Eloping Our Chances [BL][COMPLETED]

07 ; flower of chaos

A L I S O N N E - M O N T E R O

My past... My past is an eventful past. It has some turn up and grayish tone after knowing all the revelations. Halos naman yata tayo ay may mga pangyayari sa buhay na nagpabago bigla ng takbo sa ating mga pangarap. It may be in different aspects, forms, and time. Maybe nanalo ka on a bet and it changes your life. Or maybe something depressing. Marami. There are a lot of possible outcomes by our single action. Nakadepende sa kung mabuti o masama ba ang kinalabasan nito.

As for me, I know I had caused pain and suffering to someone. I know I had caused him loath in his heart dahil sa mga makasarili kong desisyon sa buhay. Pero hindi ko naman kasi inakala na ganoon pala kalaki ang epekto.

I am sorry. I'm very am. Alam ko, I know that no amounts of apologies can return the life of my cousin. And that fact pained me. I won't clear my name for it. I know for myself ang naging kasalanan ko. No reasons can equal the life of my cousin. No reasons can bring back Cymon back. No sorry can give back the life of Cymon. Walang kahit anong yaman ang makakapagbalik sa atin sa nakaraan.

"Praise be Jesus and Mary." Naputol lang ang kasalukuyan kong iniisip ng narinig ko ang pagsambit ni Angge.

"Praise them." Ang sabi ko at nag sign of the cross.

Tiningnan niya ako at tinaasan ng kilay. We're at the local cathedral in our municipality right now. Nagpa-mesa si Lola para sa death anniversary ng Tita Amoria. Sa katotohanan ay pinilit lang ako ni Angge na sumama dito. Wala naman talaga akong plano na pumunta dito. Kahit noon pa man ay hindi ko maatim ang um-attend sa mesa or any of the organized plans for both of their death anniversary.

Hindi ko kaya. Hindi ko kinakaya. It pained me na noon ay kasama ko lang sila at ngayon ay isang mesa at luha na lang mai-aalay namin para sa kanila.

What's more was the fact na kasalanan ko. I was the reason kung bakit nagdurusa ang pamilya namin ngayon.

"Tita Lissy..." Ang sambit ng maliit na boses.

Tumingin ako sa giliran at doon ko nakita si Calyx, ang anak nina Juday at Ariel. He was raising his hands with a towel in it. Doon ko lang napansin na umiiyak na pala ako. Glad, I toke the handkerchief at kinarga siya sa aking kandungan.

"Calyx, where are your cousins?" I asked the kid habang binubura ang mga luha na walang humpay na umaagos sa aking walang kapagurang mga mata.

"Sina Eunice po, tita? Well, I saw her with Shanizca kanina po." I nodded at his response. Kakatapos lang ng mesa kaya malaya na silang nakakalakad sa loob ng simbahan.

We are still waiting for Tito Arnaldo dahil sa marami sa mga tao dito ang lumapit sa kaniya. Politics...

"Why were you crying po?"

I look at the kid. He's a smart kid, mana sa ina niya. Kahit na hindi kami sa mabuting pagkakaintindihan ni Juday I'm very glad dahil hindi niya nilalayo sa amin ang anak niya.

I was about to answer the kid and declined the question pero naunahan na ako ni Juday.

"Calyx! How many times do I have to tell you that it's rude to ask personal questions?" Ang sita ng pinsan ko. She's not mad or anything, she's just strict.

The kid look at me for a second then kaagad na bumaba sa pagkakandong sa harapan ko. Juday looked at me, and I can't stand her gaze kaya binaba ko na lang ang tingin ko sa sahig.

Alam kong galit pa rin siya sa akin. I made her turn her back to Cymon. I made her believe on my side instead sa kay Cymon na walang kasalanan. Juday was mad at me at mas lumaki pa ang galit niya sa akin when the death of Cymon flared internationally.