YAKARIŞ

Y - 27

•••

Elimi acıtmaya başlayan damar yoluna gözlerimi açıp baktığımda serum için gelen hemşire vardı.

-"İstemiyorum. Çıkarın." dedim ve yataktan destek alarak doğruldum.

-"Üzgünüm bunu takmam gerekiyor."

Başımı sallayıp bir hamlede çekip çıkarttım. Bu onu ikna edince damar yolunu da çekmiş pamuk bastırmıştı.

Üçüncü hafta dolmuştu. Annem ve babam restoran için mecburen bir kaç saat gidiyor geri geliyordu. Başak da gündüzleri eve uğrayıp çoğunlukla yanımda duruyordu.

Ben bitmiştim.

Gecem gündüzüme karışmıştı. Herkesin yüzünde o anlam vermek istemediğim ifade vardı.

Hayır umut tükenmeyecekti. Esved o yataktan kalkacaktı. Ne şekilde ne halde olursa olsun gözleri açılacaktı.

Yanaklarımı sertçe silip yataktan kalktım ve banyoya geçtim. Birbirine girmiş saçlarımı tepemde topuz yaparak çıktığımda Kadir amcayla karşılaştım.

-"Kızım niye kalktın ?" diye sordu.

-"Saat kaç Kadir amca ?" dedim sorusunu cevaplamadan.

Kolundaki saate baktı.
-"2 olmak üzere. Yat uyu düşüp bayılacaksın endişeleniyoruz."

Gözüme uyku mu girdiği vardı. Kapatıyor açıyordum.

-"Esved'e bakacağım." dedim ve koltuktan aldığım ince hırkamı üzerime geçirdim.

-"Babanlar altta kahve içiyorlar. Yanlarına gitmek istersen."

Başımı olumsuz anlamda sallayarak odadan çıktım. Adımlarım şuursuz aklım yerinde değildi.

Yoğun bakıma geçmeden Gürkan beyin hala daha kaldığı odanın önünde durdum. Kapısını tereddüt etsem de tıklattım.

Açan kişi daima yanında duran adamdı.

-"Uyuyor mu ?" diye sordum.

-"Hayır buyrun." diyerek kenara çekildi.

Bir kaç adımla içeri girdim. Oturduğu yerde tansiyonu ölçülüyordu.

-"Kızım gel." dedi düzensiz soluklarıyla.

-"Sizi görmek istedim. Nasılsınız ?" diye sordum.

Doktoru çoğunlukla ayağa kalkmamasını istediği için sıklıkla çıkmıyordu.

Kazağının kolunu aşağı sıyırıp nefesini üfledi.

-"Nasıl olacağımı şaşırdım. İnsan her yaşında bir tecrübe kazanıyormuş. Bak bana...onca mal mülk güç hiçbir şeymiş." durdu. Çökmüş gözünden süzülen yaşı sildi.

Yaşına rağmen dimdik duran adam omuzlarını kaldıramaz olmuştu.

-"Sahip olduğum hiçbir şey torunumu bana geri vermiyor. Oturdum bekliyorum."

İki gözümden ardı ardına yaşlar döküldü. Hızlıca silip tavana doğru baktım.

-"Uyanacak. Böyle ümitsiz konuşmayın." dedim kaşlarımı çatıp.

Son günlerde herkes böyleydi ve ben çıldırmak üzereydim.

-"Uyanacak uyanacak elbette. " dedi kendi kendine söyler gibiydi.

-"Siz dinlenin. İyi geceler." diyerek odasından çıktım.

Gelmekten bıkmadığım usanmadığım camın önünde yaklaşık yarım saat durdum. Dizlerimin canı kalmadığında duvara sırtımı yaslayarak yere çöktüm oturdum. Bacaklarımı kendime çektiğimde başım dizlerime düşmüştü.