Buried Memories (Fire Series #3)

Chapter 28

"Malapit nang lumabas ang dalawang chikiting na yan! Do you know what's the gender of the two?" Tanong ni tita Mikara. Umiling lamang ako dahil sinadya naming hindi alamin upang sorpresa kung ano man ang gender ng dalawang bata sa aking sinapupunan. Nakaready na rin ang kanilang mga pangalan. Marami akong naisip na pangalan just in case na kailanganin or mali man ang aming hula.

For me i like to have twin but different gender and of course mas matanda ang lalaki para may magtatanggol sa bunso kapag lumaki na sila.

"Look! Her bump's moving!" Sigaw ni Kuya aki sa gulat ng gumagalaw galaw ang aking tiyan. Nakakaaliw silang tignan habang pinagmamasdan ang aking tiyan na gumagalaw galaw.

"Does it hurts?" Tanong niya. Wala pa atang limang segundo ay nabatukan na siya ni Tita mikara. Napahalakhak na lamang ako sa kanya habang siya ay nagkakamot ng ulo.

"Asshole! Of course not! E sana kung masakit yan panay ang igik niyan ni Sezine. Ikaw talaga Aki hindi ka nag-iisip!" Sabi ni tita sabay tawa. Nakisabay na lang ako habang inaasar ni tita si kuya sa kabobohan daw nito.

"That's why I'm asking because i don't know! Why you call me bobo? I'm just curious though!" Mas lalo lamang akong natawa sa pangangatwiran niya.

"Stop laughing!"

Hirit niya pa muli bago tuluyang sumuko sa aming dalawa ni Tita.

Sa buwang nakaraan ay sila ang naging sandalan ko mula sa sakit ng kahapon at ligaya ngayon. Laking pasasalamat ko at muling nagbigay sa akin ang Diyos ng biyayang katulad nito. This is enough for me atleast i have someone at my side who still believe on me.

Muli kong pinagmasdan ang kwarto ng aking anak. Mula sa kagamitan nito hanggang sa stroller, walker, crib, small chair and table, mga laruan at marami lang iba. I smile as i touch every things inside the room. Hindi ko alam na ganito pala ang feeling maging isa ina. Nakakaexcite na nakakakaba ang pakiramdam lalo na sa nalalapit na kabuanan.

May parte rin sa puso ko ang nanghihinayang dahil hindi man lang nakita at naramdaman ni Dean ang pagkakataon at ang tagpong ito ng kanyang buhay. Siguro maaari niya ring Masaksihan sa ibang babae.

I sighed as i felt pain again.

"You should be happy, malapit na silang dumating. Sila ang pagtuunan mo ng pansin, kalinga at pagmamahal. I truly understand what you're feeling. Hindi kita masisisi kung sakaling umiyak at malungkot kang muli. Dahil alam nating may kulang kada araw ang lumipas." Sambit ni Tita Mikara habang nakatungo rin sa mga gamit.

"I am happy Tita, wag niyo na akong alalahanin. I learn how to controll it anyway. But Im so thankful that both of you came to my life and save me from darkness" hinawakan ko ang kanyang kamay at hindi maiwasang hindi maluha, hindi dahil sa sakit kundi sa saya na gawa nilang mag-ina sa akin.

"Aki should be the one who hear this. Not me, kung hindi niya pinil--"

"Kung hindi ka sumupporta baka wala na akong baby ngayon" putol ko sa kanya. Nangiti siya at naluha na rin. Sabay kaming natawa sa aming itsura ngayon. May luha sa mata ngunit may ngiti sa labi.

"Because i see myself to you. I was weak before when his-your father left me. I have so much pain before, every night i have an endless crying days, i even decide to kill the baby and kill myself but someone make me and help me to stand up ang let go every problems i have." Nag-iwas siya ng tingin at hindi maiwasang tumulo ang luha.

Gusto ko siyang tanungin kung sino ang taong iyon kundi dahil don ay baka ngayon ay wala akong masasandalan dahil iniwanan ako ng lahat.

"It was your mother"

Magkahalong gulat at lungkot ang aking naramdaman. Hindi ko alam ang buong kwento tungkol sa pamilya nila at kung paano nagkakilala ang mga magulang ko dahil saglit lang naman kami nagkasama. Hindi rin buo ang kwento nila sa akin noong bata pa ako at hindi rin nga nila nabanggit na may kapatid ako sa tatay.

