You Don't Know What Love Is [COMPLETED]

10

*Flashback*

Harry's POV

"Που θα πάμε μπαμπά;" Ρώτησα χαμογελαστός.

"Ειναι έκπληξη γιε μου. Θέλω να δεις τι θα κανει ο μπαμπάς για να κάνεις κι εσύ το ίδιο όταν σου το ζητήσω, ξέρεις, για την δουλειά μου" ειπε και είχε ενα περίεργο χαμόγελο που με έκανε να ανατριχιάζω, μα ειναι πατέρας μου και δεν πειράζει ουτε μύγα.

"Μπαμπά; Πότε δεν μου ειπες τι δουλειά κάνεις" του ειπα και τον κοίταξα.

"Δουλεύω σε μια εταιρία που μεταφέρουμε διάφορα 'πραγματα' που θέλουν άνθρωποι και βάζουμε ατομα να μας 'ευχαριστουν' με τις υπηρεσίες τους. Ομως κάποιος εργαζόμενος νευρίασε τον μπαμπα και τον απείλησε πως θα ελεγε για την εταιρια μας και εμεις δεν το θελουμε αυτο, διοτι ειναι μυστικη. Και τωρα θα παμε να 'μιλησουμε' με την κόρη του επειδή ειναι το αδύνατο σημείο του" μου είπε.

"Δεν θα την πειράξουμε ομως, ετσι;" Ειπα. Δεν απάντησε. Απλά μου χαμογέλασε. Στραβοκαταπια και κοίταξα μπροστά παλι. Φτάσαμε. Σταματήσαμε σε ενα ερημο μερος που ηταν ενα μικρο σπιτακι. Κατεβηκαμε απο το αμαξι και μπηκαμε στο σπιτι. Ηταν ολα σκοτεινα και ο πατερας μου αναψε το φως. Αυτο που ειδα με τρομαξε. Μια κοπελα με καστανα ισια μαλλια, ντυμενη με ενα φορεμα κοντο, σαν να πηγαινε σε παρτυ και εντονα βαμμενη, να ειναι δεμενη σε μια καρεκλα στη μεση του δωματιου. Το δωματιο ειχε μονο μια τηλεοραση, ενα κρεβατι και ενα τραπεζακι.

"Μπαμπα τι-" ειπα μα δεν μπορεσα να συνεχισω την προταση μου. Η κοπελα εκλαιγε μα δεν μπορουσε να με δει, τα ματια της ηταν δεμενα με μια μαυρη μπαντανα. Η δικη μου μπαντανα, που ειχα αφησει στο αυτοκινητο του μπαμπα μου! Οχι... Πηγα να φυγω μα η πορτα ηταν κλειδωμενη. Εκατσα σε μια ακρη που δεν θα με εβλεπε κανεις. Δεν ηθελα να βλεπω μα δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου.
Ο μπαμπας μου της εβγαλε το μαντιλι απο τα ματια και την ξεδεσε. Την κρατουσε σφιχτα απο τα χερια και της τα εδεσε στο κεφαλαρι του κρεβατιου. Της εβαλε στο στομα τη μπαντανα μου για να μην φωναζει και αρχισε να τη γδυνει.
[...]
*end of flashback*

Rose's POV

Έκλαιγα με λυγμούς. Όλα οσα προσπάθησα να ξεχάσω, περασαν απο το μυαλό μου. Τα ξαναεζησα για αλλη μια γαμημένη φορα. Λύγισα τα ποδια μου και έκατσα με πλατη στο δέντρο. Εχωσα το πρόσωπο μου στα γόνατα μου και έκλαιγα σιωπηλά. Ο Χάρρυ άρχισε να βρίζει σιγανά και έκλαιγε.
Ήθελα να του πω τόσα πολλά. Να τον βρίσω, να τον χτυπήσω. Μα ειπα μονο ενα πραγμα:

"Μεινε μακρια μου, μην τολμησεις να μου ξαναμιλησεις" του ειπα μεσα απο τα δοντια μου. Εγνεψε. Σκουπισε τα δακρυα του και εφυγε. Εγω εφυγα μετα απο λιγο. Κλειστηκα στο δωματιο μου. Εκλαιγα. Μεχρι που αποκοιμηθηκα.