💕លិខិត​ស្នេហ៍​ម៉ាហ្វៀ​💕(ចប់​)

💕លិខិតស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ💕ភាគទី១៣

២ខែកន្លងផុតទៅ

ពាក្យចាស់លោកពោលថា ក្រោយភ្លៀងមេឃនឹងស្រឡះ ប្រៀបដូចកំលោះសង្ហារចន ជុងហ្គុក អញ្ចឹង។រយះពេល២ខែមកនេះ គេបានព្យាយាមរស់នៅម្នាក់
ឯងដោយគ្មានវត្តមាន ថេយ៉ុង ទោះបីជាវាលំបាកខ្លាំង
សម្រាប់គេ តែយ៉ាងណាក៏នាយនៅតែប្រឹងក្រោកឈរ
ជំនះភាពឈឺចាប់រហូតមកដល់ចំណុចមួយ ដែលគេ
អាចទទួលយកបាន ទោះវាមិនអាចជួយអ្វីបានច្រើន តែវាអាចជួយសម្រាលចិត្តនឹក ស្រឡាញ់ ដែលគេមានចំពោះ ថេយ៉ុង បានខ្លះៗដែរ។

ត្រឹមតែ២ខែសោះ តែយូរខ្លាំងណាស់សម្រាប់អ្នករងចាំមនុស្សម្នាក់ឲ្យវិលមករកគេវិញ តែមិនអីទេ គេអាចចាំបាន មិនថា២ខែ ៥ខែ ១ឆ្នាំ ១០ឆ្នាំ ទោះ១ជីវិតក៏គេនៅតែចាំ ព្រោះតែគេជឿថា ថ្ងៃណាមួយ ថេយ៉ុងនឹងមករកគេវិញមិនខាន។

«ថេយ៉ុង...ៗ ន៎៎ែថេយ៉ុង ឭយើងហៅទេ ឯងយ៉ាងម៉េច
ហ្នឹង?មិនស្រួលខ្លួន?»វ៉ាន់ហ្សុី បកដៃទៅមកឲ្យ ថេយ៉ុង ភ្ញាក់ពីការភ្លឹក មិនដឹងជាអណ្ដែតអណ្ដូងដល់
ណាទេ គិតតែអង្គុយជ្រុំបាយមិនព្រមដួសញាំសោះ។

«.........»ស្ងាត់ គ្មានការឆ្លើយតប។

«រឿងខ្លះបើអាចនិយាយបានគួរតែនិយាយចេញមក!
ព្រោះវាអាចជួយឲ្យទ្រូងឯងបានស្រឡះ!មួយរយះក្រោយមកនេះ ឯងមិនសូវញញឹម មិនចង់និយាយស្ដី
ចូលចិត្តសំងំក្នុងបន្ទប់ទឹកតែម្នាក់ឯង ឯងប្លែកណាស់
ដឹងទេ?»នាងនិយាយមិនខុសទេ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះ
មកទល់ថ្ងៃនេះ ថេយ៉ុង ខុសប្លែកប្រៀបដូចជាមនុស្ស
២នាក់ផ្សេងគ្នា។

ថេយ៉ុង ពីមុនជាមនុស្សចូលចិត្តញញឹម ចូលចិត្តធ្វើឲ្យមនុស្សក្បែរខ្លួនសប្បាយរីករាយ
ចូលចិត្តនិយាយប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោច្រើនគួរឲ្យស្រលាញ់។ តែថេយ៉ុង ពេលនេះប្រៀបដូចមនុស្សម្នាក់ថ្មីអញ្ចឹង
ចូលចិត្តនៅស្ងៀមស្ងាត់ មិនចង់និយាយស្ដីរកមនុស្ស
ជុំវិញខ្លួន មិនចូលកន្លែងមនុស្សច្រើន តែងតែឃុំខ្លួន
ឯងក្នុងបន្ទប់ ថ្ងៃខ្លះមិនចេញក្រៅបន្ទប់សូម្បីមួយវិនាទី អាការះនេះដូចមនុស្សមានវិបត្តិផ្លូវចិត្តអញ្ចឹង។

«យើងគ្រាន់តែនឹកគេ! អ្ហឹក»ទប់លែងជាប់ទឹកភ្នែកមួយតំណក់ធ្លាក់ស្រក់ចុះលើចានបាយ គេព្យាយាម
ណាស់ ព្យាយាមប្រាប់ខ្លួនឯងកុំឲ្យនឹក ជុងហ្គុក ព្យា
យាមធ្វើជាមនុស្សរឹងមាំដូចពីមុន តែមិនអាច ស្របពេលដែលអ្នកម្ខាងទៀតក៏ឈឺដូចគេ។