"She's pure, nice and very kind woman with a badass skills on MMA. I remember those days we've been together. Pero alam ko na nalilito ka kung bakit ina mo ang pinili at hindi ako."  Saglit siyang natawa at nailing sa kwento.

"Because he never loved me. We just marry because it fixed by our family. He fall in love to your mother but don't worry hija. Your father never hurt me physically okey? Hindi siya sadista katulad ng iba. Iba nga siya kung tutuusin pero hindi niya lang talaga ako kayang mahalin kaya humingi ako ng isang pabor sa kanya kapalit non ay ang pagpalaya ko sa kanya. At iyon ay ang mabuntis ako at kahit papano ay maliit na ala-ala ako sa kanya kahit nasa piling na siya ng iba"

"I truly love him, i really do but its better to let him go and make him happy even it will hurt me a lot. Because love is not just about loving each other or giving everyone's satisfaction. It's about how you let them to have their peace and freedom that's how love works"

Saglit niyang inayos ang aking buhok at umayos na ng tayo at saka tumungo sa pinto.

"I'll cook our lunch, bumaba ka na lang maya maya. Don't bother what i tell to you because i completely heal through years".

Tango na lamang ang naisagot ko at naiwan akong tulala sa kwarto ng aking anak.

Ang huling kwento sa akin ng aking ina ay she meet my father at the MMA club when she was 22 and that time my father was 30. Lagi niya nga raw itong binubully dahil sa edad at kalaunan ay nahulog dito ng hindi inaasahan. Dahil ayon sa kwento ng aking mga magulang my father was not her type. Kaya laking gulat niya nang dito siya umibig ng hindi inaasahan.

I was about to step outside the door when i felt some liquid between my thighs. Akala ko ay dugo ito ngunit labis ang aking kaba na itsurang tubig ito at isang guhit ng sakit sa aking tiyan ang aking naramdaman.

"Ahhhh!" Napasigaw na ako sa sakit at hindi ko na kayang humakbang. Masyadong malaki ang aking tiyan at natatakot ako na baka mahulog ang isa kanila kapag ibinuka ko ang aking mga hita.

"Ahhh!" Another pain hit me again. Hindi lang sa tiyan, sa pusod at sa labasan ng bata. I felt my tears lone on my cheeks, i shut my eyes tighter and i can't even stand up straight!

"What happen?" Tarantang sambit ni Kuya aki. Hindi na ako makapagsalita sa sobrang sakit na aking naramdaman. Unti-unti ring itong umuubos nga aking lakas upang makapagbitaw pa ng salita.

"M-my w-water b-broke..." Mahina kong sambit. Hindi ko alam kung narinig niya iyon basta na lamang niya akong binuhat.

"Ma! Ang kotse!" Isang mabilis na pangyayari ang lahat. Nagmulat na lamang ako ay nasa loob na ako ng hospital nakahiga sa kama habang sinusukatan ng bloodpressure at kinakabitan ng dextrose.

"Six cm! the patient is ready to deliver!"

Muli akong nagnapamulat dahil sa naramdaman kong may itinurok sila sa aking pampamanhid ng buong katawan.

Hindi na ako makapag-isip ng diretso at ang tanging nasa isip ko na lamang ay mailabas ito ng maayos at agaran dahil sobrang sakit na. Hindi ko na kayang tiisin ang sakit na bumabalatay sa aking sinapupunan at sa lalabasan ng aking anak.

"Ahhh! Lalabas na siya! Paki-usap! Ahhh doc!"

Sigaw na ako ng sigaw upang daluhan ako sa aking sitwasyon na kahit ang ulo ng aking anak ay nararamdaman ko na rin.

"Ire ng walang sound hija! Ire ng wala-- okey lalabas na! Push pa ng kaunti! Isa pa!"

Pakiramdam ko ay nailabas ko ang isa sa kambal ay isa nang tagumapay.

"Okey, another one. Push pa mommy, kaya mo yan! Go push!"

Nang mailabas ko ang dalawa ay para akong nabunutan ng tinik at nakaginhawa mula sa sakit na aking naranasan. Kasabay ng unti-unting paglabo ng aking mata ay ang pag-iyak ng dalawang bata sa loob ng apat na sulok na kwartong ito.

Mas lalong lumapad ang aking ngiti ng ilapag sila sa aking gilid nahawakan ko pa ang kanilang mga maliliit na kamay.

"The boy is the eldest and the girl is the youngest"

Natango ako at naisip agad ang pangalan ng aking mga supling.

"Dylan and Deinien... My babies..."

Huling sambit ko at hinatak na ako ng dilim dahil sa pagod.