ik breng de beker naar Dalia en duw het in haar hand. "Dankje, dit had ik even nodig." Zegt ze en neemt dan een slokje van haar koffie maar kijkt opeens raar. "Ik heb geen Caramel Macchiato besteld, dat was van Amanda." Zegt Dalia. "Misschien hebben ze de bestelling door elkaar gehaald." Zeg ik waarna ze wat afwezig knikt met een moeilijke blik op haar gezicht. 

"Wat is er?" Vraag ik bezorgd en ga naast haar zitten. "De jongen die de koffie maakte gedroeg zich achterdochtig." Zegt Dalia zacht. "Het komt goed." Zeg ik tegen haar waarna ze knikt. "Die drankje van Amanda was voor mij bedoeld. Ze hebben die bestelling door elkaar gehaald. Als het aan de drankje ligt dan betekend het dat ik degene ben die dit hoorde te overkomen." Zegt Dalia met een bleek weggetrokken gezicht. "Misschien ligt het helemaal niet aan de koffie." Probeer ik haar gerust te stellen maar ik weet ook dondersgoed dat als Amanda echt gedrogeerd is dat het de bedoeling was dat Dalia de doelwit was.

Ik vraag me af wie het gemunt heeft op deze onschuldige jongedame maar wie weet is Dalia niet zo erg onschuldig als ze lijkt. Het word denk ik tijd dat ik achtergrondonderzoek doe naar haar. Alles heeft een motief, nu wil ik weten waarom iemand deze meid zou wil uitschakelen.

~~
"Er is niks om op te haten. Ze is een slimme dame die veel prijzen heeft gewonnen. Ze heeft geen strafbladen en ook op school is ze er nooit eruit gestuurd. Ze was ook erg geliefd op school." Vertelt Alex, mijn privé detective. "Waarom zou iemand haar dan weg willen hebben als ze geen bedreiging is?" Vraag ik aan hem. "Misschien gaat dit niet om iets persoonlijks maar is dit zakelijk." Zegt Alex dan weer. "Dus je bedoeld dat het is om mij te pakken?" Vraag ik met fronsende wenkbrauwen. "Ja, Müller heeft ook gedoken in haar verleden blijkbaar ben ik achter gekomen." Verteld Alex mij. "Kun je haar telefoon aftappen denk je?" Vraag ik aan Alex waarna hij knikt. "Ik zal het melden zodra er iets verdachts is." Zegt Alex en verlaat dan mijn kantoor.

Ik sta op en ga vermoeid door mijn haar. Ik kijk naar de drukke Eindhoven vanaf mijn raam. Ik hoop dat Dalia geen verrader is, ik begin haar namelijk te mogen. Dit is zo erg frustrerend!

Mijn gedachtes worden onderbroken door mijn kantoortelefoon die afgaat. Ik neem op en ik hoor als snel de stem van mijn secretaris.

"De dokter heeft gemeld dat mevrouw Visser gedrogeerd was." Zegt ze al snel. "Dankje voor het melden. Stuur wat bloemen op namens mij." Zeg ik en hang dan op. Dalia is dus de doelwit of het is de plan om haar te laten lijken op de doelwit zodat zij niet verdacht kan worden. 

Ik besluit om naar haar kantoor te gaan om haar te vertellen over deze nieuws. 

~~
Wanneer ik de kantoor van Dalia binnenkom zie ik haar vermoeid op haar stoel zitten. Ze is lijkbleek. "Awal." Zegt ze met een zwakke verraste stem. Ze staat op van achter haar stoel en loopt naar mij toe. Of ja, dat probeert ze. 

Ik loop naar haar en ondersteun haar en loop naar de sofa. Ik zet haar daar neer en ga zelf naast haar zitten. "Wat is er?" Vraag ik aan haar. "Gewoon een beetje duizelig." Zegt ze waarna ik haar fronsend aankijk. "Visser was gedrogeerd." Zeg ik tegen haar. Waarna de ogen van Dalia groot worden en haar handen beginnen te trillen. "Ik was degene die gedrogeerd hoorde te worden." Zegt ze met een bevende stem. "Weet je misschien wie dit geweest zou kunnen?" Vraag ik aan haar waarna ze met haar hoofd schud. "Ik weet het niet, ik doe geen vlieg kwaad." Zegt ze bijna huilend.

Deze meid is of een goeie actrice of ze is echt onschuldig. Wat zou Müller wel niet van haar willen en is hij wel degene die hier achter is?

