Sana gec kaldım..

50.Bölüm🌼 birŞans

Meyra ardına defalarca baktı, baksada beklediği yoktu. Yaman öldüğünde hayal kırıklıkları onun olmayışındandı, oysaki şimdiki varlığını bildiği adamın yok gibi davranmasıydı.

Oysaki Meyra yokluğunda bile bir kere vazgeçmemişken ondan şimdi vazgeçmek zorundaydı.

Emre arabanın otoparkta olduğunu söyledi. Arabaya doğru yürürken peşinde sürüklediği bavulu kalbinin acısının tıkırtısıydı. Emre her şeyin farkındaydı ama Meyranın suskun kalmaya ihtiyacı olduğunu biliyordu.

Emre çalan telefonunu kulağına götürdü.

"Tamam abicim oraya geliyoruz"

Meyra Emreye baktı. Konuşmasalarda anlaşabiliyorlardı.

"Yiğit... Demirlerdeymiş"

Meyra başını salladı. Emre derin bir nefes verip Meyranın dizlerinin üzerine koyduğu elini tutup kendine doğru çekti, ve üzerine küçük bir
Buse koydu.

"İyi ol istiyorum "

Meyra dudaklarının bükülmesine engel olamadı. Yaman ne güzel öperdi. Bedenindeki
Her bir hücrede o adamın izi vardı.

"Bana inanmadı"

Emre başını salladı hayır anlamında.

" sana değil, o bir yabancıya inanmadı."

"Ama ben yabancı değilim"

Meyra yanağına süzülen yaşı hafifçe eliyle sildi. Çocuk gibi ağlamak istemiyordu.

"Yaman bir tek sana değil, kendine bile yabancı"

Meyra kaşlarını çatarak baktı. Duygusallığı mantığının çok önüne geçmişti.

"Belkide haklısın"

"Haklıyım, ona zaman ver"

Meyra omzunu büktü. İçindeki küçük kız çocuğu bir Yaman'a bir de Emreye naz yapıyordu. Demirlerin evine geldiklerinde Emre Meyra arabadan inmeden durdurdu.

"İstersen ben yiğiti alıp gelirim"

"Herkesi çok özledim, yaşanılanlar orda kaldı. Aramızda kalıcak Emre söz ver"

"Söz"

Yiğit annesinin arabadan indiğini gördüğünde heyecanla camdan uzaklaştı.

"Annem geldi, annem "

Meyra daha kapıyı çalmadan Yiğit kapıyı çoktan açmış, Meyranın kolları arasına zıplamıştı.

"Çok özledimmm küçüğümm"

Yiğit bir akşam annesine babam seni nasıl severdi diye sorduğunda Meyra gülümseyerek "küçüğüm" derdi demişti. O günden sonra yiğit annesine küçüğüm dedi.. Yaman nefes verdi o dakika Meyranın kalbine.
Meyra ve Yiğit burunlarını birbirlerine sürttü.

"Bende çok özledim bebeğim"

Meyra huzuru Yiğit'in o minicik nefesinde bulmuştu. Yaman giderken ona huzurun en güzelini bırakmıştı. Meyra sımsıkı sarıldı kolları arasındaki yavrusuna.

Demir ve Yağmurla hasret giderip, hediyelerini vererek akşam geç saatte eve döndüler. Yiğit çoktan uyumuştu. Arabadan indiklerinde, Emre yiğiti kucağına aldı, tam evin önüne geldiklerinde kapının önünde birinin beklediğini gördü Meyra. Karanlıktan algılayamayan gözleri burnuna çalınan kokuyla bedeninin kas katı olmasına sebep olmuştu. Karşısındaki o kişi Yaman'dı. Emre kucağındaki Yiğiti dahada sabitledi ve Yaman'a doğru bakarak başını aşağı indirdi.