Αλήτισσα ψυχή

24

Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες μέχρι που ήρθε η μέρα να βγάλω τα ράμματα. Σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο έκανα τα απαραίτητα ντύθηκα και βγήκα πήρα την τσάντα μου και κατέβηκα κάτω στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου μπήκαμε, μέσα και πήγαμε στο νοσοκομείο. Ειχα στείλει στα κορίτσια ότι δεν θα έρθω την 1η ώρα μπορεί και την 2η ο Χάρης είχε φύγει. Φτάσαμε στο νοσοκομείο και πήγαμε να μου βγάλουν τα ράμματα. Ξεκίνησαν από το πρόσωπο, μετά στα χέρια, έβγαλα την μπλούζα για να μου βγάλουν και τα υπόλοιπα και σε 30 λεπτά είχαμε τελειώσει. Εγώ βγήκα και πήγα στον μπαμπά μου. Κάτι κανονιζε στην ρεσεψιόν. Με είδε, ήρθε με αγκάλιασε και φύγαμε για το σχολείο. Κοιτάω το κινητό μου ήταν 9. Μόνο την 1η ώρα χάσαμε? Άρα έχουμε άλλες 6? Ναι, πιο αργά δεν μπορούσαν να τα βγάλουν? Τέλος πάντων φτάσαμε στο σχολείο, βγηκα απο το αμάξι, χαιρέτησα και πήγα πάνω στην τάξη. Χτυπάω την πόρτα και ακούω "περάστε" ήταν η φιλόλογος νταξει καλή είναι αυτή ανοίγω και μπαίνω μέσα.

Φιλ. Καλημέρα.
Κ. Γειά σας.
Φιλ. Γιατί άργησες?
Κ. Πήγα στο νοσοκομείο να βγάλω τα ράμματα. Λέω και κάθομαι στην θέση μου.
Φιλ. Α ναι καλά λες τώρα το είδα. Αντε καλή ανάρρωση.
Κ. Ευχαριστώ.
Φιλ. Αλήθεια πως το έπαθες? Να τα μας αυτά δεν ήθελα.
Κ. Έπαιζα box και χτύπησα. Ψέμα... Και δεν μ αρέσουν τα ψέματα αλλα δεν μπορώ να πω αλήθεια.
Φιλ. Τόσο πολύ? Με ποίον έπαιζες? Εννοώ σε αγώνες?
Κ. Όχι. Με ένα παιδί.
Φιλ. Φίλοι είστε?
Κ. Εε όχι ιδιαίτερα.
Φιλ. Άρα δεν ήταν κατά λάθος?
Κ. Πείτε το κι έτσι.
Φιλ. Παλι σε καυγάδες είχες μπλέξει.
Κ. Κατά κάποιο τρόπο.
Φιλ. Μάλιστα. Περαστικά σου και άλλη φορά πρόσεχε.
Κ. Έγινε.
Φιλ. Πόσα έκανες?
Κ. Κάπου στα 20. Ο Χάρης με κοίταξε περίεργα και του τσιμπαω το μπούτι. Δεν ήθελα να μάθουν πόσα έκανα.
Φιλ. Μάλιστα. Συνεχίζει το μάθημα.

Εγώ παίρνω ένα χαρτί και γράφω "τι με κοίταξες έτσι ρε? Δεν θέλω να μάθει ούτε αυτή, ούτε η τάξη πως, πόσα, γιατι." του το δίνω και γράφει "Οκ". Περνάνε οι ώρες και σχολαμε.

Χ. Με τι ήρθες?
Κ. Ο μπαμπάς με έφερε.
Χ. Να σε πάρω ή θα πας με τα κορίτσια?
Κ. Με τα κορίτσια.
Χ. Οκ.

Ανεβαίνω στην πάνω αυλή και βλέπω τα κορίτσια.

Ν. Η Kay χωρίς ράμματα, ελεύθερες αγκαλιές.
Κ. Άιντε ελάτε. Ανοίγω τα χέρια μου και έρχονται και οι 3 αγκαλιά.
Κ. Επιτέλους σας αγκάλιασα γαμω.
Σ. Κι εμείς.
Α. Πως πήγε?
Κ. Καλά.
Ν. Τελικά πόσα?
Κ. 77.
Σ. Πόσα?
Κ. Ναι. 77. 10 στο πρόσωπο, 11 στον λαιμό, 15 στο στήθος, 16 στην κοιλιά, 13 στο αριστερό και 12 στο δεξί. Yeah!
Α. Τα κατάφερες πάλι.
Σ. Κάτι πρέπει να κάνεις όμως ρε συ. Δεν γίνεται να χτυπάς το εαυτό σου για τους άλλους.
Ν. Εδώ έχει δίκιο. Μια φορά είδες τον Σωτήρη και βαρεσες μπουνιά σε έναν βράχο, τώρα με τον Ραφ έσπασες τον καθρέφτη. Και τις 2 φορές χρειάστηκες ράμματα άσχετα που την 1η δεν έκανες γιατί δεν είπες τίποτα στον μπαμπά σου.
Κ. Φφφ. Αυτό μου είπε και ο μπαμπάς μου και ξέρω ότι έχετε δίκιο. Το παλεύω τι να κάνω πια, τα λόγια δεν πιάνουν και αν πλακωθουμε θα μπλέξουμε μετά. Δεν είναι ότι κολωνώ να μπλέξω σε καυγά αλλά εδώ με ξέρουν όλοι θα μπλέξω άσχημα και πλέον δεν με προστατεύει ο μπαμπάς μου.
Σ. Γιατί?
Α. Ρε μπουφέ τα έχει κλείσει τα 18.
Σ. Α ναι καλέ. Κι εσύ γιατί έμεινες ρε?
Κ. Δημήτρη εξιγα λίγο γιατί χάσαμε χρόνια! Της λεω ειρωνικά σε φάση τον Δημήτρη ρώτα.
Ν. Δεν έφταιγε μόνο ο Δημήτρης.
Κ. Δεν πειράζει μωρέ. Λέω δήθεν αθώα.
Ν. Όχι δεν πειράζει. Πειράζει και πολύ. Πωω ρε νεύρο.
Κ. Να σου πω ό,τι έγινε, έγινε μην με πρίζεις για κάτι που δεν αλλάζει.
Σ. Ε κι εσύ ρε Kay αφού ενώ έμεινες σε άφησαν να δώσεις εξετάσεις γιατί δεν πέρασες.
Κ. Να σου πω, το ότι εσένα σου φάνηκαν εύκολα τότε δεν σημαίνει ότι είναι για όλους έτσι και στην τελική στην ιστορία είχα μείνει και η ιστορία είναι κάτι που όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να κάτσω να τη διαβάσω. Και δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που έμεινα. Για θυμηθητε λίγο γιατί έμεινα? Είπα και ξεκίνησα να κατεβαίνω από τα σχολεία. Δεν είχα όρεξη να κατέβω με παρέα.