Buried Memories (Fire Series #3)

Chapter 34

Isang umaga ang bumulaga sa akin nang tumungo akong opisina. Usap-usapan nanaman ang muling pagka-aksidente ni Dean.

Sa iisang lugar at oras.

Parang natupos ako sa aking kinatatayuan. Tulala at hindi makagalaw.

Wala sila Tita Mikara at Kuya Aki dahil nga sa naka out of town. Wala din ang mga katulong dahil pinag-off ko muna sila habang wala pa ang dalawa. Hindi rin ako pumasok sa opisina at tanging sa bahay na lamang ako gagawa ng trabaho at para kahit papaano ay makabonding kong muli ang mga anak ko.

Simula kasi nung birthday ko ay hindi ko na sila masyado nakabonding dahil biglaang hectic at sobrang daming nangyari sa kaganapan sa buhay ko.

"Mommy can you make some ice cream? Daddy Aki forgot to buy us" sabi ni Dein habang may nakasubong lollipop sa bibig.

Kinarga ko ang aking limang taong gulang na anak at inupo sa kitchen stool.

"What flavor do you want?" Tanong ko. Her mood enlighten up. She giggle too.

"I want hmm.." her index finger place on her lips. Kunwari'y nag-iisip.

Nailing ako sa ka-cute-tan ng aking anak.

"Rocky road po"

"Okey!" Tumango kong sabi at ibinaba siya sa stool.

"Now, go to your kuya and ask him what flavor he wants. Okey?" Tumango ito at nang gigigil na tumakbo pa alis.

"Kuyaaaaaaaaa!!" Malayo na ay rinig ko pa ang matinis na boses ni Dein. Agad akong napailing.

Kung hindi sila dumating sa buhay ko hindi ko na alam ang gagawin ko. They give my life's light. They guide me to be a better person.

"Dahan dahan Dein! Baka mahulog ka sa hagdan!" Saway ng kuya niya.

"Mommy oh!" Ulit niyang sambit ng hindi makinig ang kapatid.

Tumikhim ako. Mabilis na nakinig ang dalawa at tahimik sa umupo sa stool.

"Mommy get mad tuloy kuya! You don't shut your mouth kasi" rinig kong bulong. Nanahimik na lamang ako habang nakikinig sa bangayan ng magkapatid. Jusko, maliliit pa lamang sila ay lagi nang magka-away.

"Shhh! Mommy will get mad more when you didn't shut your mouth" ani Dylan. Nang lingunin ko ang dalawa ay agad na
nagtakip ng bibig.

Nang makagawa ng ice cream ay tahimik nang kumain ang dalawa habang ako ay abala sa pagbasa ng mga proposal. Kailangn ko na kasing aprobahan ang iba upang may masimulan nang proyekto next week.

"Mommy" tawag ni Dylan sa akin.

"Yes baby?" Tanong ko. Habang nakatingin pa rin sa laptop. Nang hindi siya magsalita ay nilingon ko siya.

May papel siyang hawak at may litrato doon. Naluluhang inabot ito sa akin.

"I-its daddy?" Nanginginig niyang tanong.  News paper iyon at may date ngayon. Headline ang nangyari sa isang dating sikat na singer na aksidente muli.

"It's daddy right? Come on mommy! Lets go! Daddy need us! Daddy need us!" Sigaw niya habang hinahatak ako. Hindi ko na rin kaya at naiyak na ako sa kanya. Alam ko na dapat kung tutuusin ay pumunta nga ako kahit papano pero nakakatakot na maulit muli ang nangyari noon. Ang ipagtabuyan ng kanyang ina at ni Carlie.

Natatakot ako na baka maranansan ng aking anak ang naranasan ko noon. Ang pagtaboy sa akin na parang aso at taong akala mo ay may sakit na hindi pwedeng tabihan nino man.

"Baby.. can you listen to mommy? Please?" Kahit nag huhumirentado ang aking anak ay tumango ito at hinawakan ang kamay.

"We can't go there for now. They're busy. You're daddy has a lot of friends and relatives. Hindi tayo makakapasok agad." Hindi ko na alam kung ano pang irarason sa kanila. Hindi ako sigurado kung ano ang dapat kong sabihin o kung pupunta ba kami sa ospital.

Pakiramdam ko kasi kahit na ama sila ng mga anak ko ay parang wala pa rin kaming karapatang lapitan siya.

"Listen baby, can you please give me a time? I will introduce the both of you to your Daddy. Just give me some time please?" Halos magmakaawa na ako sa aking anak. Kailangan ko pa ng araw, araw na lang. Pagalingin lang muna nila ang ama nila at magpapakilala na kami!

Hindi na kailangan malaman ng ina ni Dean, ayos na ako na kahit makilala niya lang, bahala na. Kung ayaw niya mang tanggapinnay ayos lang. Kung gusto niya kaming bumalik ay ayos din.

Maghapon na nanahimik ni Dylan. Alam ko na kung ano ang dahilan ngunit hindi ko naman pwedeng ipilit ngayon. Napakahirap.

"You know girl, you should tell him already nung nagkita pa lang kayo" ani ni kath. Mabilis akong umiling na parang nakikita niya, wala man siya sa harapan ko.

"I just can't. Alam mo 'yon? May amnesia yung tao, hindi ako maalala kath!" Naiiyak kong sambit.

"Yeah, i know he has but you know thay he need it. May amnesia man o wala"

Natutop na ang aking bibig. Hindi ko na alam ang aking isasambit. Nanatili lamang akong tahimik.

"At alam mo ba na may chance na mas maalala ka niya kung ginawa mo 'yon? Well it based on my research about those person who has an amnesia"

"Is that possible?"

"Duh! Have you watch a teleserye on T.V? Darn, sez. Andami nang movie na pagnagkaroon ng amnesia yung isang tao may possibility na maaalala niya lang ang taong 'yon pagnakikita niya"

"And do you ever search some facts about amnesia?"

"No, marami kasing klase ang sakit na 'yon"

"Sana nag search ka kahit kaunti atleast you know even a little."

"Hindi ko kasi naisip 'yon"

Napatango na lamang ako at naisip. What if i did that? Ano na kaya ang nangyayari ngayon? Success ba? Maayos ba? Or something will changw on us..

Hindi kasi natin masasabi kung ano ang magiging takbo ng panahon, magiging payapa ang takbo nila kaya ng hangin na marahan ang hampas o magiging isang bagyo na sisira sa buong pagkatao ko.

"Anyways, I need to hang it up now. I have so many things to do" aniya.

"Yeah thanks for the time"

I can't tell what will happen in the future. I am full of doubt, anxiety slowly eats me. About negative things will happen.

Bumuntong hininga ako at napatingin sa busy kong anak na naglalaro ng doll house at ng kotse.

"What do you want for our dinner?" Tanong ko. Mabilis na nag-angat ng tingin ang dalawa at ngumiti.

"Mommy we want sinigang!" Masayang banggit ni Dein.

"How about you kuya?" Tanong ko.

"Just the same"

Bumuntong hininga ako bago tumango. The cold treatment of Dylan slowly bothers me.

I know its about his father. Mamaya, kakausapin ko na lamang siya tungkol diyan.

And i hope everything works well...