The way it was

Hoofdstuk 14

Pov Dalia
Ik heb nog nooit iemand Zain zien aanspreken met zijn voornaam laat staan een meisje. Latifa en hij leken elkaar al te kennen maar blijkbaar is hun relatie meer dan alleen kennen. Maar goed, alsof het mijn zaken zijn.

Ik loop naar de gebedszaal en doe de gebedskleding aan en verricht vervolgens mijn gebed. Ik heb mijn wudu nog gelukkig van de vorige gebed. 

Ik doe een dua (smeking) dat deze dreigingen stoppen en dat de man hierachter word opgepakt. Ik wens niemand toe wat mij overkomt. De angst en risico is groot.

~~
Het is alweer laat geworden en het regent buiten. Ik pak mijn jas en tas. Het word eens tijd dat ik naar huis ga. De meeste andere zijn al vertrokken ondertussen maar dat is ook logisch. Ze blijven natuurlijk niet tot tien uur werken als mij. Maar voor mij is werk net een afleiding.

Ik loop op mijn gemakje naar mijn auto en stap dan in.

Wanneer ik mijn auto wil opstarten werkt mijn auto niet mee. Ik probeer het een paar keer weer maar het is zinloos! Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en wil Ilias of Younes ofzo bellen om mij te komen ophalen maar mijn telefoon start ook niet op. 

"Uitgevallen." Ik begin lichtjes in paniek te raken. Ik begin dan te denken aan de bushalte die een stukje lopen is. Ik stap uit mijn auto en besluit dat dat mijn enige reddingsmiddel is. Ik kijk in mijn tas en herinner mij dan dat mijn ov leeg is. Het is al later dan tien uur, dus de winkels zijn niet meer open.

Verdomme! Iedereen is al naar huis zover ik weet.

Ik besluit om maar gewoon te lopen in de hoop dat ik een bekende tegen ga komen.

~~
Ik loop behoedzaam over de straat. Ik weet geen eens meer waar ik ben. Ik heb het gevoel dat ik word achtervolgd.

Ik kijk bang om me heen maar ik zie niemand en ik hoor niemand.
De angst overspoelt mij. Wat is er gaande? Wat is dit voor een flauw spelletje?

De regen klettert op de ramen en mijn hakken hoor je tikken op de grond. Ik trek mijn dikke jas dichter om mij heen terwijl ik behoedzaam om mij heen kijk. De buitenwereld lijkt net uitgestorven. Iedereen is binnen in de warmte.

Ik probeer zo snel mogelijk deze wijk uit te komen. Mijn telefoon is uitgevallen en ik ken hier niemand die ik vertrouw. Ik ken de weg niet terug naar huis en mijn voeten doen pijn van het lopen. Mijn ov-chipkaart is leeg en ik heb het koud en ben helemaal doorweekt.

Ik voel me achtervolgt en vooral niet veilig.

Wat zou ik willen dat ik had geluisterd naar mijn broer toen hij zei dat hij mij zou ophalen.
Autopech en niemand die je kan helpen. Het zou je maar overkomen.

Ik draai mij abrupt om wanneer ik voetstappen achter mij hoor maar ik zie niks. Met een onveilig gevoel draai ik weer terug om en net wanneer ik een stap wil zetten valt een roos op de grond mij op met daarnaast een briefje. Net lag het nog niet hier.

Ik pak onzeker en behoedzaam de roos en de briefje met trillende handen.

"Dit is nog maar het begin van jou nachtmerrie."

Ik herken deze handschrift uit duizenden! "Hallo!" Roep ik in de hoop dat iemand mij kan helpen. 

Er verschijnt opeens een groepje jongens, bij hun allemaal kan ik hun gezicht niet zien door de capuchon die ze ophebben. Ik zou willen dat ik zelfverzekerd zou overkomen maar ik sta in me eentje tegenover vijf jongens en klein is niet de juiste omschrijving voor ze. "Autopech en in een onbekend gebied." Zegt één van de jongens. Hij heeft volgens mij de leiding.

