The Bachelor

Chapter 31(Real Part)

NOTE: mali yung una kong naipublish guys, eto na yung totoo, reread niyo nalang. Enjoy!

Gertrude's POV

"M-me?" Hindi makapaniwalang saad ko.

"Yes, you. It was me, who sent the dress. I've been wanting to do this, but I couldn't get the perfect timing. So, I chose my own perfect timing for this to happen," bakas sa mukha at mga mata niya ang totoong saya. Ang mga ngiti sa labi niya, at ang boses niya.

Hindi pa rin ako makapaniwala. Ayaw mag-sink in sa utak ko ang naririnig ko. Iba na ang trato niya sa akin, pero 'di ko inaasahang gagawin niya 'to. Para sa akin pala lahat nang 'to, kaya pinaalis niya ako kanina dahil may pinagkakatakpan siya. "I-I still can't u-understand," umiiling na saad ko.

Nakikita ko na lahat, pero ayaw kong maniwala siguro dahil alam ko sa sarili kong secretary niya lang ako kahit pa anong gawin ko. Kahit pa nararamdaman kong may iba nang namamagitan sa amin, lalo na sa akin dahil gusto ko siya. Alam ko ang katayuan ko sa buhay niya, ni boss.

"You don't need to understand so soon. Come." Lumapit siya sa akin at inilahad ang kaniyang kamay.

Walang emosyon akonc napatitig sa kamay niya. 'Ano bang nangyayari? Bakit 'di ko maintidihan kahit na anong gawin ko?' Ba't niya ginagawa 'to?!

Inabot niya ang kanang kamay ko pero iniwas ko 'yon kaagad-agad bago pa niya mahawakan. Ayoko, ayokong hawakan niya ako.

"Don't be afraid, it's just me. I know you're confused, but let me hold you and shower you with happiness this night. Just this night, let me do things for you," mahinahong sambit ni boss sa akin.

Just this night! Hahayaan ko siya.

Huminga na lang ako ng sobrang lalim bago ko tinanggap ang kamay niyang kanina pa naghihintay. Sumilay ang ang kakaibang kinang sa kaniyang mata pagkahawak niya sa kamay ko. Ramdam kong hinigpita niya ang kamay ko bago siya lumapit sa akin para bigyan ako ng halik sa noo.

"You're beautiful." Lumayo siya sa akin at hinila ako papunta sa pangdalawahang table na medyo may kalakihan. Naka-arrange na sa table ang lahat ng utensils kasama ng mga baso, kandila, bulaklak at iba pa.

Pinaghila niya pa ako ng upuan bago siya pumunta sa pwesto niya. Malapad ang ngiti niyang tumitig sa akin ba ikinailang ko. Mas lalong lumalakas ang pitik ng puso ko sa mga ginagawa niya, sa mga akto niyang kakaiba.

"Can you smile for me?" Request niya sa akin pero iniwad ko lang aking mata at nanatiling nakaupo. "Please?"

Hindi ko napigilang ang sarili ko at napatingin sa kaniya nang bigla. 'Please?! Ngayon niya kang sinabi 'yan. Hindi niya nature ang mag-sorry o kaya magmakaawa kaya nakakagulat.' "P-please?'

"You look sa damn beautful when you smile, so can you please give me your sweetest smile," pagmamakaawa niya sa akin.

Kusa na lang umangat ang gilid ng mga labi ko dahil sa sinabi niyang maganda ako kung nakangiti. Nahihiya akong yumuko at kinakagat ang aking labi para 'di niya mahalata ang reaksiyon ko sa sinabi niya. Marami nagsasabi sa maganda ako, pero iba ang pakiramdam na sa kaniya nanggaling.

"There, now we can eat." Tinapik niya ang wine glass ng tatlong beses gamit ang kutsara. Mula sa gilid, lumabas ang tatlong lalaking waiter na may hawak na tray ang lumapit sa amin.

Pagkalapit sa amin no'ng unang waiter, ay ngumiti siya sa akin kaya't ngumiti ako pabalik kahit medyo nahihiya pa ako. Lahat sila, mukhang mga Pilipinong chef dahil sa kulay nilang kayumanggi, pero mukha nilang Americano.

Inilapag nila sa gitna lahat ng pagkain pero napakunot noo ako kaagad nang makita ko kung anong mga pagkain ang niluto nila. Nagtataka akong tumingin kay boss, biglang nawala ang ngiti niya sa labi at napalitan iyon nang napakalamig na aura.