teknolojiden doğan dostluk

56. Bölüm

GÖRKEM: Okul çıkışı eve gittim. Kapıyı çaldım ama açan olmadı. Anahtarım ile içeriye girdim. Üzerimi değiştirdikten sonra yatağıma oturdum. Annem ile babam nerede diye düşünürken gideceklerini hatırlamıştım. Hızla eşyalarımı hazırladım ve büyük bir heyecan ile Zeyneplerin kapısını çaldım. Annesi kapıyı açtı.

ZEYNEP'in Annesi: Gel Görkem. Kapıyı kilitledin değil mi?

GÖRKEM: Evet. Eşyalarımı da aldım. Sizde kalmama kabul ettiğiniz için teşekkür ederim.

ZEYNEP'in Annesi: Rica ederim Görkem. Komşular bu zamanlar için varlar. Bu arada Zeynep odasında.

GÖRKEM: Peki teşekkür ederim.

Çantamı düzgünce sırtıma taktım. Yavaşça Zeynep'in odasına doğru gidiyordum ki arkamdan tutan el beni kendine doğru çevirince olduğum yerde durdum.

ZEYNEP'İN Babası: Hoş geldin Görkem. Zeynep'in yanına gitmeden mutfaktaki tabakları ve meyve sularını alır mısın! Annesi sizin için hazırladı.

GÖRKEM: Peki efendim. Sağ olun.

Tabakları aldım. Odanın kapısının önüne geldiğimde heyecandan neredeyse kalbim duracaktı. Heyecanımı kontrol altına aldıktan sonra dirseğim ile kapıyı açtım ve içeriye girdim.

..................................................................................&...........................................................................

ZEYNEP: Odamın kapısı. İçeriye elinde meyve ve karamelli bisküviler ile dolu tabaklar ile Görkem girdi. Yardım için kalktım. Elinden tabakları alıp masama koydum.

ZEYNEP: Karamel. En sevdiğim. :) :)

GÖRKEM: Sevdiğini tahmin etmiştim ama bu kadar fazla seviyor olabileceğini bilmiyordum. Neyse beğenmene sevindim. EN azından sevdiğin bir şeyi daha öğrenmiş oldum.

ZEYNEP: Evet bundan sonra bana hediye alırken karamelli bir şeyler alman yeter. :D Eee! Sen neden gelmiştin?

GÖRKEM: Annem ve babam iş gezisi için şehir dışına gittiler. Bende onlar dönene kadar sizde kalacağım.

ZEYNEP: A doğru ben onu unutmuştum kusura bakma. Ne zaman geri dönecekler peki?

GÖRKEM: Ne oldu? Yoksa şimdiden sıkıldın mı benden?

ZEYNEP: Yok hayır! Sadece merak ettim.

GÖRKEM: Şaka yapıyorum. 1,5 ay sonra geleceklermiş. Toplantıları olacağı için işleri biraz uzun sürecekmiş.

ZEYNEP: Peki, anladım. :)

..................................................................................&............................................................................

GÖRKEM: Yarın sınavlarımız başlıyor. Artık der çalışmaya başlamamız gerekiyor. Zeynep'e ders çalışmayı teklif etsem iyi olacak.

GÖRKEM: Zeynep. Biliyorsun ayrın sınavlar başlıyor. Birlikte biraz ders mi çalışsak?

ZEYNEP: Evet. Bence de çalışmalıyız. Yarın matematik sınavı var. Ona çalışalım.

GÖRKEM: Olur. İstersen annenden izin alıp bizim evde çalışalım. Hem bizim ev şu an buraya göre daha sessiz. Konuları daha iyi anlarız.

ZEYNEP: Peki. Anneme söyleyelim.

İzin almaya gittik. Konu ders çalışmak olunca annesi tabi ki izin verdi. Kitaplarımızı ve kalemlerimizi alıp eve geçtik. Kapıyı açtım. Salonun ışığını yaktım ve masayı ayarladım.

GÖRKEM: İstediğin yere oturabilirsin.

ZEYNEP: Peki o zaman ben bu baş köşeye oturuyorum.

GÖRKEM: Tamam. Ben de karşına otururum.

Tamamen yerleştikten sonra ders çalışmaya başladık. Eve geçtiğimizde saat daha 15.00'dı ama biz akşama kadar çalışacaktık. Konuları çalıştıktan sonra uzun bir süre soru çözdük. Saat 20.00 olmuştu. Atıştırmalıklarımızı yemek için biraz ara verdik.

................................................................................&..............................................................................

MERT: Görkem'i görmek için onun evine doğru gittim. Görkem 1,5 ay boyunca Zeynepler'de kalacaktı. Bu onun için bayram gibi bir şey. Çok büyük bir şans. Binanın önüne geldin. Görkemler'in ışıkları yanıyordu. Belki annesi ve babası gitmemiştir diye kapıyı çaldım. Görkem kapıyı açtı.

GÖRKEM: Hoş geldin Mert.

MERT: Hoş buldum da sen Zeynepler'de kalmayacak mıydın?

GÖRKEM: Evet. Zaten onlarda kalıyorum. Şu an Zeynep ile ders çalışıyoruz. Sessiz bir ortam olsun diye bizim eve geldik.

MERT: Haa... Anladım. O zaman ben çalışmanızı bölmeyeyim. Sonra görüşürüz.

GÖRKEM: Peki görüşürüz.

Onları rahatsız etmek istemedim. Hem ders çalışıyorlardı hem de zaten çok nadir baş başa kalıyorlar. Benden onlara bir tavsiye anın tadını çıkarsınlar. :D