"Wie is jullie baasje." Zeg ik moedig. "Ons baasje is ook jou baasje kleintje." Zegt de jongen. "Ik vraag me af als jullie nog zo gaan praten als hij jullie in de steek laat." Bijt ik ze toe. "Wij doen tenminste wat wij moeten en verbergen niks. Het word tijd dat je je kaarten weergeeft Dalia, deze strijd zal je niet winnen." Zegt de jongen weer. "Jullie zijn zelf een stelletje loopjongens die maar orders volgen van iemand die geen eens de lef heeft om zichzelf te laten zien." Zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. "Wil je een lift naar huis?" Vraagt een andere jongen opeens. "Ik ga liever dood van de kou of honger dan dat ik met zulke lafbekken als jullie meega." Zeg ik en draai mij weg van ze en loop zo spoedig mogelijk weg.

Ik werp snel een blik op mijn horloge die aangeeft dat het al om elf uur avond is. Ik kan me niet voorstellen hoe bezorgd mijn broers en vader zijn.

Ik loop langs de weg in de hoop dat ik de weg weer ga herkennen. Ik moet hier wegkomen, hoe dan ook. 

~~
Er stopt na een tijdje lopen langs de weg een auto naast mij. "De aanbod geld nog!" Roept de bestuurder. Het zijn weer die jongens van 'anoniem'. "Ik was vrij duidelijk in mijn keuze." Zeg ik fel en loop weer verder. 

De auto gaat weer weg. Maar beter ook!

Ik voel hoe moe ik al ben en ik begin een beetje wankel te lopen. 

Er stopt na een tijdje opeens weer een auto. Ik kijk op en zie weer die jongens. Deze keer stapt er echter wel één van ze uit. Hij komt naar mij toe en pakt mijn arm vast. 

"Wat denk je wel niet te doen!" Roep ik naar hem terwijl ik mezelf weer los probeer te krijgen. 

Pov Zain
Ik rij terug naar huis en zie dan opeens Dalia langs de weg met een jongen die haar probeert mee te sleuren in de auto. Ik verhoog de tempo en stop achter de onbekende auto. De kenteken is afgedekt. Ik stap uit mijn auto en zodra de jongen mij ziet laat hij Dalia los en rent terug naar de auto waarna ze wegscheuren.

Ik kijk naar Dalia die geschrokken en bang om zich heen kijkt. Zo'n angst heb ik nog nooit gezien in haar ogen. "Safer." Zeg ik waarna ik voorzichtig naar haar toe loop. Ze kijkt echter niet op en blijft angstig en zelfs bijna huilend om zich heen kijken. "Safer." Probeer ik weer maar nog steeds geen antwoord. "Dalia." Probeer ik onzeker waarna ze geschrokken opkijkt en mij bang aankijkt

"Ik-ik-" Stamelt ze verward. Ik neem haar gezicht tussen mijn handen en laat haar mij aankijken. "Hush, klaar, het is al goed. Ik ben er." Sus ik haar en kijk diep in haar groene ogen. "Ik haat dit, ik wil dit niet." De angst die ik zie in haar ogen neemt meteen al mijn twijfels weg, zij doet dit niet vrijwillig. Maar dat ze het niet vrijwillig doet betekent niet dat ze het niet doet.

Ik neem haar troostend in mijn armen en verbazingwekkend genoeg knuffelt ze mij terug. Ik had verwacht dat ze zou schreeuwen dat ik haar niet moest aanraken. Ze trilt en ze voelt koud aan. "Kom, ik breng je naar huis." Zeg ik tegen haar en leg mijn hand op haar onderrug. Ik begeleidt haar naar mijn auto en open de passagiersdeur voor haar. Ze stapt in waarna ik de deur dicht doe en zelf ook instap achter mijn stuur.

*********************************

1228 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Zain noemde Dalia bij haar voornaam voor het eerst...