Αλήτισσα ψυχή

26

Ξυπνάω το πρωί ο Χάρης είχε φύγει από δίπλα μου κοιτάω γύρω μου. Πάλι άδειο μου φαίνεται το δωμάτιο. Αλλάζω, τρώω και πηγαίνω βόλτα τον Weiler, γυρνάω παίρνω τσάντα και φεύγω. Φτάνουμε πάνω στο σχολείο και λέω στα κορίτσια τα ευχάριστα. Μετά πηγαίνω στους φίλους του Χάρη. Έρχεται ο Παύλος λίγο δακρυσμένος και με παίρνει αγκαλιά.

Κ. Κι εμένα θα μου λείψεις.
Π. Εμένα να δεις, με ποίον θα κάνω μαλακιες τώρα?

Με αφήνει και βλέπω από μακριά τον Δημήτρη. Τι φάση? Ήρθε από το κέντρο εδώ γιατί? Με πλησιάζει με ένα πονηρό χαμόγελο.

Κ. Τι κανείς εδώ? Σχολείο δεν έχεις? Σαν μάνα ακούγομαι αλλά ας μην το σχολιάσουμε τωρα.
Δ. Γι εσένα ήρθα.
Κ. Γιατί?
Δ. Ψήσου ρε. Περίπατο έχετε σήμερα που σημαίνει θα πάτε στο στάδιο. Και το στάδιο το ξέρουμε απ έξω και αν θυμάσαι έχει μια πίσω πόρτα.
Κ. Πάλι κοπάνες ονειρεύεσαι?
Π. Έλα ρε μια τελευταία. Για αποχωρητήρια.
Χ. Ναι ρε Kay.
Κ. Παιδιά ξέρετε τι μέρα είναι σήμερα για εμένα. Δεν έχω όρεξη.
Δ. Τουλάχιστον έλα για να ξεχάστεις λίγο.
Κ. Ένα χρόνο... Και ο Weiler 1 χρόνων πήγε.

Δεν είπαν τίποτα. Χτυπάει το κουδούνι και πηγαίνουμε στις τάξεις για παρουσίες, βγαίνουμε στην αυλή και φεύγουμε με τα πόδια για το στάδιο. Είμασταν όλοι μαζί και προχωρουσαμε. Εγώ δεν μιλούσα. Με πλησίασε η Νικόλ και με ρώτησε.

Ν. Kay τι έχεις?
Κ. Μετακομίζω βλάκα. Σε μια βδομάδα θα έχω φύγει για Αθήνα.
Ν. Τι?!
Σ. Τι έγινε?
Ν. Μετακομίζει.
Χ. Ε κι εγώ μετακομίζω.
Δ. Κι εγω.
Α. Τι!? Γιατί?
Κ. Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί. Τι γιατί ρε, μετακομίζω. Πρέπει. Δεν έχει γιατί, πάντα ξέραμε πως υπάρχει αυτή η πιθανότητα.
Σ. Ναι ρε αλλά όχι τώρα.
Α. Είναι κοντά Χριστούγεννα λέγαμε να πηγαίναμε διακοπές όλες μαζί.
Κ. Από ότι φαίνεται θα τις κάνω μόνη μου στην Αθήνα.
Σ. Στην Αθήνα θα πάτε?
Δ. Ναι.
Ν. Sad ρε.
Κ. Εμένα μου λες και ο δικός σου ο μπαμπάς στρατιωτικός ήτανε.
Ν. Ξέρω. Λοιπόν δεν ακούω κάτι, σήμερα έχει κοπάνα από την πίσω πόρτα.
Χ. Μπράβο ρε Νικόλ.
Σ. Τι λες ρε? Θα πάρουν τηλέφωνο.
Ν. Δεν θα μας καταλάβουν, αυτούς τους 3 μπορεί, εμάς όχι. Λεει και δείχνει εμένα, τον Χάρη και τον Παύλο. Είμαστε οι κοπανατζιδες του σχολείου.
Α. Καλα σου λέει. Μια φορά μόνο.
Δ. Για την Kay που δεν είναι καλά σήμερα.
Κ. Θα ψοφήσεις κι εσύ θα είμαι καλύτερα. Λέω χλευαστικα.
Δ. Να σε δω μετα πως θα ζήσεις.
Κ. Ναι είναι κι αυτό. Δεν με συμφέρει.

Φτάσαμε στο στάδιο και είπαμε θα φύγουν πρώτα ο Παύλος με τον Χάρη μετά τα κορίτσια και τέλος έχω και ο Δημήτρης. Είχα στείλει μήνυμα στον μπαμπά μου για να μην πάθει κανένα εγκεφαλικό όταν του έρθει τηλέφωνο στο σπίτι. Φύγαμε και πήγαμε για καφέ, κάναμε βόλτες, είχα πάρει και το ηχείο και ακούγαμε μουσική και χορεύαμε. Κατά τις 12 είχαμε γυρίσει στο γήπεδο για να μην καταλάβουν ότι λείπαμε. Στους καθηγητές είπαμε ότι ήμασταν πίσω. Η παλιά μου παρέα είχε καταλάβει πως κάναμε κοπάνα, το ξέρω γιατί μας είδαν αλλα γραμμένους τους έχουμε εμείς. Μετά μας άφησαν και φύγαμε πάλι, ουσιαστικά μόνο για να πάρουμε παρουσίες γυρίσαμε. Φύγαμε και συνεχίσαμε την βόλτα μας. Πήγαμε σε εκείνο το σημείο που είχα πλακωθεί με τα παιδιά. Μετά από λίγο εμφανίστηκαν. Εγώ δεν έδωσα σημασία, απλά νευρίασα και άναψα ένα τσιγάρο, μέχρι που με φώναξε η Δέσποινα.