"We komen er wel achter, maar nu moet jij even naar de ziekenhuis." Zeg ik tegen haar maar ze schudt met haar hoofd. "Ik ga niet naar de ziekenhuis. Ik ga thuis wel opknappen." Zegt ze afstandelijk. "Waarom wil je niet naar de ziekenhuis?" "Dat zijn niet jou zaken Awal." Zegt ze. "Ik breng je wel thuis." Zucht ik dan. "Nee, ik kan alleen." Spreekt ze mij weer tegen. "Je kan niet rijden in deze toestand." "Jawel, ik rij zelf wel naar huis." Blijft ze mij koppig tegenspreken. "Ik breng je en daarmee uit." Zeg ik streng en sta dan op. Ik pak haar tas en jas en breng die naar haar toe. "Blijf hier, ik ga mijn sleutels halen." Zeg ik tegen haar en loop haar kantoor uit om naar mijn eigen te gaan en mijn spullen te halen. 

~~
Wanneer ik terugkom in de kantoor van Dalia zie ik dat ze gehoorzaam is blijven zitten. Ik ga naar haar toe en help haar met opstaan. Ik wil haar ondersteunen maar ze zet wankelend een stapje naar achter. "Ik kan het zelf." Zegt ze en wil wankelend verderlopen maar ik pak haar al snel bij haar middel. "Dat kan je niet. Stop met zo koppig doen en laat mij jou helpen." Zeg ik terwijl ik recht in haar groene ogen kijk die vermoeid staan.

Ze reageert gelukkig al niet meer. Ondertussen ondersteun ik haar met het lopen. We krijgen veel rare en bezorgde blikken toegeworpen van de andere.  

"Wat is er met haar?" Vraagt Milan die bezorgd naar ons toe is gekomen. "Ze is volgens mij gedrogeerd." Beantwoord ik hem. "Ik ben helemaal niet gedrogeerd." Zegt ze koppig. "Ze wilt niet naar de ziekenhuis dus breng ik haar naar huis." Leg ik de toestand uit. "Beterschap Dalia." Zegt Milan en laat ons dan weer. 

Voor de rest zijn we gelukkig niet meer tegengehouden waardoor we wat meer vaart konden maken. 

Uiteindelijk komen we eindelijk aan bij mijn auto. Ik open de portier en help Dalia met instappen en ga zelf dan achter de stuur zitten. 

"Wat is je adres?" Vraag ik aan haar. Ze beantwoord mijn vraag waarna ik het in google maps zet en naar haar huis rijd. Dalia leunt haar hoofd tegen de raam en kijkt wat afwezig naar buiten. 

~~
Als ik na een tijdje voor haar huis sta zie ik dat Dalia slaapt. Ik stap uit mijn auto en bel aan bij haar huis. 

De deur word open gemaakt door een jongen die best wel op Dalia lijkt. Ik denk dat het haar tweelingbroer is. Hij kijkt mij vragend aan waarna ik begin met praten. "Hoi, ik ben Zain Awal." Begin ik waarna hij knikt. "Dat weet ik, maar wat doet u voor ons huis." Zegt hij dan met fronsende wenkbrauwen. "Woont familie Safer hier?" Vraag ik voor de zekerheid. "Wat wilt u van haar?" Vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. "Ze slaapt in mijn auto. Het was vandaag nogal een heftige dag op werk." Leg ik de toestand uit. "Waar is uw auto?" Vraagt de jongen meteen. Ik stap uit de weg zodat hij mijn auto kan zien. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij waarna hij zijn schoenen aantrekt. Ik ben hem echter voor en ik loop al naar mijn auto. 

Ik doe voorzichtig mijn auto open en til haar op uit mijn auto. "Kom binnen." Zegt de jongen en loopt voorop. 

We komen dan aan in de woonkamer. Een man van middelbare leeftijd staat geschrokken op. Ik gok dat het haar vader is. "Dalia." Zegt hij met grote ogen. "Leg haar hier maar neer." Zegt de jongen. Ik doe wat hij zegt en leg haar neer op de bank. 

"Sorry ik ben het helemaal vergeten. Ik ben Ilias Safer, ik ben de broer van Dalia." Stelt de jongen zich voor en steekt zijn hand naar mij uit. Ik pak het aan en geef hem een stevige handdruk. "Ik ben Hamza Safer, vader van Dalia." Zegt de oudere man dan en steekt dan zijn hand naar mij uit die ik ook aanneem. "Ik ben Zain Awal." Stel ik mezelf fatsoenlijk voor. "Wat is er gebeurd?" Vraagt Ilias dan. "Volgens mij is ze gedrogeerd." Zeg ik tegen hem. "Wacht wat?" Vraagt hij met dezelfde grote groene ogen Als Dalia. 

**********************************

1418 woorden

Vergeet niet te stemmen!