You Don't Know What Love Is [COMPLETED]

38

*2 μηνες μετα*

Αντεξα. Εφτασα μεχρι αυτο το σημειο. Αιμα τρεχει απο τη μυτη μου συχνα και ξερναω. Η Εμμα δεν εχει καταλαβει τιποτα ευτυχως. Ο Χαρρυ δεν μου φαινεται και τοσο σιγουρος πως ειμαι καλα...

"Κυρια;" Η φωνη της κοπελας στο ταμειο με βγαζει απο τις σκεψεις μου.

"Ειναι 10€" μου λεει και της δινω τα λεφτα, πριν παρω τα ψωνια και φυγω.

Ανοιγω την πορτα του σπιτιου και δεν ειναι κανενας. Ο Χαρρυ ειναι στη δουλεια του και η μικρη στον παιδικο. Του χρονου θα παει σχολειο το μωρο μου, κι εγω δεν θα ειμαι εκει. Ευχομαι να προλαβω να την δω την πρωτη της μερα. Να την αγκαλιασω και να της πω πως ολα θα πανε καλα και θα ειναι διπλα της για παντα. "Για παντα". Δεν υπαρχει το 'για παντα' οπως δεν υπαρχει και το 'ποτε'.

Αφηνω τα ψωνια στην κουζινα και παω να ξαπλωσω λιγο. Νιωθω εξουθενομενη! Πηγαινω πρωτα στο μπανιο και κοιταζομαι στον καθρεφτη. Φαινομαι χαλια. Μαυροι κυκλοι κατω απο τα μουντα μπλε ματια μου, το δερμα μου ειναι χλωμο και τα μαλλια μου μπερδεμενα. Καλυτερα να τα χτενισω, μην με δει κανενας ετσι και τρομαξει. Παιρνω την ασπρη μου βουρτσα και τα βουρτσιζω. Τα κανω γρηγορα γρηγορα για να ξαπλωσω και να σηκωθω γρηγορα, πριν ερθει η μικρη με τον Χαρρυ. Μολις τελειωνω παω να αφησω τη βουρτσα μα βλεπω πως η βουρτσα εχει τουφες απο τα καστανα μαλλια μου μπλεγμενες αναμεσα στα μικρα σιδερενια καρφακια της. Τα βουρτσιζω ξανα και εχει ακομη περισσοτερες τουφες. Περναω τα χερια μου αναμεσα στα μαλλια μου με τρομο, καθως μερικα δακρυα ειχαν αρχισει να τρεχουν στα μαγουλα μου. Αυτη η μερα ηρθε. Η καταραμενη μετα που θα εχανα τα μαλλια μου. Ειναι απο τις χημειοθεραπειες το ξερω, δεν επρεπε να τις κανω. Οσο πιο πολυ τα 'βουρτσιζω' με τα δαχτυλα μου, τοσο πιο πολλες τουφες μενουν αναμεσα στα δαχτυλα μου.

"Τα μαλλια μου!" Κλαψουριζω δυνατα και γλιστραω στην πλεον κλεισμενη πορτα.

"Τα ομορφα μαλλια μου" φωναζω και αρχιζω να τραβαω τα μαλλια μου. Τσιριζω απο τον θυμο και την θλιψη και χτυπιεμαι. Σταματαω να κανω οτι κανω καθως μου ερχεται η ιδεα που ειχα κρατησει απο την πρωτη μερα που εμαθα πως η κατασταση μου επιδεινωνεται...

Σηκωνομαι απο τα κρυα πλακακια του μπανιου, ανοιγω το ντουλαπακι με τον καθρεφτη πανω απο τον νηπτηρα και παιρνω την ξυριστικη μηχανη του Χαρρυ. Την θετω σε λειτουργια και πλησιαζω το κεφαλι μου. Παιρνω μια βαθια ανασα και αρχιζω να ξυριζω τα μαλλια μου ειχαν μεινει. Δεν μου αρεζε ο εαυτος μου χωρις μαλλια, μα περισσοτερο δεν μου αρεζε ο εαυτος μου με μαλλια που καθε μερα επεφταν λογω της γαμημενης ασθενειας μου.

"ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ" φωναξα και χαμογελασα μολις τελειωσα. Το κεφαλι μου δεν ειχε ουτε μια τριχα μαλλιων. Αρχισα να αγγιζω το κεφαλι μου και να γελαω σαν υστερικη. Βγηκα εξω απο το μπανιο και πηγα στην ντουλαπα, μολις σταματησα το γελιο μου. Την ανοιξα και κατω απο ολα τα ρουχα μου, ειχα μια σακουλα που εγραφε το ονομα μου. Την ανοιξα και εβγαλα την περουκα που αγορασα, ξερωντας πως αυτη η μερα θα ερχοταν συντομα. Ηταν ακριβως σαν τα μαλλια μου. Βεβαια λιγο πιο κοντα. Την φορεσα και κοιταχτηκα στον καθρεφτη της ντουλαπας. Χαμογελασα και αρχισα να χαιδευω τα μαλλια μου. Τα ψευτικα μαλλια μου. Πηρα και εβαλα λιγο μεικ απ, μασκαρα και λιπ γκλος και ξαπλωσα. Πηρα τρεις βαθιες ανασες για να ηρεμησω και κοιτουσα το ταβανι. Ο υπνος δεν με επαιρνε.
Πριν πεσουν τα μαλλια μου, ελεγα πως τριχες ειναι, θα πεσουν και αυτο ηταν. Μα μολις αρχισαν να πεφτουν με ευκολια απο το κεφαλι μου, ενιωσα αβολα. Δεν αντεξα και το ξυρισα. Δεν ειναι μονο δυσκολο το γεγονος πως δεν θα εχεις πια μαλλια, ειναι οτι γινεσαι ενας αλλος ανθρωπος! Ειναι σαν να πηγαινεις στο κομμωτηριο και να κανεις μια ριζικη αλλαγη στα μαλλια σου. Μονο που εγω τωρα πλεον δεν εχω μαλλια. Εφερα το κομμωτηριο σπιτι. Ειναι περιεγο. Περιεργο συναισθημα. Ειχα προετοιμαστει ψυχολογικα για αυτο το σημειο. Μα οσο προετοιμασια κι αν κανεις, λυγιζεις.