YAKARIŞ

Y - 26

•••

Vücudum kaskatı kafam bir beton gibi ağırdı.

Tutulmuş boynuma elimi attım ve başımı oynattım. Gözlerimde öyle bir yük vardı ki açamıyordum.

Kendime gelmem çok uzun sürdü. Uyandığım oda labirent gibiydi. Yataktan zar zor kalkıp sicim sicim akan yaşlarımla etrafa baktım.

Kimse yoktu. Odanın içinden başka bir odaya daha giriliyordu. Oradan çıktım. Koltuklar vardı. Duvara tutunarak baş dönmemin geçmesini bekledim.

Açık duran bir kapı daha vardı. Banyo olduğunu görünce soğuk suyu hem yüzüme hem boynuma çarptım.

Nefes alan bir ceset gibiydim.

Çıkış kapısını bulmamla koridordan ilk geçene ameliyathaneyi sordum. İndiğim katta kimse yoktu.

Delirmiş gibi yüzümü sıvazladım. Kapının açılmasıyla hemşireye yürüdüm.

-"Esved. Esved Alazoğlu buradaydı."

Halime bakıp kaşlarını çattı.
-"Evet." dedi duraksayıp.
-"Yoğun bakım ünitesinde."

Tarif ettiği yeri bulmuştum. Herkes buradaydı. Annem bile gelmişti. Kalabalıktı.

Benim bu ağlama seslerine tahammülüm yoktu.

Esved.

Sevdiğim.

Kalk artık.

-"Bade ? Bende yanına geliyordum."

Başak önümde dururken benim gözüm kalabalıktaydı. Melek teyzenin etrafını çevirmişler herkes perişandı. Sena'yı gören gözlerim onun üstünde oyalandı.

-"Esved nasıl ?" diye sordum. Sesim boğazımı yırtarak çıkmıştı.

-"Bir değişiklik yok bekliyoruz."

Sızlayan burnumu yok sayıp güçlükle yutkundum. Aynı saniyede yanımda annemi hissettim.

İçi boş bir beden taşıyordum. Ayakta duramıyordum. Kendimi annemin kollarına bıraktım.

Sıkı sıkı sarılıp başımın üstünü öptü.
-"Annem. Güzel kızım benim. İyileşecek Esved. Ağlama sen kıyamam ben sana."

Biliyordu. Öğrenmişti.

-"Dayanamıyorum anne. Dayanamıyorum. " Hıçkırıklarım boğazıma dizilmişti. Boğuk sesim çıkmaya güç bulamıyordu.

-"Hayır kendini böyle bırakma. Ağlama." Geri çekilip yanaklarımı silerken annemin de gözlerinden yaş süzülüyordu.

-"Bade iyi misin kızım ?"

Gürkan beyin sesiyle zorluk içinde yutkunup başımı çevirdim. Bir günde çökmüştük.

-"İyiyim." İyi olabilir miydim ?
-"Siz iyi misiniz ?" diye sordum.

Gözlerime hiç engel olamıyordum. Yalnızca durmadan yaşlar akıyordu.

-"İyi olacağız." dedi başını sallayıp.

Başak yanımda kıpırdanınca ileriye baktım.
-"Onlar kim ?" diye sordum. Tanıdık yüz olan yalnızca Kaan ve şoförü Emir vardı.

-"Esved'in amcalarıyla halası."

Tepki vermeden öylece durdum. Beni yönlendirip oturttuğu yerin biraz ötesine Gürkan bey de oturmuştu. Babam yanıma oturup başımı öptü omzuma sarıldı.

-"Başak'la alt kata inip bir şeyler yiyin. Gelirsin hemen. Olur mu ?"

Başımı iki yana salladım. Kendiliğinden titreyen dizlerime ellerimi sabitleyip buğulu gözlerimi yumdum.