Αλήτισσα ψυχή

48

Φτάσαμε και μπήκαμε μέσα. Είχε δυνατή μουσική και πολύ κόσμο, καθίσαμε δίπλα στην μπάρα και πήραμε ποτά. Εγώ κάθομαι στην καρέκλα και ο Μολόχα χορεύει μπροστά μου. Με την άκρη του ματιού μου είδα μία παρέα παιδιών να μας κοιτάνε. Όχι οποιαδήποτε παρέα, την παρέα του Τάσου.

Μ. Εy τι κοιτάζεις?
Κ. Αυτός είναι.
Μ. Ποιός?
Κ. Ο αδερφός του Τζόνι.
Μ. Αυτός με το καστανό μαλλί?
Κ. Ναι.
Μ. Μωρό μου ξέρεις ότι δεν φταίει σε τίποτα.
Κ. Δεν με ενδιαφέρει. Βλέπω την Μαρία να πηγαίνει προς το μέρος τους και την σταματάω.
Κ. Κατά εκεί πας? Λέω και τις δείχνω τα παιδιά.
Ν. Ναι γιατί.
Κ. Κέρνα σφηνάκια από μένα.
Ν. Οκ. Την αφήνω και πηγαίνει. Βλέπω τα παιδιά να με κοιτάνε και χαμογελάω.
Μ. Προς τι αυτό?
Κ. Θα τον δεις θα έρθει από εδώ σε λίγο.
Μ. Ρε διάολε.
Κ. Είμαι. Παρατηρώ ότι τα παιδιά με κοιτάζουν ακόμα οπότε λέω στον Μολόχα.
Κ. Σήκω πάμε στη πίστα.

Ο DJ έβαλε το "να σου τραγουδώ" του Stavento. Πήγαμε στην πίστα και με κρατούσε από την μέση κι εγώ είχα τα χέρια μου στους ώμους του και χορεύαμε. Με πιάνει από το χέρι και με κάνει σβούρα. Ένιωσα το φλας να μας χτυπάει αλλά δεν έδωσα σημασία, είχα κολλήσει στα μάτια του. Εκεί που χορεύαμε ήρθε ένα τύπος και τον σκουνταει στον ώμο.

Τυπ. Συγγνώμη για την ενόχληση. Αφεντικό σε ζητάνε.
Μ. Τώρα?!
Τυπ. Ναι.
Μ. Πάμε μικρή. Λέει και με κρατάει από την μέση και πηγαίνουμε πάνω στο γραφείο του.

Κάθεται στην καρέκλα κι εγώ στεκόμουν στην κάσα της πόρτας. Μου κάνει νόημα να πάω δίπλα του και πηγαίνω. Μπαίνουν μέσα τα παιδιά του μαγαζιού και στέκονται όρθιοι.

Μ. Τι πρόβλημα έχουμε?
Ε. Πότε θα πληρωθούμε?!
Ν. Έχεις πει κάθε τέλη του μήνα.
Τ. Τον προηγούμενο μήνα που ήσουνα? Τελικά δεν είναι και τόσο φιλικοί όσο φαίνονται. Το βλέμμα του Μολόχα αγριεύει και τους λέει.
Μ. Τελειώνετε σήμερα και θα τα έχετε σπίτι σας. Τώρα πίσω στη δουλειά σας. Λέει και βγαίνουν τα παιδιά.
Κ. Τελικά δεν είναι έτσι όπως φαίνονται.
Μ. Σχετικά είναι καλά παιδιά, απλά θέλουν να πληρώνονται στην ώρα τους.
Κ. Κατάλαβα. Πάμε κάτω?
Μ. Ναι. Τι ώρα είναι? Κοιτάει το ρολόι στο γραφείο του.
Κ. 2.15.
Μ. Εντάξει.

Κατεβαίνουμε κάτω και ξανά καθόμαστε στην μπάρα όπως πριν. Βλέπω πως τα παιδιά ήταν ακόμα εκεί. Ο Τάσος πλησιάζει προς την μπάρα και στέκεται πίσω μου. Ακούω την φωνή του να μου λέει.

Τ. Κοπελιά, προς τι τα σφηνάκια πριν?
Μ. Το κάνω συχνά δώρο από το μαγαζί. Πετάγεται ο Μολόχα.
Τ. Στην κοπέλα μίλησα, όχι σε σένα.
Κ. Το ίδιο κάνει. Λέω και αφήνω το ποτήρι μου στη μπάρα.
Τ. Ωραίο τατουάζ.
Κ. Ευχαριστώ.
Τ. Μόνη είσαι?
Κ. Όχι.
Τ. Εννοώ αν είσαι μόνη στη ζωή χωρίς σχέση, όχι εδώ.
Κ. Το καταλαβα και σου απάντησα όχι. Τα αληθινά άτομα δεν μένουν ποτέ μόνα.
Τ. Δεν σε είπα ψεύτικη.
Κ. Απλα το ανάφερα. Ακούγεται μια φωνή από τους φίλους του.
Φων. Τάσο γαμώ, άιντε, άσε την κοπέλα ήσυχη.
Τ. Σκάσε γαμώ. Λέει και φεύγει. Εγώ σκάω στα γέλια.
Μ. Τι έπαθες ρε.
Κ. Νευρικό. Δεν ξέρω γιατί. Πρέπει να το πω στα παιδιά πάνω. Απλά μ αρέσει να κάνω κάτι τέτοια και να βλέπω κάτι τέτοιες φάτσες όπως αυτήν που έκανε όταν τον φώναξε ο φίλος του. Λέω και συνεχίζω να γελάω.
Μ. Καλά φτάνει τώρα θα σε περάσουν για τρελή.
Κ. Λες και δεν είμαι.