YAKARIŞ

Y - 32

•

Esved aradan geçen üç dört günde normalden daha hızlı toparlanıyordu. Yalnızca çabuk yorulup yatma ihtiyacı hissediyordu.

Yine bir akşam hep birlikte otururken biz mutfaktaydık. Erkekler ise salonda maç izliyordu.

-"Başak çay sırası sende." dedim omzumla dürterek.

Telefonunu masaya bırakıp ayağa kalktı.

-"Yarın gidecek işte ancak bu kadar tutabildim."

Evet Esved gidiyordu. Onun varlığına burada o kadar alışmıştım ki yokluğunu hissedecektim.

Bir diğer yandan özlemiştim. Hem birlikte uyumayı hem baş başa kalmayı.

Annemlerin sohbetini dinlerken Başak içeriden gelmiş çaydanlığı yerine koymuştu.

-"Esved sanırım babamla bir şeyler konuşuyor." der demez başımdan aşağı sıcak su dökülür gibi oldu.

-"Aa deme kız ! Ne konuşuyor acaba ?" Melek teyze benden daha heyecanlı tepki verirken dudağımı ısırıp dizimi sallamaya başladım.

-"Ben girerken konuşuyordu. Beni görünce sustular çıkmamı beklediler."

Of !

Ölürüm ama !

Çok merak ettim.

-"Kendi aralarında. Söylerlerse öğreniriz." demişti annem de.

Esved'den öğrenirdim. Öğrenene kadar dayanamayacağım.

-"Evet öyle. Doğru düzgün oturup konuşamadık ama...ben gerçekten çok sevindim."

Melek teyze sıcak bakışlarıyla gözlerime baktı. Utançtan nereye bakacağımı şaşırdım.

Annem de tebessüm etmişti. Yanımızda olmaları çok güzeldi. Bütün tereddütlerim endişelerim yıkılmıştı.

-"Oğlumu tanıyorum. Çocukluğundan beri çalışmayı severdi. Diğer çocuklar gibi oyun yaramazlık peşinde değildi." dedi ve düşünürken gözleri daldı.

Bunları duymak tebessüm ettirdi. Minik Esved.

-"Elinden kitaplarını düşürmezdi." dedi annem gülerek.

Melek teyze başıyla onayladı. Tekrar bana döndü ve masada duran elimi tuttu.

-"İsteyip başardığı , geldiği yerlerde güzel bir hayatı olacak diye umutla bekledim. Evlendi." dediğinde biraz çekinceli söylemiş duraksamıştı.
-"Yine ben onun adına sevindim ama yine olmadı. Oğlumu hiç tam olarak mutlu göremedim Bade. Sanki bizim gibi duygular yaşamayı unutmuştu. Bu bir anne için çok kötü bir durum kızım."

Sessizce dinlediğim konuşmasını annem ve Başak da benim gibi küçük bir tebessümle dinliyordu.

Utandığım için pek tepki veremiyordum.

Melek teyzenin gülümsemesi büyüdüğünde gözlerimi kaçırmak istedim yapamadım.

-"Esved'in ilk kez gözlerinin içinin güldüğünü sana bakarken gördüm. Oğlumu böyle görünce o kadar mutlu oluyorum ki. Hiç aklıma gelmezdi ama Allah'ın işi. Kaderiniz böyle yazılmış demek ki. Oğlum mutlu. Ben ikiniz adına daha mutluyum." dedi ve elini elimden çekip gözlerini sildi.

Boğazıma bir yumru takılmıştı. Böyle konuşmalar beni hep çok etkiliyordu.

-"Neyse ki kızım yabancıya gitmeyecek bende çok mutluyum." Annem havayı dağıtmak için güldüğünde bende gülüp başımı eğdim.