teknolojiden doğan dostluk

47. BÖLÜM

İREM: Olaylar yeniden mi alevleniyordu? Yeni biri daha mı aramıza katılacak? Tabi ki şaka yapıyorum. Bir daha böyle bir şey yaşamak istemiyorum. Eğlenceli bir olaydı ama fazla yorucuydu. Üstelik bir de derslerimizden geri kalıyoruz. Zaten yeteri kadar geri kaldık artık hiç gerek yok böyle olaylara. Okula gitmek için yine evden çıkmıştım. Zilin çalmasına daha çok olduğu için yavaş yavaş yürüyordum. Okula yaklaştığımda okuldan yükselen dumanları görünce koşarak okula gittim. Okul cayır cayır yanıyordu. Hemen itfaiyeyi aradım. Sınıf grubuna da okula gelmemelerini söyleyen bir mesaj yazdım. "Okula gelenler var mıydı?" diye sordum. Bizim sınıftan Zeynep, Ceren ve Büşra gelmiş ve şu an içeridelermiş. İtfaiye yaklaşık 10 dakika sonra geldi. İçeriden çıkanlar vardı ama bir türlü bizim sınıftakileri göremiyordum. Birkaç dakika sonra Görkem geldi. Çok endişeliydi. Sınıf grubundan olanları öğrenmişti. Onu sakinleştirmeye çalıştım ama beni dinlemedi. İçeride kimler olduğunu sordu. Anlaşılan mesajların o kısmını okumamış. İçeride kimlerin olduğunu söyledim. Birden koşarak yanımdan ayrıldı ve içeriye girdi. O kadar hızlı koşmuştu ki kimse onu fark etmedi. Şu an yaptığı çok yanlış. Bu çocuk delirmiş olmalı.

...............................................................&....................................................................

MERT: Yangından haberim olur olmaz okula gittim. Bizim Görkem de içeride kalanları kurtarmak için içeriye dalmış. Polisler ve itfaiyeler hem bizi tutmaya çalışıyor hem de yangını söndürmeye çalışıyorlardı. Bizim yapabileceğimiz tek şey burada beklemekti. Birkaç kişiyi daha itfaiye çıkardı ama daha bizimkilerden haber yoktu. Endişe ve korku içinde beklemeye devam ettik. 

...............................................................&....................................................................

GÖRKEM: Hemen sınıfa çıktım. Kapının önüne koridordaki dolap devrilmişti. Sırtımı duvara dayayarak ayaklarımla dolabı ittirdim ve kapıyı açtım. İçeride Ceren ve Büşra vardı. Onlara hemen okuldan çıkmalarını söyledim. Zeynep'i bulamayınca etrafta onu aramaya başladım. En son aklıma asansör geldi. Asansörün önüne gittim ve seslendim. Bana geri dönen ses ile Zeynep'in orada olduğunu anladım. Çok daralmış ve korkmuştu. İtfaiyelere söyledim. Onu asansörden çıkardılar ve aşağıya indirdiler. Zeynep konuşmuyordu. Ambulanstaki doktorlar dilinin tutulmuş olabileceğini söylediler. Ona bir şey olacak diye çok korkmuştum. Yanına gittim ve ona sarıldım. Onu bu halde görmek beni üzüyordu. Bu olaylar olmasaydı bugün onların karşı dairesine taşındığımızı söyleyecektim ama imkanım olmadı.

...............................................................................&............................................................................

SELİN: Artık içim rahattı. Bu yangını çıkartmak işime yaradı. Gerçi Zeynep oradan çıkamasa daha iyi olurdu ama sonuçta dili tutulmuş. Bu da demek oluyor ki beni şikayet edemeyecek. Yazık! Şimdi beni şikayet edemediği için o kadar üzgündür ki! Ama ne yapalım. Görkem ile arama girmemeliydi. Benimle ilgili ve yapabileceklerim ile ilgili öğrenmediği daha çok şey var. Hepsi beni çok küçümsüyor. Eğer aynı şeyler olmaya devam ederse yapacağım şeyler de sertliği artarak devam edecek. Eğer "Ben sıkıldım. Al Görkem senin olsun. Onu istemiyorum." derse o zaman onun ile iyi anlaşabiliriz. Bu onun elinde. Yangını nasıl mı çıkardım. Tabiki koridorları ve sınıflardaki perdeleri benzin ile ıslatıp çakmağı ateşledim. Benim yaptığım anlaşılmasın diye tuvalette mahsur kalmış gibi yaptım. Tabi öncesinde Zeynep'i asansöre ittirdim. Tabi elektrikler kesilince Zeynep asansörde mahsur kaldı hem de iki katın arasındaki kısımda. Bu yüzden itfaiyenin onu kurtarması da zor oldu. Bu arada gazdan zehirlendiği için hafızasını kaybetmiş diyorlar. Tabiki bu benden kurtulmak için bir bahane. Dili tutulmuş ve şu an konuşamayan birinin hafızasını kaybedip kaybetmediğini nasıl anlayacaklar. Saçmalık. Tabi keşke hafızasını kaybetse. Bu benim için daha iyi olurdu. :D:)