The way it was

Hoofdstuk 2

Pov Zain
Altijd moet alles lastminute gebeuren! Geïrriteerd loop ik door de gang waarna er iemand tegen mij op botst. Ik grijp meteen naar de middel van de meid tegenover mij die haar ogen door de schrik had gesloten. "Kijk uit, dit is geen speeltuin waar je zomaar kunt rennen." Waarschuw ik de jongedame. Ze kijkt mij verontwaardigd aan waarna ze een stapje naar achter doet. "Bedankt van net en ik zal je moeten teleurstellen want je theorie klopt niet. Ik rende niet." Kaatst ze fel terug met veel kracht in haar stem waarna ze wegloopt.

Dit is de eerste keer dat iemand mij zo durft tegen te spreken. Wie is zij? Ik wil verderlopen maar mijn ogen vallen dan op een goudenketting met een mooie trouwring eraan. Volgens mij is het van haar. Kan het zo zijn dat ze getrouwd was ofzo en daarom als een ketting omheeft? Ik pak de ketting en doe het in mijn zak voor het geval dat ik haar weer tegenkom ofzo.

Ik pak de ketting en zie dan dat het al bijna tijd is voor de sollicitatiegesprek van de waarschijnlijk nieuwe productontwerper. Mijn vader heeft helemaal geen informatie erover losgelaten. Hij heeft geen eens verteld als het een man of vrouw is. Ik heb geen flauw idee wat ik zometeen kan verwachten bij de gesprek en dat maakt mijn humeur er niet bepaald beter op.

Ik doe snel wat ik moet doen en ga via de dichtstbijzijnde lift naar mijn toekomstige nieuwe kantoor. Over een paar weken ga ik de bedrijf overnemen van mijn vader. Dan is de kantoor op de negende verdieping van mij.

Ik en mijn vader wachten al vier minuten totdat de nieuwe werknemer komt maar er is helemaal niemand. Ik haat laatkomers zo erg! Hoe krijgt deze persoon het voor elkaar om te laat zijn bij de sollicitatiegesprek. Hier gaat het al fout.

"Mila, waar blijft de waarschijnlijk nieuwe werknemer?" Vraagt mijn vader aan de secretaris. "Ik heb gehoord dat diegene er is. Ik zal vragen aan Marwa waar diegene blijft." Reageert Mila. Mila werkt al een tijdje hier en zij is de enige werknemer die ons bij ons voornamen noemt en ook de andere bij hun voornaam noemt.

Mijn vader en Mila zoeken zorgvuldig hun woorden uit zodat het een verrassing blijft wie er komt. Het boeit mij ondertussen al niet meer wie er komt, ik weet nu al dat deze persoon het niet word.

"De persoon komt nu." Verstoort Mila mijn gedachtes. Mijn vader knikt waarna Mila gaat.

Er word op de deur geklopt en er komt dan iemand binnen. Ik heb er niet veel interesse in en denk nog steeds aan de meisje die ik tegenkwam op de gang. Wie was zij nou?

Ik kijk dan op naar de persoon waarna ik de meisje zie. "Jij." Zeggen we tegelijk. De meisje ziet eruit alsof ze elk moment kan uitbarsten van woede wanneer ze mij ziet. "Waar is mijn ketting? Ik had het nog om voordat ik tegen jou op botste." Zegt ze terwijl ze op mij afbeent. "Ga me nu niet vertellen dat jij waarschijnlijk de nieuwe ontwerper bent." Zeg ik hopeloos. "Geef mij mijn ketting terug, ik zweer ik ga aangifte doen als ik erachter kom dat je het hebt gestolen." Zegt de meisje terwijl ze naar mij wijst. "Gestolen? Ik doe daar niet aan en als ik eraan deed dan zou ik iets duurs stelen en niet zo'n goedkoop ding." Zeg ik spottend. "Je hebt de ketting hé? Geef het per direct terug." Zegt de meisje beheerst maar zeker niet blij. Ik ben nogal onder de indruk, weinig mensen kunnen zichzelf zo erg goed beheersen terwijl ze zo erg boos zijn.

"Hier." Zeg ik en pak de ketting uit mijn zak. Er gaat een emotie van blijdschap door haar. Dat is duidelijk e zien aan haar ogen die boekdelen spreken. "Ik wil mijn ketting alsjeblieft." Zegt de meisje wat meer beleefd en steekt haar hand naar mij uit als teken dat ik het moet geven. Ik geef de ketting gehoorzaam terug.

Ik merk dan pas haar trillende handen op. Ze kijkt opgelucht naar de ketting en kijkt met een tedere blik ernaar.

