Sana gec kaldım..

40.bölüm🍂 bebeğim

Meyra bebeğinin haberini Haşmet ağaya ve babasına duyurduğunda herkes sevinmişti. Yamandan bir emanet kalacaktı onlara, ama bir kişi dışında. Kenan abi...
Kenan sevinmemişti bu duruma, haddinden fazla tepki verişine kimse anlam veremedi.

"Meyra o bebek alıncak"

"Ne diyorsun abi"

"Duydun, babası olmayan bir bebeği doğurman çok zor. Hem kendine hem de bebeğe eziyet edemezsin"

Meyra duyduğu sözcükler karşısında öfkeleniyordu. Duyguları alınmışçasına bir adam vardı şimdi karşısında.

"Abi!!! Bu hayat benim hayatım. Bu bebek benim bebeğim! Kimse onu benden alamaz!"

"Meyra iyi düşün"

"Düşüncek bir şey yok abi! Allaha emanet olun"

Meyra kimse olmasada yanında bebeğini herkesten koruyabileceğine inanmıştı. Kimse bebeğine dokunamazdı kimse!!!

Meyra artık kendini daha güçlü hissediyordu. Daha kuvvetli. Artık yalnız değildi. Yamanından arta kalan bir bebekleri vardı. Evet eksik yaşanacaktı herşey ama güzel olacaktı. Meyra dudaklarına yarım olsada mutluluğu takmıştı. Öyle göstermelik değil, hissederek yaşayarak...

Geçmeyen günler daha hızlı geçmeye başlamıştı meyra için. Son bahar kış'a dönüyordu.

Artık yağmurlar daha çok yağıyordu. Meyra her seferinde her yağmur tanesinde içine fırtınalar esiyordu.

"İki ay oldu Yaman seni bu toprağa koyup, yavruma kavusmam tam iki ay.."

Meyra mezarlığın mermerini elleriyle sildi. Çamur birkaç yerde iz bırakmıştı.
Meyra içindeki hisle birkez daha ellerini karnına koydu.

"Yaman biliyor musun?"

Meyra gülümsedi, sanki olacakları beynine sıralıyordu.

"Sanki bebeğimle birlikte sen tekrar doğacakmışsın gibi"

Meyra kendi söylediğine kendi gülümsedi. Biraz daha oyalandıktan sonra mezarlıktan çıktı, bugün Yağmur ve Demirle buluşacaktı. Dalgındı, okulun bitmesine 2ay kalmıştı. Artık son 1senesi vardı. Sonrasında mezun olucak ve uzmanlığını yapacaktı.

Bebeğiyle herşeyi yapabileceğine inanıyordu. Yamanın yokluğuna yavrusunun kokusunu karıştırcaktı.
Tam karşıdan karşıya geçicekken bir ses duydu. Ses öyle yankılıydı ki, bakışları sadece üzerine gelen arabanın farlarında yanan ışıkta takılı kalmıştı.

Onu bir yere davet edercesine. Meyra hiç bir şey yapamadı. Taş kesti tüm bedeni. Yapabildiği tek şey, ellerini karnına birleştirmesiydi. Yavrusunu koruyamazdı ama deneyebilirdi.

Sonrasındaki hiç bir şeyi hatırlamadı, boğuk bir erkek sesiydi kulağına çalınan.

"Hanımefendi lütfen gözlerinizi açın"

Meyra zar zor açsada hemen kapatıyordu gözlerini, bebeği geldi aklına korkuyla, gözünden iki damla göz yaşı süzüldü yanağından.

"Bebeğim"

"Yalvarırım bebeğime bişey olmasın"

Meyra sustu, herkes sustu....