You Don't Know What Love Is [COMPLETED]

1

Γεια σε όλους! Είναι το πρώτο που ιματζιν κι σίγουρα θα κάνω πολλά λάθη μα το περιεχόμενο μετράει. Ελπίζω να σας αρέσει <3

Το μέρος που έχω να πατήσω απο τότε που έγινε το περιστατικό ονομάζεται σχολείο.

Το μέρος γεμάτο παιδιά που σε κρίνουν και σε βρίζουν χωρίς να σε ξέρουν ονομάζεται σχολείο.

Το μέρος που απεχθάνομαι ονομάζεται σχολείο.

Μόλις ξύπνησα, ντύθηκα γρήγορα κ κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Φρικιαστικές σκηνές έρχονται στο μυαλό μου και νιώθω δάκρυα να κατακλύζουν τα ματια μου, μα προσπαθώ να τα κρατήσω.

"Έλα γλυκιά μου θα αργήσεις πρώτη μέρα σχολείο!" Φώναξε η μητέρα μου μα δεν πήρε απάντηση.

Συνέχιζα να κοιτάζομαι στο καθρέφτη σκεπτόμενη τι θα μπορούσα να κάνω για να μην γίνουν τα πράγματα έτσι όπως έγιναν. Πως θα μπορούσα να αμυνθώ.

"Άντε Ροουζ θα αργήσεις!" Φώναξε για ακόμη μια φορά.

Κατέβηκα τις σκάλες φτάνοντας στο σαλόνι. Η μητέρα μου στέκονταν μπροστά απο την εξώπορτα κρατώντας την ανοιχτή για μένα. Μου χαμογέλασε σαν να με λυποταν.

Γαμωτο σιχαίνομαι να με λυπούνται οι άλλοι!

Άρπαξα την μαύρη μου τσάντα απο τα χέρια της μητέρας μου και βγήκα έξω χωρίς να έχουμε οπτική επαφή.
Ο κρύος αέρας φυσήξε στο πρόσωπό μου, κάνοντας με να ανατριχιασω. Μπηκα μέσα στο αυτοκινητο μου. Οδηγούσα προς το σχολειο, φέρνοντας στο μυαλό μου τον Τζειμς. Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά του να πέφτουν στο πρόσωπο του μπροστά απο τα σχιστά γαλάζια του μάτια.

Τον αγαπούσα. Μα με πλήγωσε. Και δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω. Ποτέ.

Φτάνοντας στην πόρτα του σχολείου η καρδιά επιτάχυνε τους παλμούς της. Μπήκα μέσα με χίλια ζόρια.
Καθώς περνούσα στο παλιό, μα και καινούριο μου ντουλαπάκι ένιωθα τα μάτια των παιδιών πάνω μου. Ψίθυροι ακούγονταν και πιστέψτε με δεν ήταν ευχάριστοι. Έφτασα στο διάδρομο που ήταν το ντουλαπάκι μου. Κανένα παιδί δεν υπήρχε εκτός απο ένα. Ένα αγόρι. Είχε ατημέλητες καστανές μπούκλες που τις έσπρωχνε πίσω μια μπαντανα και σμαραγδένια μάτια. Φορούσε μαύρο παντελονι, μαύρη μπλούζα και μαύρα παπουτσια. Όλα μαύρα! Ένιωσα κάτι μέσα μου, φόβο.

Μα γιατί;

Καθώς έβαζα τα βιβλία στο ντουλαπάκι με κοιτούσε επίμονα, σαν να ήθελε να μου πει κάτι, ή χειροτερα, να μου κάνει κάτι! Με αυτη τη σκεψη να κυριαρχει στο μυαλο μου πήρα τα βιβλία που χρειαζόμουν γρήγορα και κατευθύνθηκα προς την τάξη μου.