İsmi ROCK F*CK MUSIC olan bir kanalda anonim yayın açtığımda bu kadar büyüyeceğim aklıma bile gelmezdi. Ünlülerin ses analizlerinde ne kadar kötü yorum yaparsam yapayım, ne kadar kötü yorumlara maruz kalırsam kalayım ben değil 'biz' büyümüştük.
Ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevgili Müzik,
Bu satırları yazıyorsam bil ki yaşadıklarımın olduğu gün yazmamışımdır. Ben seninle içimden konuşuyorum. Gördün değil mi nasıl da sokağa atıldığımı? Gördün değil mi sokakta büzüşerek uyuya kalan refakatçini? Sağ tarafımda sen, sol tarafımda kimsesiz başka bir çocuk. Oysa ne çok isterdim ki, beni çatın altına hemen almanı.
İsyan ediyor muyum? İsyan etmem gerektiğini düşünüyorum ve biliyorum ki bir gün bu isyanım volkan misali patlayacak. O patlamadan öyle bir ses çıkacak ki, belki de yeri titreten o dalgalar yüreklerin içini yakacak. O isyan bitmek bilmeyen bir çığlığı beraberinde getirecek ve tek bir yerde değil, bütün her yerde öyle bir ses getirecek ki... Söz edince bile ürperiyorum. Oysa insan kendinden ürperebilir mi?
Kimsesizliğe vurulmuş bir çocuk sence ne kadar ses getirir?
-Yıldızsız-
Kuş cıvıltılarıyla gözlerimi açmayı çok isterdim ama şimdi beni uyandıran, tıpkı onlar kadar güzel başka bir şeydi.
"Abla? Hadi kalk!" Minik bir bedenin sahip olduğu minik eller, sol kolumu dürtüyordu. Vücudumdaki ağrılarla birlikte rahatsızca gözlerimi araladığımda, karşımda dizlerinin üstünde masumca dizleri üzerindeki Toprak'ı gördüm. Bu çocuk diğerlerine göre farklıydı. Üstelik sarı düz saçları öyle bir parlıyordu ki, sanki yeni yıkanmış ve bakım yapılmış gibi bir görüntü sunuyordu.
"Günaydın suskun!" Pek konuşkan olmadığını en başından beri fark etmiştim. Yaşattıkları mıydı onu susturan? Eğer öyleyse ben de onun refakatçisi olabilirdim.
Beni konuşturan, normal yapan müzikti. Sadece müzik değil, onun ruhundaki tınılardı da. Öyle bir tını oluşturuyordu ki, yaz aylarında bile sanki karlı havaya montsuz çıkmış gibi hissettiriyordu. Daha iyi örnek veremezdin, Tara!
"Anlaşılan günaydın demeyeceksin!" diye mırıldandım. Oturduğum yerden üstümü silkeleyerek kalktım. Omuz silkip gözlerini kaçırdığında ben de onun inadına omzumu silkip yönümü dün gece baktığım şahesere çevirdim. Daha bir farklıydı sanki gündüz gözüyle. Dolunayın altındaki piyanistin notaları gökyüzüne doğru uçuşuyordu. Tam da gece vaktini açıklayan resme en uygun şarkı, sanırım herkesin dilindeki sanatkarın ünlü bestesi olurdu; Beethoven'ın Moonlight Sonata'sı.
