Don't Love Without Me - Chanbaek - Mpreg

Mendil

Merhaba!!!!! Çok kişi okumyor biliyorum ama yine de sizden gelen bildirimler beni çok mutlu ediyor. 

Sizi seviyorum <3 Umarım beğenirsiniz<3

Chanyeol'un konağının önünde olanlardan sonra Luhan'ın yanına gitmek istememiştim ve direkt şenlik alanına geçmiştik. Minseok bana hiçbir şey sormuyordu ve bu yüzden ona minnettardım. Bizim için hazırlanan koltukların olduğu salona arka kapıdan girdim.

"PRENS BAEKHYUN!"

İsmim duyurulduğunda bahçedeki herkes yere eğilip beni selamlamıştı ve ben elimle kalkmalarını işaret edene kadar da öyle kaldılar. Bütün enerjim çekilmiş gibi hissediyordum halbuki bu düğünde en çok mutlu olması gereken insanların arasındaydım.

Koltuklarımızın olduğu salon tamamen kırmızı renkleriyle döşenmişti. Bizden birkaç basamak yukarıda Luhan ve abim için hazırlanmış iki gösterişli koltuk ve masa vardı. Biraz aşağısında da birbirine karşılıklı bakan koltuk ve masalar vardı. Benim koltuğum Kral Chanyeol'un koltuğunun hemen yanındaydı.

Bizim karşımızdaki koltuklar da kız kardeşlerim için hazırlanmıştı. On üç tane kız kardeşim olunca tabi baya kalabalık oluyordu. İçlerinden sadece biri evlenmemişti.

Çok geçmeden kız kardeşlerim ve eşleri de gelmeye başladı. Sarayın bahçesindeki misafirler de neredeyse her yeri doldurmuştu. Ama tek bir kişi gelmemişti. Gerçi gelmesini istiyor musun diye sorarsanız, kesinlikle hayır derdim.

"GOGURYEO KRALI, KRAL CHANYEOL!"

Ve onun için açılan kapılardan yine tüm ihtişamı ile girdi. Hepimiz ayağa kalkıp onu selamlamıştık. Küstahça kimseye bakmadan gelip yerine oturdu. İkimiz de birbirimize bakamıyorduk ama bunun sebebi öfke miydi yoksa utanç mıydı emin değildim.

Karşımızdaki masalarda kız kardeşlerim ve eşleri çoktan sohbete başlamıştı ve aynı şekilde sarayın bahçesindeki misafirler de. Yanımda konuşacak kimse yoktu artık.

"Majesteleri?" dedi Minseok bana doğru eğilip kulağıma fısıldayarak.

"Ne oldu?"

"Kral Sehun sizi görmek istediğini söyledi. Luhan'ın konağında."

Bu Luhan'ın yanına gitmekten de vazgeçmiştim ve anlaşılan pek de iyi bir fikir olmamıştı. Hızla yerimden kalkarak düğün salonundan çıktım ve Luhan'ın konağına doğru koşar adımlarla ilerlemeye başladım.

Soluk soluğa vardığımda ise hiç beklemediğim bir tablo vardı karşımda. Luhan'ın konağının önünde düğün kıyafetleriyle bekleyen abim ve onun öfkesiyle bir kenara sinmiş saray görevlileri.

"Abi?"

Abim sesimi duyar duymaz endişeli bakışlarını bana çıkardı ve koşarak yanıma gelip beni konağın kapısına çekiştirdi.

"Ne oldu? Bu ne hal?"

"Luhan çıkmak istemiyor!"

"NE!"