«ថេ...ៗៗដឹងខ្លួនឡើងថេ...ៗកុំគេងបែបនេះអី.. ថេដឹងខ្លួនឡើង កុំបំភ័យយើង សុំទោស ឲ្យយើងសុំទោស....!!!»ជុងហ្គុក រត់ទៅត្រកងរាងកាយថេយ៉ុងដែលគ្រប់ដណ្ដប់ទៅដោយ ស្នាមជាំ កន្ទោល
គ្មានចន្លោះសាច់ ។គេយកដៃទះថ្ពាល់ រាងស្ដើងតិចៗ
ដាស់ឲ្យភ្ញាក់ តែអ្នកដែលដេកសន្លប់ស្ដូកស្ដឹងហាក់គ្មានប្រតិកម្មអ្វីបន្តិចសោះ។
ជុងហ្គុក លើកខ្លួនស្រាលស្ងើកដូចសំឡី ខ្ពស់ផុតដី
រត់សំដៅទៅរកឡានយ៉ាងប្រញាប់ជាទីបំផុត...
«ហ្វាងៗ...អាហ្វាង...ចេញឡាន»ជុងហ្គុក ក្រសោប
ថេយ៉ុងជាប់នឹងដើមទ្រូង ហើយយកដៃទះថ្ពាល់រាង
តូចជាប់ជារឿយៗ ខ្លាចរាងតូចគេងមិនភ្ញាក់ជារៀងរហូត ហើយស្រែកគំហកដាក់ជំនិត ឡើងភ្លាត់
សំឡេង ពេលឃើញហ្វាងគិតថាភ្លឹកភ្លាំង ងីងើចាប់
នេះខុស ចាប់នោះខុស ព្រោះតែព្រួយបារម្ភពីថេយ៉ុង
ពេក។
*មន្ទីរពេទ្យ*
«ពេទ្យៗៗ គ្រូពេទ្យ...នាំគ្នាទៅងាប់ហើយហ្អេ៎៎ស!បាន
ជាគ្មានក្បាលអ្នកណា យកស្អីមកទទួលអ្នកជំងឺ!»
ភាពព្រួយបារម្ភបានគ្រប់សណ្ឋិតលើសតិអារម្មណ៍កំលោះម៉ាហ្វៀ ឲ្យមានភាពច្របូកច្របល់ ពេញប្រព័ន្ធ
ប្រសាទ។ចិត្តមួហ្មង ក្ដៅក្រហាយផ្ទុះកញ្ជោ្រលដូចភ្នំ
ភ្លើង កែវភ្នែកក្រហមងូវ បង្ហាញពីភាពជាម្ចាស់ការលើ
មនុស្សកំពុងបី ឱបជាប់ទ្រូង ខណះដែលមិនឃើញមានពេទ្យមកទទួល។
គ្រូពេទ្យ រត់ប្រសេចប្រសាចចែកជើងគ្នា ខ្លះយករទេះ
រុញមកទទួល ដោយមានខ្លះទៀតជាអ្នកយកបំពង់
អុកសីុសែនដាក់ឲ្យថេយ៉ុង ស្រួលក្នុងការដកដង្ហើម។
«សុំទោសលោកជុងហ្គុកចំពោះកំហុសឆ្គងមួយនេះ!»
លោកដុកទ័រ ប្រញាប់ប្រញាល់ រត់មករកជុងហ្គុក ហើយឱនគំនាប សុំការអភ័យទោសចំពោះកំហុស
ឆ្គងដែលខាងក្រុមគ្រូពេទ្យ ធ្វើការយឺតយ៉ាវ។
«បើថេយ៉ុងកើតអ្វីឡើង...មន្ទីរពេទ្យលោកឈរជើង
មិនដល់មួយថ្ងៃទេ...លោកដុកទ័រ»ថាហើយគេក៏ដើរ
ចេញទៅតាមថេយ៉ុងបាត់ ទុកឲ្យលោកដុកទ័រភ័យបែកញើសប៉ុនៗគ្រាប់ពោត។ ជុងហ្គុក ជាអ្នកឧបត្ថម្ភដល់មន្ទីរពេទ្យនេះ៥០% តែហ៊ានធ្វើឲ្យគេមិនពេញចិត្ត ប្រាកដជាលែងមានឈ្មោះជាដុកទ័រតទៀតហើយ អ្វីដែលគួរឲខ្លាចជានេះទៅទៀតគឺ គេជា
ម៉ាហ្វៀ រកសីុផ្លូវងងឹត សាកធ្វើឲ្យជំទាស់ចិត្ត ថាមិនត្រូវអាចក្លាយជាសាកសពក៏ថាបាន។
YOU ARE READING
💕លិខិតស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ💕(ចប់)
Short Storyរឿងរ៉ាវស្នេហា រវាង កំលោះម៉ាហ្វៀ ឃោឃៅ ផ្ដាច់ការ ជាមួយនឹង កូនក្មេង ឡិកឡក់ តែឈ្លាសវៃ
