The way it was

Hoofdstuk 21

Pov Dalia
"Hoe moet ik iemand vertrouwen die mij niet vertrouwt?" Vraag ik boos. "Ik ben geen sneue verrader als jou." Ik wil zo erg graag schreeuwen en om me heen slaan maar tegelijkertijd ook huilen omdat ik inderdaad een verrader ben ook al doe ik het niet vrijwillig. 

"Ik wil naar mijn familie." Ik zit nog net niet op mijn knieën te smeken. "Ga zitten." Zegt Zain en komt dan naast mij zitten. "Alsjeblieft." Smeek ik terwijl ik wat afstand creëer tussen hem en mij. "Nee is nee." Woede gemengd met verdriet gaat door mij heen. "Ik wil ze alleen zien." Smeek ik hopeloos. 

Zain pakt dan zijn telefoon en vervolgens laat hij mij vier verschillende foto's zien. 

Eentje van mijn vader in zijn zaak, eentje van Esma voor de klas en de andere twee zijn van Ilias en Younes die aan het werk zijn. "Hoe? Stalk je mijn familie?" Vraag ik vol ongeloof. "Nee." "Nee?! Wat noem je dit dan?"

Ik sta op waarna ook Zain mijn voorbeeld volgt. Ik zet vervolgens een stap dichter bij hem en kijk een beetje naar boven om hem goed te kunnen aankijken. "Blijf uit de buurt van mijn familie Zain Awal." Zijn naam spuug ik er zowat eruit. "Doe rustig, het is niet wat jij denkt." "Zie de situatie en jij zegt dat ik rustig moet doen. Als het niet is wat het lijkt, wat is het dan wel volgens jou?" Ik kijk afwachtend naar Zain die even zucht. "Deze foto's komen niet van stalkers maar van lijfwachten." Zegt Zain waarna ik hem aankijk met dichtgeknepen ogen. "Hoe moet ik je zomaar geloven op jou woord?" Vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. "Je hebt geen keus dan dat en ga nu geen slachtoffer spelen en ga verdomme zitten." Ik word ruw teruggeduwd op de sofa en Zain komt weer naast mij zitten. 

"Jij gaat voortaan elke stap die je maakt en elke belletje die je krijgt van 'anoniem' melden bij mij." "Nee, ik ga stoppen met deze sh*t. Ik moest vanaf het begin al meteen ontslag nemen. Je hebt gezien wat er met mijn vader is gebeurd en je weet hoe deze gedoe mijn relatie met mijn vader heeft getast. Dit gaat zo niet langer. En voor jou informatie, ik heb al heel lang niks gehoord van 'anoniem'." Het voelt alsof ik alles eruit wil gooien maar dat gaat nu eenmaal niet.

 "Luister goed naar mij. Jij bent er mee begonnen en je gaat geen halve werk leveren. Voordat deze hele verraad spelletje van je is afgelopen blijf jij hier, onder mijn toezicht." Zegt Zain autoritair. "Ik kan prima voor mezelf zorgen Awal, ik heb daar geen hulp bij nodig." Er is geen mogelijkheid dat ik hem laat doen wat hij wil. "Luister, ik kan nu ook gewoon stappen naar Slim en zeggen dat je alles al verteld had over jou verraad. We gaan dan zien als je dan nog voor jezelf kan zorgen." Met vurige ogen kijkt Zain mij aan. 

"Jij weet heel goed dat ik dan niet degene zal zijn die ze hierop gaan pakken. Waarom is iedereen uit op mijn familie? Straf mij gewoon rechtstreeks, fysiek of mentaal. Het maakt mij niks uit, blijf gewoon af van mijn familie." Schreeuw ik bijna. 

"Ga geen held uithangen." Zain houdt het heel kort. "Laat mij gewoon mijn ontslag indienen." Smeek ik Zain met tranen in mijn ogen. Ik probeer mijn tranen weg te knipperen maar in plaats daarvan vallen ze juist. Ik draai mijn hoofd razendsnel weg zodat Zain mijn tranen niet kan zien en veeg het daarna snel weg.

