YAKARIŞ

Y - 11

•

Evde geçirdiğim hafta sonu ertesinde haftaya restoranda başlamıştım. Sabah yine koşuya çıkmış , sarıldığımız beni tekrar öptüğü yerde biraz ağlayıp içimi dökmüştüm.

Kafamı dağıtmak için ise saatlerdir mutfaktan çıkmadan bir şeyler hazırlıyordum. Kimse soru sormamıştı. İnceden inceye beni incelediklerini görüyordum ama sorgulamıyorlardı.

-"Çay molası veriyoruz." dedi babam önlüğünü çıkartırken.

Arka tezgahta ona sırtımı dönmüş tart yapıyordum. Yanağımda duran göz yaşını silerek geriye döndüm.

-"Birazdan gelirim." dediğimde gitmeyecektim.

-"Kimse yok kızım acelesi de yok devam edersin. Hadi düş önüme."

İç çekerek ellerimi yıkadım ve önlüğümü tezgaha bıraktım. Bir saat önce gereksiz yere yaptığım tatlı boşa gitmesin diye tepsiye dizdim ve mutfaktan çıktım.

Balkon camının önünde duran masaya oturmuşlardı. Sessiz restoranda küçük adımlarla yanlarına gittim.

-"Arada oluyor. Sen içini ferah tut."

Annemin sözleriyle bakışlarım Melek teyzeye kaydı.

-"Ay ne bileyim bir darlık sardı." derken eliyle göğsünü tutmuştu.

Yutkunup ellerimi bacaklarımın arasına sıkıştırdım.

-"Bir sorun mu var ?" diye sordum usulca.

Melek teyze geriye yaslanıp başını salladı.
-"Yok kızım. Yani var ama benim içime dert oldu. Öyle büyük bir şey değil."

Bakışlarım anneme kaydı. Dudağını büktü.

O sırada Kadir amca babamla birlikte bitkilere bakmaya çıkınca masaya yaklaşıp çenemi elime yasladım.

-"Konuyu bilmiyorum ama kendini üzme." dedim yalnızca.

-"Esved ve Sena." dedi bir anda.

Sıkıntılı yüzü benim de içimde sıkıntı yaratırken büyük bir tepki vermemeye gayret ettim.

Göğsümü sıkışa sıkışa
-"Ne oldu ?" diye sordum. Büyük bir çabayla sakin olmaya çalışıyordum.

-"Dün akşam babamı aradım. Bizim eve geldikten sonra daha sık konuşur olduk. Bana bu konuyu açtı. Esved doğru düzgün eve gitmiyormuş. Uzun zamandır böyleymiş. Oğlumun bir sıkıntısı var benim haberim yok." Titreyen sesiyle başını sallayıp elini ağzına dayadı.

-"Söylüyorum sana Melek. Atışmışlardır bir şey olmuştur. Karı koca arasında olur böyle şeyler. İlla kötüye yorma." dedi annem.

Melek teyze peçeteyle gözlerini sildi.
-"Bir tane yavrum var benim Nermin. Onun canı benim canım. Zaten yüzü doğru düzgün gülmüyordu. Hep mutsuz duruyordu. Ne yapsam bilemedim ? Ben mi konuşsam babası mı konuşsa ? Konuşmayı da istemez ki."

Sessiz sessiz ağlarken yüreğime çöken ağrıyla baş edemez olmuştum. Restoranın içine doğru bakarak gelen yaşları geri gönderdim.

-"Hiç deneme. Esved bu anlatmaz." diyen annem Melek teyzeye teselli cümleleri kuruyordu.

-"Evliliğinde mutlu değil mi sence ne dersin ?" Melek teyze iç çekerek sormuştu.

Buz kesilen ellerimi sıkıp dişlerimi birbirine bastırdım.

Annem nefesini üfleyerek bir kaç saniye sessiz kaldı. İçinde bulunduğum konu hayatımın merkeziydi. Kalkıp gidemiyordum.

-"Bilmiyorum vallahi bir şey demek bize düşmez. Düzelirler sen sıkma güzel canını." dedi annem.