Don't Love Without Me - Chanbaek - Mpreg

Dejavu

Merhaba <3<3 

Diğer hikayemin finali yaklaşıyor ve bu hikayem de sanırım onun kadar uzun sürmeyecek. Gene de emin olamıyorum. Okuduğunuzda mutlu olmanızı çok istiyorum. Düşünceleriniz ve eleştirileriniz beni çok mutlu ediyor, inanın bana. 

Küçük bir spoiler: iplerin kopmasına az kaldı, kaos yakın

Sizi seviyorum, umarım beğenirsiniz, iyi okumalar <3<3<3<3<3<3<3 

(Baekhyun)

"Majesteleri?"

...

"Prensim?"

...

"Kralım, uyanmalısınız."

...

"Prensim lütfen uyanın."

"Uyanmıyorlar Komutan ne yapacağız?"

...

"Majesteleri uyanmalısınız."

Kafamın üzerinden kulağıma gelen fısıltılarla yerimde biraz kıpırdanıp ellerim arasındaki yumuşak yastığa biraz daha sarıldım.

"Mmmm... Biraz daha uyumama izin ver Minseok." dedim gözlerimi açmadan.

"Prensim bugün çok yoğun bir gün uyanmalısınız ama."

"I-ıh!"

Şu an gözümü açacak halim yoktu. Ona cevap verebildiğime şükretmeliydim.

"Prens Baekhyun, Kral Chanyeol'u bıraksanız en azından."

Ne Chanyeol'u ya! O dün gitmişti.

"Kralım uyanın lütfen ama."

"Sen git ben sonra gelirim Jongdae."

Bir dakika bu Chanyeol'un sesiydi! Beklemediğim sesi duyar duymaz gözlerimi kocaman açtım bir anda.

"Şükürler olsun, uyandınız majesteleri!"

Evet, uyanmıştım ama kesinlikle bu şekilde uyanmayı beklemiyordum. Bakışlarım birbirine dolanmış saçlarla buluştu önce. Sonra ellerimle kavradığım şeye baktım ve Chanyeol'un koluyla karşılaştım.

Yatağımda değildi ama yerde oturuyordu. Vücudunu yatağa bırakmıştı sadece, kafasıyla kollarını da ben sahiplenmiştim.

Olduğumuz durumu anlamlandırdıktan sonra bakışlarımı yuları kaldırdım. Minseok ve Komutan Jongdae anında bakışlarını kaçırdılar. Komutan hafifçe öksürüp arkasını döndü ama Minseok gülmemek için kendini zor tutuyordu resmen.

Bu sahne bir yerlerden tanıdık geliyordu sanki, çok çok tanıdıktı. O sırada Chanyeol uyandı ve kısık gözleri benimkilerle buluştu.

"Baekhyun, sen niye buradasın?"

Yüzü çok çok yakındı. Aramızda bir karış mesafe vardı yoktu. Konuşurken nefesleri yüzüme çarpmıştı. Kendime gelerek kafamı biraz geriye çektim.

"Burası benim odam Chanyeol. Dün gece gittiğini sanmıştım." dedim bozuntuya vermeden.

Bakışları bu sefer biraz etrafta dolaştı. Hala uykuluydu ama sanırım en sonunda bulunduğumuz durumu anlamıştı. Büyük gözleri eski halini almıştı.

"Kalkmayı düşünüyor musun?"

"Eğer kolumu bırakırsan evet." dedi sıkı sıkı tuttuğumu fark etmediğim kollarını işaret ederek.