"Dus jullie kennen elkaar?" Vraagt mijn vader als de meisje weer haar ketting in haar tas heeft gestopt. "Nee." Zeggen ik en de meisje in koor. Mijn vader grinnikt even en kijkt dan weer serieus. "Kunt u uzelf even voorstellen aan mijn zoon. Ik heb alles al gelezen in uw cv." Zegt mijn vader met een glimlach. Ik kijk naar de meisje die geschrokken kijkt van mij naar mijn vader. "Uw zoon?" Vraagt ze zacht. "Ja zijn zoon, Zain Awal." Reageer ik voordat mijn vader reageert. "Excuses voor mijn gedrag. Ik ben Dalia Safer, ik ben tweeëntwintig jaar." Zegt de meid genaamd Dalia beleefd. Ik kijk even op van haar beleefdheid. "Kunt u ons even uitleggen waarom u te laat bent mevrouw Safer?" Vraagt mijn vader waarna ze knikt. "Ik botste eerst tegen de heer Awal op." Begint ze en wanneer ze het over mij heeft kijkt ze mij kort aan en wendt zich dan naar mijn vader. "Hij was een heer om mij op te vangen, maar toen kwam ook mijn ketting in zijn handen. Het is een waardevolle ketting dus ben ik meteen teruggegaan naar de plek van de botsing om daar tot mijn grote teleurstelling de ketting niet te vinden." Legt Dalia het geval kalm uit. "Ik ben blij dat je het terug hebt." Zegt mijn vader weer.

"Mevrouw Safer, vertel eens wat over jezelf." Zegt Mijn vader nog steeds lief. "Ik heb een tweelingbroer en één oudere broer. Ik woon met hun en met mijn vader. Ik lees ook graag en ik teken weleens." Zegt Dalia zelfverzekerd. Alleen mis ik haar moeder in het verhaal. "Hoe zit het met je moeder?" Vraag ik dan zonder na te denken over wat die vraag met haar kan doen.

Dalia kijkt mij aan met een kille blik. Ik trek benieuwd een wenkbrauw omhoog. "Ze is overleden." Zegt ze zonder enkele emotie in haar stem en vestigt haar aandacht dan weer op mijn vader.

Nogal bot maar oké.

Pov Dalia
Hoe kunnen vader en zoon zo verschillend zijn? Meneer Awal heeft een warme liefdevolle karakter en zijn zoon?  Die is precies het tegenovergestelde. Kil en onaangenaam. 

Ik heb gehoord dat hij binnenkort de bedrijf gaat overnemen. Ik kan deze baan wel op mijn buik schrijven.

Pov Hassan Awal
Ik geniet van de discussie die gaande is tussen mijn zoon en Dalia. Het is geweldig om iemand te zien die hem tegen durft te spreken. Zij word de nieuwe werkneemster!

~~
Wanneer Dalia vertrekt begint Zain al meteen te klagen. "Zij is een ramp! Je gaat haar toch niet aannemen!" Roept Zain meteen. "Zij is de perfecte werkneemster. Ze is slim en laat niemand over haar heen lopen. Ik heb hier vertrouwen in." Zeg ik vrijwel meteen. "Papa, weet dat als je haar nu aanneemt ik haar ga ontslaan." Zegt Zain dan koppig. Ik kijk hem dan serieus aan. "Waarom is het zo dat je haar niet wil? Omdat zij tegen je in durft te gaan? Dit is zakelijk Zain, laat je persoonlijke gevoel niet je zakelijke beslissingen beïnvloeden. Mevrouw Safer is slim en zou het goed doen. Haal het uit je hoofd om haar te ontslaan." Waarschuw ik mijn zoon die dan zuchtend knikt. "Nou jongen, ik ga naar huis. Regel jij de rest maar." Zeg ik tegen mijn zoon waarna ik hem een schouderklopje geef en wegga.

~~
"Amina." Zeg ik blij wanneer ik mijn vrouw tegenkom in de keuken. "Hassan." Zegt ze lief en komt naar mij toe en geeft me een knuffel. "Jou zoon heeft eindelijk concurrentie." Zeg ik nadat ik haar een kus heb gegeven op haar voorhoofd.

"Dit bevalt mij wel, vertel eens. Wie heeft genoeg moed om tegen die monster van ons in te gaan?" Vraagt ze nieuwsgierig. "Het is de nieuwe productontwerpster, Dalia Safer." Zeg ik met een grijns. "Een meisje! Deze verhaal word steeds interessanter." Zegt ze met een glinstering in haar ogen. "Ze had hem uitgemaakt voor dief." Zeg ik lachend waarna zij ook lacht. "Ze mogen elkaar nu al niet." Zeg ik dan grijnzend waarna mijn vrouw lachend schud met haar hoofd. "Hoe is Dalia." Vraagt mijn vrouw nieuwsgierig. "Ze heeft lang donkerbruin haar en groene ogen. Het is een prachtige jongedame Mashaallah, ze is ook slim en laat niemand over haar heen lopen." Zeg ik waarna er een glinstering ontstaat in de ogen van mijn vrouw. "Ik hoop dat ze het gaat volhouden met hem." Zegt ze waarna ik instemmend knik en mijn vrouw weer knuffel. Ik hoop dat er een dag zal komen waarop Zain ook iemand zal liefhebben net zoals ik zijn moeder .

*******************************

1460 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Zain Awal joined te story!