"Benimle oynarken iyi düşün." diye fısıldadı. Sesi karnımı burkarken dudaklarıma kilitlenmiş bakışlarını görünce karanlığın verdiği cesaretle güldüm.
"Sanki yenilmeyi istemiyorsun."
🔥
Henüz 20'li yaşlarında, çiçeklerle kaplı duvarların üzerinde şa...
Bazen uzaktan bakmak, yakından olduğundan daha çok şey gösterir. Yaklaştığınızda yangın sandığınız o alevlerin aslında bir kamp ateşi olduğunu ancak uzaklaşırsanız görebilirsiniz.
Bugün Savaş Karan'a uzaktan bakacağız. Yorumlamayı unutmayın aşklarım.
Bu arada hepiniz çok değerlisiniz ve şartlar ne olursa olsun dünya üzerinde kendinizden daha değerli bir şey yok. Söylemek istedim :^^
Bu bölümü yine aramızdan birine ithaf ediyorum. morbirtavsan Öpücüklerim senin olsun!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
39. BÖLÜM
İbrahim Başaran - Gözyaşlarından
(Yazarın Anlatımıyla)
Gecenin ayazına rağmen ceplerine sokmadığı ince parmaklı elleri beyazlaşmıştı, kanı çekilmiş gibi görünüyordu. Teninin altına gömülmüş mavi damarlar şakaklarında daha belirgindi. Uğultulu rüzgâr alnına düşen bir tutam saçı şefkatten uzak bir biçimde okşuyor, sırtını sertçe sıvazlıyordu. Koyu renk ceketinin yakalarını havaya kaldırarak ensesini bu ürpertiden kurtardı.
Hava karanlıktı, gökyüzü sisliydi.
Kaldırımı kaplayan bedenlerin üzerinden boşluklara basarak geçti, ayıkken bile yürümenin zor olduğu bu taşlı sokakta bir kenara yığılıp kalanlara şaşmadı. Yer yer bir yükselip bir alçalan müzik seslerine kulak asmadı. Müzik dinlemeyi sevmezdi. Duygularla ya da anlamlarıyla ilgilenmez, onları dile getiren her şeyden nefret ederdi.
Genç adam, adımlarını durdurduğu köşede bir sokak köpeğinin uyuduğunu fark etmedi. İstemeden de olsa onu ürkütüp kaçırdı ama bunu dert edemeyecek kadar dalgın ve düşünceliydi. Buz sıcağı gözleriyle sonu görünmeyen yokuşlu sokağa ve oradaki kalabalığa baktı. Buraya gelmemeliydi. Daha şimdiden bunun yanlış olduğunu içten içe biliyordu ama umursamadı. O, Savaş Karan'dı. Onun doğruları bir başkasının doğrularıyla hep çakışırdı.
