The way it was

Hoofdstuk 23

Pov Dalia
Ik kan maar niet slapen. Er gaat teveel door mijn hoofd. Hoe moet ik dit nu regelen, ik kan nu echt niet gaan trouwen. Ik zal teveel mensen in gevaar brengen als ik nu ook nog eens ga trouwen. Nee, ik kan het echt niet maken.

Dan hebben we ook nog Zain die constant door mijn hersenen loopt. Bij alles wat ik doe denk ik aan wat hij ervan zal vinden. Ik snap mezelf niet, ik snap niks van wat er met mij gebeurd.

Nadenkend over alles worden mijn oogleden zwaar en val ik in een onrustige slaap.

"Wat bedoel je?"  Vraag ik terwijl ik niks begrijp. "Jij bent gevallen in onze trap beste Dalia." Zegt de vervormde stem. "Wie ben jij?" Vraag ik paniekerig. "Ik ben een leuke droom." De stem geeft zichzelf steeds meer vorm maar ik kan maar niet plaatsen van wie het is. 

"Hoe heet je?" Vraag ik verward. "Slim." Zegt de man en lacht kwaadaardig. "Jij bent gek! Jullie zijn allemaal gek!" Schreeuw ik net een psychopaat.

"Jij bent gek Dalia." Ik kijk op en kijk recht in de ogen van meneer Awal. "Jij bent een verrader." Ik kijk achter mij en zie daar Zain staan. "Nee, ik ben geen verrader." Smeek ik Zain en draai mij dan om naar zijn vader. "Ik zweer het, geloof mij nou. Toe nou, alsjeblieft." Smeek ik waarna meneer Awal zich omdraait en wegloopt. "Jij bent niks waard." Hoor ik hem nog zeggen en dan verdwijnt hij opeens. 

Ik draai mij razendsnel om naar Zain die mij walgend aankijkt. "Alsjeblieft Zain, geloof mij." Zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen prikken. "Ben je nou ook een leugenaar? Ik dacht dat je alleen een verrader was." Zegt Zain spottend waarna mijn tranen beginnen te vallen. "Alsjeblieft Zain." Smeek ik huilend maar hij draait zich om en loopt weg. Ik ren naar hem toe maar dan veranderd opeens de lege witte ruimte in een bos en ik struikel over een boomstronk en val neer op mijn knieën. 

De bomen maken ruimte voor een oogverblindende licht en dan verschijnt mijn overleden moeder opeens. 

"Mama?" Fluister ik zacht. "Ik ben teleurgesteld in jou Dalia." Zegt mijn moeder waarna ik schud met mijn hoofd. "Het is niet mijn schuld, mama ik zweer het je."  Zeg ik terwijl ik strompelend opsta. "Hoe verklaar je dan alles dat er gebeurd? Het is jou schuld Dalia, van niemand anders dan jij. Wat jij doet is een schande voor de familie." Zegt mijn moeder kalm en keert mij de rug toe en verdwijnt ook.

"Niet te geloven wat er geworden is van mijn tweelingzusje. Ze hangt met jongens buiten tot middernacht." Ik kijk naar mijn linkerkant en dan zie ik Ilias daar. Vol afschuw kijkt hij mij aan. "Nee, nee Ilias. Ik hang niet met jongens, ik zweer het je. Ik doe echt niks verkeerds. Ik zou dat nooit doen, dat weet je." Zeg ik huilend tegen mijn broer maar hij draait met zijn rug naar mij en gunt mij nog een laatste vernietigende blik.

"Jij zal nooit gelukkig zijn." Ik draai weer naar mijn rechterkant en zie daar Younes en Esma samen staan met de arm van Younes om haar middel heen. "Zeg dat nou niet Younes." Smeek ik mijn oudste broer maar hij en Esma schudden met hun hoofd. "Jij zal nooit trouwen met de liefde van je leven." Zegt Esma op haar beurt. "Nee Esma, ik zal toch ook trouwen met mijn geliefde." Zeg ik huilend waarna mijn broer en beste vriendin beginnen te lachen. "Jij word uitgehuwelijkt." Zegt Esma weer met een grijns. "Nee dat zal niet gebeuren!" Roep ik met een schorre stem. "Jij gaat trouwen met Hicham." Zegt Younes met een serieuze blik. "Jij bent niks waard." Zeggen de twee in koor en draaien ook met hun rug naar mij. 

"Jammer van je gedrag Dalia." Ik draai mij geschrokken om naar de stem van mijn vader. Zijn blik staat teder, hoe ik hem altijd heb gekend. Maar dan veranderd zijn blik naar teleurgesteld. "Wat jij gedaan hebt kan niet binti (dochter)." Zegt mijn vader heel kalm maar ik verdraag zijn teleurgestelde blik niet. "Schreeuw tegen mij, zeg alles wat je maar wil zeggen tegen mij maar kijk mij alsjeblieft niet zo aan papa." Zeg ik huilend terwijl ik mijn knieën huilend optrek tegen mijn borstkas. "Jij bent niet de dochter die ik heb opgevoed. Zo ken ik jou niet Dalia." Zegt mijn vader met nog steeds die zelfde teleurstelling in zijn stem. "Zain heeft mij verteld wat voor een verrader jij bent." Gaat mijn vader door. "Het is een leugen papa, ik meen het. Geloof Zain niet." Zeg ik wanhopig terwijl ik naar mijn vader kijk. "Jij bent niks waard." Hoor ik voor de zoveelste keer die zin en dan keert hij zijn rug naar mij toe en verdwijnt hij. 

"Noem je mij nou een leugenaar Dalia. Ik heb je zoveel geholpen en er altijd voor je klaargestaan en nu zeg je dat ik een leugenaar ben." Hoor ik de stem van Zain zeggen en dan voel ik een arm om mij heen die mij overeind helpt te staan. Ik draai me om naar de persoon en zie daar Zain in zijn eentje staan met een lieve blik. "Het spijt mij Zain, zo bedoelde ik het echt niet. Vergeef het mij alsjeblieft." Zeg ik huilend tegen hem maar dan begint hij te lachen en begint hij te knijpen in mijn bovenarmen. 

Ik probeer mezelf te bevrijden uit zijn greep maar hij is veel te sterk en dan verschijnen opeens allebei mijn ouders en mijn broers en beste vriendin. Ook de vader van Zain staat erbij en ze lachen kwaadaardig. "Jij bent niks waard!" Roepen ze allemaal in koor behalve Zain. Hij kijkt mij alleen aan met een grijns. "Duw haar in het ravijn!" Roept opeens iemand maar ik kan niet achterhalen wie het is.

Ik kijk snel achter mij en ik zie een enorme ravijn achter mij en ik sta op het puntje.

"Zain niet doen." Zeg ik zacht maar hij trekt alleen zijn wenkbrauw op. "Nee Zain!" Roep ik nu maar het doet hem niks. "Zain!" Blijf ik zijn naam roepen maar dan lacht hij heel hard en ik word meedogenloos naar achter geduwd.

"Dalia!" Schreeuwt iemand mij wakker waarna ik geschrokken wakker word en alles blijft maar hangen in mijn brein. "Dalia." Zegt iemand heel zacht waarna ik opkijk en dan Zain zie.

"Zain?" Zeg ik geschrokken en barst dan in tranen.

*************************************

1085 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Wat doet Zain ineens bij Esma volgens jullie en hoe weet hij überhaupt dat ze bij Esma was?