Düşmedim Daha +18

6.Bölüm

Medya; Gencer

"Gencer abi?"

Uzun zamandır görmediğim bir insan vardı karşımda. O her zamanki gülümsemesi yayıldı yüzüne. Ablamın aşık olduğu gülümsemesi.

"Ne işin var senin burada?" dediğimde evimize kısa bir bakış atıp bana döndü tekrar. Bakışları tereddütle kaplıyken benim de kaşlarım çatılmıştı. Hala burada durmuş bizi çatık kaşlarla izleyen Dirim'i fark edince "Bin hadi. Başka bir yerde konuşalım." diyerek arabama bindim. O da bindiğinde evime sürdüm.

Eve vardığımızda ikimiz de içeri geçtik ve koltuğa oturduk. Gencer abi etrafı incelerken gördüğü ayrıntılarla burukça gülümsedi. 

"Burada mı yaşıyorsun artık?" dediğinde kafa salladım. "Hani bahçeli evde oturma hayalleriniz vardı sizin?" dediğinde yutkunup bakışlarımı kaçırdım. "Ablamın hayaliydi bahçeli ev. O olmayınca bir anlamı yok."

Beni anladığını belli edercesine kafa salladı ve yutkundu. Kafasını kaldırıp bana baktığında gözleri doluydu. "Sen de bana kızgın değil misin? Beni suçlamıyor musun?" dediğinde kafamı iki yana salladım.

"Sana kızgınım evet ama seni suçladığım için değil." Derin bir nefes alıp bıraktım. "Ben sana beni yalnız bıraktığın için kızgınım, kırgınım. Tamam biz ablam sayesinde tanıştık ama sen benim için sadece ablamın sevgilisi değildin. Sen benim hiç sahip olmadığım abimdin. Ya ben sana adını bile söylemeden sadece abi diye sesleniyordum ya." dediğimde büyük bir pişmanlıkla baktı bana.

"Kendi acıma ve intikamıma o kadar odaklanmıştım ki." dediğinde yutkundum. Kafamı tutup göğsüne yasladıktan sonra bana sıkıca sarıldı. "Biraz geç oldu ama artık buradayım ben abim." dediğinde kısa bir süre kıpırdamayıp huzurla gözlerimi kapattım. 

Gencer abi benim için gerçekten çok değerliydi. Ablam ölmeden önce bizim bir günümüz bile ayrı geçmezdi. Ablamla gittikleri her yere beni de götürürlerdi, beni hiçbir zaman tek bırakmazlardı. Beni öz kardeşiymişim gibi sahiplenir, korur kollardı. 

"Hiç kimse bana inanmıyor Anka. Herkes senin yüzünden diyor. Ben boğuluyorum artık. Nefes alamıyorum." dediğinde kafamı kaldırıp ayrıldım ondan. 

Hiçbir şey senin yüzünden değil. Eğer suçlanacak birileri varsa bunlar da annemle babam, sen değilsin." dediğimde dolu gözleriyle baktı bana.

"Onu canımdan çok seviyorum ben. Nasıl onun ölümüne sebep oldum? Nasıl son günlerinde yanında olamadım?" dediğinde yutkundum. 

"Gencer abi! Kes artık şunu yapmayı. Böyle hiçbir yere varamazsın." dediğimde bir süre bana baktıktan sonra kafa sallayıp gözlerini sildi. 

"Sen neden gelmiştin bizim eve?" dediğimde derin bir nefes aldı. "Ablanın katillerini araştırıyordum ya ben?" dediğinde kafa salladım. "Bir iz buldum." dediğinde kaşlarım çatıldı. 

"Ne demek bir iz buldum?" 

"Ablanın kendini vurduğu silah var ya?" dediğinde kafa salladım. "Onun kimin olduğu belli değildi ya hani, vuran kişi kimse parmak izlerini iyi saklamış." dediğinde tekrar kafa sallasam da kaşlarım gittikçe çatılıyordu. 

"İşte bugün eve tekrar gittim. Ve banyoda bunu buldum." dediğinde bana küçük bir kağıt uzattı. Kağıdı elinden alıp baktığımda neredeyse her yeri silinmiş sadece adres kısmı kalmış bir kartvizit olduğunu gördüm. 

"5 yıl sonra mı buldun bunu? Bir de sadece adres kısmı var. Bu bildiğin tuzak." dediğimde hafifçe gülümseyip kaşlarını kaldırarak baktı bana. "Ve?" dediğinde ona baktım.