Pandemonica Oppidum

Prolog

Każdy z nas ma w sobie cząstkę zła, która ujawnia się w najbardziej nieprzewidywalnych momentach.
Nikt z nas nie jest krystalicznie czysty, a demony przeszłości potrafią na światło dzienne wyciągnąć najczarniejsze grzechy, będące ostatecznym spaleniem naszych splamionych przez przodków dusz. Zszargani grzechem pierworodnym przez naszych rajskich przodków, posiadaliśmy zarezerwowane miejsce w piekle, a nasze złe decyzje, piętnowały nas coraz bardziej, poddając ostatecznemu osądowi samemu szatanowi.
Nikt ze śmiertelnych nie był w stanie igrać z prawdziwym ogniem piekielnym, nie płonąc w żarze potępienia najpotężniejszych demonów świata.
Jakże myśmy się zgubili, próbując zagrać w okrutną grę z samym Lucyferem.
Walka, choć trudna i nierówna, nie była niemożliwa do wygrania. Staliśmy się równie przeklęci, co najczarniejsze dusze skąpane w wiecznym potępieniu.
Czy więc walka z równie zepsutymi i grzesznymi jednostkami, które wskrzeszone przez samego króla piekieł zostały wskrzeszone i bezwiednie stąpały po ziemi, była całkowicie skazana na przegraną?