03 ; scars of nostalgia

3K 159 35
                                    

N A R R A T I O N

Men in black are good to look at. They are attracting especially with their perfect and neat suits. They demands respect, and they simply meant boundaries. It's totally captivating. When you see them, you could only think one thought. And that is, someone very important is near. Someone so important that they would gladly chase a bullet for that VIP. Their eyes were like a hawk, a predatory gaze at every corner of the place. Their stances are dominating.

Like the typical accessories, they have earpieces in their right ear, a wire connecting to their back. Black eye-shades you could see yourself when you look at its reflection. These men in uniform are scattered everywhere the place. Some are standing like a pole with their infamous stoic faces.

From the people who are playing and enjoying the good scenery and good view of the sea horizon, there seated the person they are protecting. He was staring at the end of the seas like life was something not important. He was just staring at it behind his veil. The wind was soft as it touches his skin; the veil on his face was dancing with the breeze as it glides smoothly to his protected face.

He was the one. The important person. He was staring at the waves lifelessly. Patingin-tingin ang mga tauhan niya sa kaniya, handang protektahan at saluhin ang bala na may dalang kapahamakan. Sa isipan nila, ang taong ito ang pinaka-importanteng tao sa kanilang organisasyon at walang kapalit ang buhay nito. masiyadong higpit ang seguridad nito para pabayaan lang, may makikita kang snipers sa 'di kalayuan na nakamasid sa kilos nito, may mga nasgisliparang drones sa iba't-ibang parte ng resort para manmanan ang paligid. Pati ang pribadong satellite ay sinusundan ang galaw at loksyon niya.

Minsan na siyang muntikang nawala sa kanila. At hindi nila ito hahayaang maulit muli. Itong taong 'to ang sa lahat ng naging tagapangalaga ay ang may pinakamalaking kontribusyon sa organisasyon. Dahil sa mga natuklasan nito, kaliwa't-kanan ang gustong makahawak sa kaniyang leeg. Ngunit wala itong paki-alam.

Just like his posture, he was not interested with anything at all, except revenge. His life was messed up not before he had successfully invented and cured out something that would revolutionize humanity. Wala siyang paki-alam dahil sa una pa lang, wala ng saysay ang buhay niya. Kung may babaril o sasaksak niya dito ay wala na siyang paki-alam. Handa naman siyang mamatay.

"Cevor..." Isang babae ang lumapit dito. Gaya ng taong tinawag niyang Cevor ay natahimik din ito. Kahit na hindi pa siya lumingon ay alam na niya kung sino ito.

"Paggabi na. Dapat pumasok ka na." Ang rinig niyang banggit nito kalaunan pero hindi man lang niya ito binalingan ng tingin.

He was just staring at the waves. Those blue waves. Those beautiful blue waves. Magical and nostalgic. He can hear the laughter of his children, the organizations children. They were playing at the sand, a distance from them.

"Hindi mo man lang ba ako babatiin. I'm home." Ang pagkuha ulit ng atensiyon ng kapatid sa taong nakasentro lang ang tingin sa karagatan.

She went to the bench and graciously seat at it. Nilingon siya ng babae at tinitigan siya nito. may takip man o wala sa mukha, nararamdaman niya na nakatitig ang kapatid sa kaniyang mukha. Sa kaniyang walang buhay na labi.

"How was your visit?" Doon siya nito tiningnan at binalingan ng atensiyon. Pero ang tingin niya. Ang klase ng tingin niya ay kikilabutan ka.

It was lifeless. It's dead. It's like the person was staring at you and your soul. Tumatagos ang tingin nito. 'Yon ang nararamdaman ng kapatid habang nakatingin sa natatbunan nitong mukha. Ang mga maiitim nitong mga mata ay tinatamaan ng maliit na ilaw mula sa papalubog na araw at iyon ang nagbibigay kaba sa puso ng kapatid.

Eloping Our Chances [BL][COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon