Sana gec kaldım..

10.Bölüm 🍂ölüsün

Meyra , Yamanın dudaklarının titrediğini hissetti, öpmesi yumuşacıktı, kıyamıyormuş gibi öpmüştü, oysaki ona kıymıştı ta en baştan.
bir anda onun söylediği kelime aklına geldi,
"Sen benim hiç bişeyimsin " demişti. Sahi ya Meyra onun neyiydi. Bir anda kendini geri çekti ve tokatı Yamanın suratına yapıştırdı. Yaman istediğinde Meyra gelmeyecekti.

Yaman sarhoşluğun verdiği etkiyle gülmeye başladı. Meyra onu öpmek istememişti. Yaman sarhoşken bile herşeyi hatırlıyordu.

"Sarhoşsun sen , uyu artık" meyra sitemle söylenmişti. Sabah olucak ve yaman hiç birşeyi hatırlamıcaktı.

"Beni sen bu hale getirdin"

"Ben mi?" Sarhoşken bile kendine toz kondurmuyordu. Nasıl bir gurur vardı bu adamda...

"Yanıyorum görmüyomusun"

"Yaman..."

"Meyra sus... sus çünkü birdaha asla konuşamam, söyleyemem içimdekileri..."

Yaman başını yatağın başına doğru yasladı, derin bir iç çekti.

" ben seni gördüğümde sen daha küçüçüktün, sarı saçların bukle bukleydi. Daha 16yaşındaydın ve ben seni ..."

Yaman kelimeleri ağzında geveleyip uykuya dalmıştı, kahretsin en can alıcı noktasıydı, Meyra oflayarak Yamanın yanına yaklaştı, yatağa yatırarak üstünü örtü. Alnına düşen iki tutam saçını geriye attı, amacı düzeltmek değil, dokunmaktı. Yaman ona ne yaparsa yapsın Meyra ona kızamıyordu.

Sevmek neydi? Her hatayı affetmekmiydi? Her gelişte dünyalar kadar kollarını açıp sarıp sarmalamakmıydı?

Sabah Yaman başındaki ağrıyla uyandığında dün gece olanları düşündü, kendini tutamamış ve Meyrayı öpmüştü. Ama meyra ona karşılık vermemişti. Sabah kahvaltıya oturduğunda Meyranın ayak seslerini ve arkasındaki o yumuşacık sesi duydu.

"Günaydın"

Yaman arkasını dönmeden elindeki çatalı tabağından çekti.

"Günaydın"

Meyra tam arkasını dönmüştüki, Yaman nuran hanıma seslendi.

"Nuran abla , masaya bir tabak daha koy"

"Nuran abla getirme, Ben yemicem sana afiyet olsun"

"Nuran abla , getir!"

Yananın sesi, hiç bir itirazı kabul etmecek tondaydı.
Zaten Yaman  itiraz kabul etmezdi. Meyra masaya oturduğunda Yamanın yüzüne bakmadı. Utanmıştı, utanması gereken oymuş gibi...

"Dün gece her ne oldu!"

"Bişey olmadı"

Meyra şimdi beni öptüm demicekti, meyra çatalını boş boş tabakta gezdirirken , Yaman sinirle bağırdı.

"Şu çatalı elinde tut diye çağırmadım seni, bişeyler ye"

"Yemicem, canım istemiyor"

Yaman sinirle masadan kalkarken, bir telefon sesi duydu. Elini cebine attı, ama bu çalan onunki değildi. Etrafına baktı. Gözleri Meyrayla buluştu.

Meyra panikle masadan kalkıp, çantasını açtı. Bu çalan onun telefonuydu. Hemen telefonu çıkarıp, kulağına götürdü.

"Efendim, Kerem"

Yaman duyduğu isimle kasılırken, şimdi öfkesi arş'a çıkmıştı. Kaşlarını çatarak konuşmasının bitmesini bekledi.