Een familie en een beste vriendin die voor jou door vuur zouden gaan. Dalia is tevreden met haar leven.
Een knappe beleefde jonge dame die ook nog eens temperament heeft. Twee beschermde broers en een lieve begripvolle vader.
Haar droombaan gaat op...
Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.
Pov Zain "Wat doen jullie! Laat mij gaan! " Ik schrik wakker door de geschreeuw van Dalia. Ik spring zowat mijn bed uit en ren zo snel mogelijk naar haar kamer.
Ik open de deur en zie haar onrustig op haar bed liggen en schreeuwen terwijl ze om zich heen slaat. Ik loop haar kant op en pakt rustig één van haar handen waarna ook snel de andere volgt.
Ik schud haar langzaam door elkaar waarna ze wakker schrikt en dan om zich heen kijkt. "Laat mij los. Wie ben jij! Doe de lamp aan." Zegt ze en ik hoor de schrik in haar stem. Ik laat haar per direct los en sta dan op om de licht aan te doen.
Terwijl ik loop naar de licht hoor ik de gesnik van Dalia. Ik doe snel de licht aan en loop dan naar haar toe en neem haar in mijn armen. "Wat is er?" Vraag ik bezorgd aan haar. "Ik wil niet meer alleen zijn. Ik ben zo erg bang dat ik daar weer vast kom te zitten in die donker. Laat mij niet alleen Zain." Zegt ze huilend. Mijn hart klopt steeds sneller bij het horen van haar woorden. "Je zal niet meer vastzitten in een lift." Zeg ik denkende dat ze bang is voor de lift maar ze schudt met haar hoofd. "Er zit hier zoveel meer achter." Zegt ze huilend.
Ze trekt opeens terug van de knuffel en veegt haar tranen ruw weg. "S-sorry." Stottert ze. "Wat is er mis?" Vraag ik. "N-nee, er is niks. Dankjewel voor je hulp." Zegt ze stotterend. "Waarom doe je opeens zo afstandelijk?" Vraag ik aan haar terwijl ik mijn handen op haar schouders leg. Dalia deinst naar achter en kijkt weg van mij. "Ik ben je oprecht dankbaar, maar ik wil even alleen zijn. Ik heb gewoon veel aan me hoofd." Zegt ze maar ik geloof er niks van. "Dalia, ik ga pas als ik zeker ben dat het beter gaat met je." Zeg ik maar ze schud met haar hoofd. "Ga terug slapen. Je bent vast moe." Zegt ze tegen mij en legt haar hoofd weer op haar kussen. Ik zucht even en stop haar goed in.
Voordat ik uit de kamer ga doe ik eerst nog de lamp uit. "Nee!" Schreeuwt ze dan waarna ik meteen de licht weer aandoe. "I-ik" "Je bent mij geen uitleg verschuldigd." Onderbreek ik haar en verlaat de kamer.
~~ De volgende dag ben ik al vroeg wakker want ik kon simpelweg gewoon niet slapen. Wel ironisch dat ze mij niet durft te vertellen waarom ze bang is in donkere gesloten ruimtes maar wel durft te vertellen over de bedreigingen.
In een joggingsbroek en een trui ga ik naar beneden om alvast te gaan koken maar wanneer ik beneden aankom ruik ik al eten. Huh? De kok is er nooit in de ochtend, dat heb ik bewust zo opgedragen.
Ik ga de keuken in en zie daar Dalia koken met oortjes in haar oren. Ze heeft een lange zwarte hoodie aan die tot net over de middel van haar bovenbeen komt met een zwarte legging eronder. Haar haren heeft ze in een hoge slordige knot gedaan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik neem plaats op de barkrukken en kijk naar hoe ze in alle rust verder aan het koken is. Ik zie haar niet vaak zo erg rustig. Ik vraag me af wat ze aan het luisteren is dat ze zo erg kalm is.
