YAKARIŞ

Y - 37

•••

Esved'in gitmesiyle tek başıma mücadeleye devam ediyordum. Annemle Melek teyze sürekli kolonya dökünüp söyleniyorlardı. Babam ve Kadir amca ise bütün hırslarını çay bardaklarından çıkarıyorlardı.

Telefonum çalmaya başladığında ters bakışlarından kurtulmuştum.

Kaya'nın araması sayesinde nefes aldığımda ona direkt anlattım. Şaşırmayan ilk isimdi.

O adamdan bunu bekliyordum demişti. Yalnızca yanımda bulunmak istediği bir durum olduğundan hal yanmıştı.

Alt kata dönmeden Esved mesaj atınca yaklaşık on dakika onunla da konuşmuş öyle inmiştim.

-"Biz kalkalım artık yorucu bir akşam oldu." dedi Kadir amca.

Melek teyze bana çekingen bakışlar atarken anneme döndü.

-"Sabah görüşürüz." dedi.

Babamlar da vedalaşırken Kadir amca omzumu tutup hafifçe sıktı.

-"Bizi kızdırdınız ama...mutlu oldum."

Minik bir tebessümle ona sarıldım. Kaybolmayan şefkatiyle sırtımı sıvazladı.

-"Siz de bir ömür boyu mutlu olursunuz inşallah. " demişti kulağıma.

-"İnşallah. " diye mırıldandım içtenlikle.

Geri çekildiğimde yüzü biraz daha yumuşamıştı. Kadir amcanın yerini Melek teyze aldı. Bir şey diyemedi. Hala o şoku atlatamamıştı fakat beklemeden sıkıca sarıldı.

-"Yüzünüzden gülümseme eksik olmasın inşallah. "

İçimde sıkışan duygularla gülümseyerek çekildim. Bahçelerine geçip evlerine girmişlerdi.

-"İyi geceler."

Aralık kalan dudaklarımı zorla kapattım ve babamın arkasından baktım.

Annemin de gidişiyle yavaş yavaş koltuğa çöktüm. Başak bahçenin aydınlatmalarını kapattı ve yanıma oturdu.

Sessizce ne kadar oturduk bilmiyorum. Omuzlarıma çöken ağırlık hissi kalkmama engeldi.

-"Mutlu musun?"

Kısık sesli sorusu üzerine başımı kaldırıp ileri baktım.

-"Şuan değilim. " diye yanıtladım.

-"Boşversene. Bir gün kızarlar ikinci gün kabullenirler. Ben sizin için sevindim. Umarım seni hiç üzmez."

Saniyesinde titreyen gözlerimle gülümsemeye çalıştım ve ona dönüp sarıldım.

-"Korkuyorum." dedim fısıltıyla.

Esved'in yanından ilk uzak kalışımda korkum gün yüzüne çıkıverdi. Hiç bir şüphem tereddütüm olmasa bile ister istemez korkuyordum.

Evlilik sorumluluktu. Sevgili olmaktan çok uzaktı.

-"Senin için hayatı kolaylaştıracağından eminim." dedi sırtımı sıvazlarken.

-"Bilmiyorum duygularım birbirine girdi." diye yanıtladım.

Göz pınarlarımı silip geri çekildim. Başağın gözleri omzumun üstünden ileriye doğru takılınca bende döndüm ve baktım.

Esved iki bahçe arasında duruyordu. Ona baktığımızı gördüğünde çit kapıyı açarak bizim tarafa geçti.

-"Kaçırmaya geldiysen bu sefer ben karışmam." Başak dalgaya vururken bir kaç saniyeliğine önüme döndüm ve yutkunup gözümdeki bulanıklığı gidermeye çalıştım.