You Don't Know What Love Is [COMPLETED]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

*8 χρονια αργοτερα*

"Μαμα σταματα" μου λεει εντονα η μικρη, καθως προσπαθουσα να της φτιαξω τα μαλλια για την πρωτη της ημερα σχολειο. Οχι δεν ξεκινησε τωρα το σχολειο γενικα, απλα μολις τελειωσαν οι διακοπες.

"Ενταξει ενταξει, φιλια μωρο μου" την φιλησα στο μαγουλο και εμεινα στην εξωπορτα να την κοιταω καθως μπαινει στο σχολικο. Εκλεισα την πορτα μολις ξεκινησε και δυο χερια με κολλησαν στην πορτα με το στηθος μου να ακουμπαει την πορτα. Χαμογελασα και γυρισα το σωμα μου, αντικριζοντας το ατομο που περιμενα και ηθελα να ειναι.

"Ειμαστε μονοι" μου ψιθυρισε αισθισιακα στο αφτι μου καθως τα χερια του χαιδευαν το σωμα μου, αφηνωντας μου ριγη.

"Ναι" ειπα ψιθυριστα.

"Ξερεις τι σημαινει αυτο;" Με ρωτησε και με κοιταξε στα ματια.

"Σ αγαπω πολυ Σταιλς" του ειπα αγνοοντας την ερωτηση του. Χαμογελασε πλατια και με φιλησε παθιασμενα στα χειλη.

"Σ αγαπω Γουιντερ" ειπε μολις ξεκολλησε τα χειλη μας. Με τραβηξε απο το χερι και πηγαμε στο δωματιο μας για να 'δουλεψουμε'.

Σιγουρα θα αναρωτιεστε πως βρισκομαι εδω ετσι; Εφοσον ειχα πει το τελευταιο μου αντιο οταν ολα σκοτεινιασαν. Ξεπέρασα τον καρκινο και η Εμμα δεν εμαθε ποτε οτι εγινε. Καναμε πως δεν εγινε ποτε και συνεχισαμε τη ζωη μας.

Ας παμε λιγο πισω λοιπον!

*flashback*

Harry's pov

Κατι δεν παει καλα. Η Ροουζ μου δεν θα το ελεγε ποτε αυτο. Οσο χρονο κι αν χρειαζοταν μονη, ποτε δεν θα το ελεγε. Μου φαινοταν υποπτο ολο αυτο κι ετσι αποφασισα να παω να την παρω. Χτυπησα την πορτα μα τιποτα. Δεν ακουγοταν τιποτα απο μεσα.

"Το κλειδι" ψιθυρισα στον εαυτο μου. Εβγαλα το δευτερο κλειδι που ειχα βγαλει για καθε περιπτωση και ξεκλειδωσα την πορτα. Το θεαμα με σοκαρε.

"Ροουζ!" Φωναξα και ετρεξα διπλα της. Επεσα στα γονατα και τη φιλησα. Τα χειλη της ηταν κρυα. Επιασα το σφυγμο της.

"Ζεις ακομη Ροουζ μου, ζεις! Δεν θα σε αφησω να πεθανεις. Μην τολμησεις να μας αφησεις! Μην τολμησεις να με αφησεις" της γρυλισα και εβγαλα το κινητο μου και πηρα τηλεφωνο για βοηθεια. Επιασα το χερι της που ηταν στο λαιμο της και επεσε ενα κομματι χαρτι τσαλακωμενο. Το ανοιξα και αρχισα να διαβαζω.

'Αγαπημενε μου Χαρρυ,
Λυπαμαι πολυ. Δεν μπορουσα να ζω με αυτη την αρρωστια πια! Δεν ηθελα να με δειτε στα χαλια μου. Ειμαι εγωιστρια, το ξερω. Σας σκεφτηκα ομως! Γιαυτο το εκανα, καταλαβε με. Θυμασαι πως εκανες μολις εμαθες πως ειμαι εγκυος; Θυμασαι την πρωτη φορα που φιληθηκαμε; Θυμασαι την πρωτη φορα που ειπαμε σ αγαπω; Οταν εγινες ο ηρωας μου; Εγω τα θυμαμαι. Ποτε δεν θα τα ξεχασω. Λυπαμαι για τους λεκεδες δακρυων, μα μου ξεφυγαν. Προσεχε την Εμμα μας, προχωρησε, παντρεψου καποια που να σε αγαπαει για αυτο που εισαι. Να χαιδευει τις μπουκλες σου οταν κοιμασαι και να σου αφηνει φιλια πριν σηκωθει απο το κρεβατι.

Με ολη την αγαπη,
Δικη σου, Ροουζ'

Δακρυα ετρεχαν απο τα ματια μου και ποτε ηρθαν ποτε την ανεβασαν στο φορειο ουτε καταλαβα. Τους ακολουθησα καθως της ψιθυριζα 'σ αγαπω'.

*end of flashback*

ΤΕΛΟΣ