Zain legt dan opeens zijn hand op mijn schouder maar ik deins geschrokken terug. "R-raak mij niet aan." Zeg ik waarna ik zijn gezichtsuitdrukking ontwijk en met name zijn ogen. Ik voel mij te zwak tegenover hem.

"Kom, ik doe je niks." Zegt Zain waarna ik schud met mijn hoofd. "Laat me gewoon gaan alsjeblieft." Smeek ik waarna Zain even zucht en de afstand die ik gemaakt heb overbrugt en heel even zie ik hem twijfelen maar dan knuffelt hij mij toch.

Ondanks dat ik het verwachtte schrik ik alsnog voor een seconde en probeer hem van mij af te duwen maar hij geeft geen kik. "Laat me gaan." Smeek ik met brandende ogen van de huilbui die ik inhoud. "Jij gaat nergens naartoe, ik blijf bij mijn standpunt Dalia." Ik hou het niet meer wanneer hij mijn naam zo erg teder uitspreekt. Mijn tranen vinden hun weg naar beneden. Ik druk mijn hoofd tegen de lichaam van Zain en laat het allemaal gewoon gaan. 

Zain troost mij geruststellend en streelt langzaam over mijn rug. "Ik haat dit." Snik ik wanhopig waarna ik terugtrek van de knuffel. "Ik weet het, en ik snap het. Maar Dalia, jij moet ook mij snappen. Ik heb verantwoordelijkheid over meer dan 50 duizend mensen. Als ik ten onder ga kunnen zij nergens naartoe, ik kan niet de leven van zoveel riskeren voor die van een enkeling." Ik knik begripvol en staar naar de grond. 

Ik snap Zain, daar niet van, maar deze hele toestand is moeilijk. Er bestaat geen handleiding ofzo over hoe je dit soort dingen moet aanpakken.

"Je lijkt op Rudolf met je rode neus." Zegt Zain met een warm glimlach. "Sorry van je overhemd." Zeg ik met een schorre stem. De zwarte overhemd van Zain is zeiknat van mijn tranen en ik denk dat er nu ook wat mascara op is gekomen maar het is niet te zien. Zain legt zijn hand op mijn wang en veegt een traan weg. "Dat kan in de was." Zegt Zain waarna ik knik. "Mijn mascara is uitgelopen hé?" Vraag ik onzeker. "Een beetje maar." Zegt Zain waarna ik zucht. "Een beetje heel erg zeker." Ik ga met mijn vinger onder mijn oog en meteen komt er een hele klodder op mijn vinger. 

Ik sta op en loop naar mijn bureaukast waar ik vervolgens make-up doekjes uithaal. Ik veeg de make-up zorgvuldig weg en pak mijn kleine spiegel en zie mezelf met een rode neus en rode ogen. 

"Verdomme, ik zie er niet uit." Zeg ik zacht terwijl ik mijn haren nu ook uit hun staart haal en er even doorheen ga met mijn handen. Ik laat mijn haar deels voor mijn gezicht vallen en ik loop dan weer terug naar Zain die mij de hele tijd volgde met zijn ogen. 

"Het valt echt mee hoor Safer." Zegt Zain opeens en staat dan op en pakt de stuk haar die mijn gezicht bedekte en stopt het achter mijn oren. "Ik lijk op een vampier." Zeg ik zacht terwijl ik mezelf wil vervloeken. Ik sta hier tegenover mijn baas die mij niet vertrouwt.

"Awal, mag ik naar huis?" Zeg ik heel zacht, bijna fluisterend omdat ik bang ben dat hij boos word. "Ik breng je wel en ik haal je morgen op." Zegt Zain en loopt voorop naar de deur. Ik zucht even en loop met een gebogen hoofd achter hem aan. 

Er komen lange dagen aan.

********************************

1071 woorden

Vergeet niet te stemmen!