Buried Memories (Fire Series #3)

Chapter 30

"Tomorrow is your birthday, may plano ka ba?" Tanong niya.

I sighed at mabilis na umiling. Sa paglipas ng taon, hindi ko na pinagtutuunan nang pansin ang birthday ko. Ayoko na nga bongga or handaan masaya na akong kasama ko ang mga anak ko.

"Someone will talk to you tomorrow at my office. And please be ready, your 23 tomorrow right?" Tumango ako at nagpatuloy sa paghihiwa nang gulay.

"Kung surprise yan kuya, stop it now. Im not interested" mabilisang sagot ko. Napasandal siya sa kitchen stool at tamad akong tinignan.

"You have to. It will change your life" ani niya. Kunot noo ko siyang binalingan at napatigil sa ginagawa.

"Ano nanaman ba yan?"

"It's a secret. Baka atakihin ka pagsinabi ko" sambit niya sabay alis sa kitchen.

Nagkibit balikat lamang ako dahil sa kung ano ang inasta niya. Nagpatuloy ako sa pagluluto kahit na nagulo talaga ang aking isipan dahil sa sinabi niya.

Buong gabi ko ata pinag-isipan at inisip kung ano ang surpresa na sinasabi niya. Hindi rin talaga mawaglit sa isipan ko lahat ng kanyang sinabi. Magpapabago sa buhay ko? Ano ba yan pagbabalik ni Dean at tatanggapin kami ng bukas ang mga braso? Buhay ang mga magulang ko? Biglang umayos ang ugali ng mga relatives ko? Impossible.

I sighed.

Its almost five in the morning. Naka-ilang baling na ko sa kabilaang kama ko at sa huli ay napagdesisyonang bumangon at tumungo sa balkonahe ng aking kwarto.

Sa loob ng ilang taon namuhay kami ng mga anak ko ng maayos at matiwasay. Walang trahedya, walang paghihirap na siyang lagi kong hinihiling kada dating ng birthday ko. Ayos na ako roon. I completely okey with it. Nothing more...

And today, i wishing the same with adding extra. Dean's come back, not into my life but atleast to the life of my two babies. Na matagal na rin siyang inaantay.

Napatingin ako sa takip silim na langit. Saglit na napangiti at napawi rin ito.

Alam ko sa sarili ko na palaging may kulang simula pa noon pero palagi kong hinahayaan ito dahil lagi kong sinasabi sa sarili ko na kaya itong punan ng mga anak ko. Pinapaalala ko rin sa sarili ko na dapat ay makuntento ako at wag nang hanapin ang kulang at kung ano ang wala. Dahil mas mahirap hanapin ang wala at ang kulang, kaya dapat stick on it.

Tatlong katok ang narinig ko sa pinto ng aking kwarto. Huminga ako nang malalim bago tinungo ang pinto at binuksan ito.

Isang suit ang nasa kamay ni Kuya Aki na nakalahad sa akin.

"Wear this and we're going to my office"

May katanungan man sa aking isipan ay hindi ko na ito sinabi sa kanya. Tumango na lamang ako at kinuha ang suit saka pumasok sa banyo, naligo at nag-ayos.

Isang Chiffon longsleeve deep v-neck at high pencil cut brown skirt ang aking suot pinareha ko sa ito sa itim na heels at isa itim na sling bag.

Nang lumabas ako ng kwarto ay nasalubong ko roon si Kuya aki na saktong kakatok din sa aking kwarto. Nginitian niya ako at inalalayan pababa ng hagdan.

"Na kay Mama ang dalawang bata. Mahaba habang araw 'to para sayo dahil marami tayong pupuntahan at kakausapin bukod sa opisina ko." Tumango ako at hinayaan siya hanggang aa makarating kaming hapag naroon na rin ang dalawa kong anak na busy habang kumakain.

Umupo na rin ako para mag-agahan.

"Hi mommy, goodmorning!"

I smile to my daughter. Still nice and cute. They always made my day by their simple smile and greet.