teknolojiden doğan dostluk

45 Bölüm

ZEYNEP: Okul çıkışı hemen durağa koştum. Görkem oradaydı ve beni bekliyordu. Durağa gelince yanına oturdum. Hiç konuşmadan otobüsün gelmesini bekliyordum.

GÖRKEM: Naber?

ZEYNEP: ...!?

GÖRKEM: Zeynep. Bir sorun mu var? Bu hafta benimle hiç konuşmadın.

ZEYNEP: Aslında evet. Bir şey oldu. Ama...

GÖRKEM: Peki ne oldu? Anlat bana.

Tam anlatmaya başlayacağım sırada otobüs geldi.

ZEYNEP: Neyse sonra anlatırım.

Otobüse bindik ve hastaneye gittik. Sekreter ile konuşup doktora sıra aldık. Önümüzde birkaç kişi olduğu için beklemeye başladık. Birden endişelenmeye başladım. Korkuyorum. Alçının çıkmamasından değil bir aksilik çıkmasından korkuyorum. Sıra bana gelmişti. İçeri girdim.

DOKTOR: Hoşgeldin Zeynep. Yalnız mı geldin?

ZEYNEP: Merhaba. Şey aslında bir arkadaşımla geldim.

DOKTOR: Onu da içeriye çağırır mısın?

Kapıyı açtım ve Görkem'i içeriye çağırdım. Daha donra doktor ayağımı muayene etti ve röntgen sonuçlarına baktı. Belli bir süre röntgeni inceledikten sonra konuşmaya başladı.

DOKTOR: Ayağın iyileşmiş. Alçıyı şimdi çıkartacağım ve değnekleri de senden alacağım. Ama yine de 1 hafta ayağının üzerine basmaman lazım. Bu konuda arkadaşının sana yardım edebileceğini düşünüyorum.

GÖRKEM: Tabi ki yardım ederim.

ZEYNEP: Tamam. Teşekkür ederim doktor abla.

DOKTOR: Görkem göster bakayım arkadaşına nasıl yardım edeceksin.

Görkem geldi ve kolumu boynunun arkasına attı. O an yüzümde hissettiğim sıcaklık ile yanaklarımın kızardığından eminim. Odadan o şekilde çıktık ve yavaşça durağa gittik. O sırada otobüse nasıl bineceğimi düşünmeye başlamıştım ki o an otobüs geldi. Otobüse doğru ilerledim. Tam ayağımı atacaktım ki Görkem beni kaldırıp otobüse bindirdi. Hemen boş bir koltuğa oturdum. Görkem geldi ve yanıma oturdu. Utanç içinde teşekkür ettim ve yol boyunca hiç konuşmadım. Beni evime bırakırken " Ne olduysa o konuyu yarın konuşacağız." dedi. Yardımı için tekrar teşekkür ettim ve içeriye girdim.